Wat ik kwijt wil, in het kader van mijn nieuwe, lokale leven en mijn nieuwe community, is dat ik: Zo'n aardige bloemenzaak heb, vlakbij, waar ik even snel Instagram heb gedemonstreerd want we raakten aan de praat over mijn werk en ik vertelde over mijn boek Dat ik zo'n leuk Frans koffietentje in de buurt heb Ook zo'n leuk Amerikaanse bageltentje Dat ik daar helemaal niet vaak naar toe mag van mezelf in het kader van de nieuwe budgettering maar des te meer geniet ik van dat 'af en toe' (de dingen die ik achteloos deed vroeger! Ongelofelijk) Dat ik de begeleiding van het RIVM …
Het echte leven is een beetje een schok
Ik zat net in de bus naar huis. En ik was even in de war. Ik heb vandaag 5 uur in de bus en de trein gezeten dus tsja, ik was moe en vaag. We reden mijn nieuwe woonplaats in, ik keek om me heen en opeens realiseerde ik me: oh ja. Hier woon ik. For ever and ever. De minuten daarvoor had ik kennelijk het gevoel dat ik maar even op bezoek ging. Het gaf een gevoel van rust en een gevoel van paniek tegelijkertijd (yay, ons eigen huis! Oh jee...is dit het nu?). Zo voelt het de hele tijd eigenlijk, als je terugkomt uit het buitenland. Het echte leven is een beetje een schok. Een …
Continue Reading overHet echte leven is een beetje een schok →
Sociale verhoudingen ontzenuwen is een nieuwkomersuitdaging
Net als op iedere nieuwe plek waar we naar toe verhuisd zijn, en iedere nieuwe omgeving waarin we terecht zijn gekomen, probeer ik de sociale verhoudingen te begrijpen van onze nieuwe wereld. En, niet onbelangrijk, nieuwe relaties op te bouwen. Dat gaat gelukkig grotendeels vanzelf. En ik weet dat het een kwestie van tijd is, dus dat scheelt. Maar het ontzenuwen van sociale verhoudingen, dat is een gecompliceerde kwestie. Zo had ik op school een beetje contact met de moeder die een kind had in twee van de klassen waar twee van mijn kinderen in zitten. Haar jongste mocht naar een andere …
Continue Reading overSociale verhoudingen ontzenuwen is een nieuwkomersuitdaging →
Terug van weggeweest
Ik had niet gedacht dat terugkomen zo moeilijk was. Ik wist al wel dat weggaan makkelijker is dan achtergelaten worden. Vele, vele keren weggaan en vele, vele keren achtergelaten worden de afgelopen jaren hebben me dat geleerd. (wist je dat er een proces begint, van binnen, op het moment dat je weet dat je weg zult gaan? Dan ga je al afstand nemen, of je wilt of niet. Van de zomer zag ik dat in extreme mate bij een vriendin die net als wij wegging uit Istanboel. Zodra ze dat wist was ze eigenlijk al weg, in haar hoofd. Heel vreemd proces) Maar dat terugkomen moeilijker was dan …
Of toch niet?
Ik ben bijna in Istanboel. Nog 14 minuten, om precies te zijn. De stad waar ik niet kon aarden maar me toch thuis voel en op mijn gemak. Het is een stad als andere wereldsteden. Met vooral mensen als jij en ik bezig met hun leven as best they can. En een paar kwaadwillende. Maar ja. Die heb je overal: De Bozen. Zo stond ik gisteren stil op de stoep in Wassenaar om 22:30 om een foto te maken van de stoplichten die zo mooi groen en rood schenen. Het is echt het stilste plekje waar ik ooit heb gewoond, Wassenaar. Na 20:00 is het op straat gewoon leeg. Toch leidde mijn stilstaan tot …
Heb je cultuurschok?
Heb je cultuurschok? vroeg F. me vandaag. Hij vroeg het een beetje als iemand die zich afvraagt wat hij nou precies ziet. Zo van: is dit nou de beroemde bijna-uitgestorven middeleeuwse drietonige vijfvoetige draaksalamander hier in het gras voor mijn voeten? Hij heeft er zelf (nog) geen last van, geloof ik. Nog te weinig hier geweest. Ik heb inderdaad Cultuurschok. Niet zo zeer vanwege de cultuur. Maar meer vanwege het gevoel van vervreemding en ontheemding. Een gevoel van: waarheen? Waarvoor? En nu? Geen lolletje. Het nestelt zich in je maag en je spieren. Je wordt er moe van. En …