Net als op iedere nieuwe plek waar we naar toe verhuisd zijn, en iedere nieuwe omgeving waarin we terecht zijn gekomen, probeer ik de sociale verhoudingen te begrijpen van onze nieuwe wereld.
En, niet onbelangrijk, nieuwe relaties op te bouwen. Dat gaat gelukkig grotendeels vanzelf. En ik weet dat het een kwestie van tijd is, dus dat scheelt.
Maar het ontzenuwen van sociale verhoudingen, dat is een gecompliceerde kwestie.
Zo had ik op school een beetje contact met de moeder die een kind had in twee van de klassen waar twee van mijn kinderen in zitten. Haar jongste mocht naar een andere klas en ik zie haar niet meer zo regelmatig omdat de kleintjes op andere tijden worden opgehaald dan de grotere kinderen.
En als ik haar nu zie, maakt ze geen oogcontact meer en zegt niets.
Ik ga er van uit dat het niets met mij te maken heeft en alles met haar situatie of haar focus op haar kinderen of iets anders dat niets met mij te maken heeft.
Dat is in mijn ervaring de grootste fout die je kunt maken:
denken dat iets met jou te maken heeft. Want het is meestal niet zo. En het beïnvloedt jouw gedrag en daarmee het gedrag van een ander.
Maar het is lastig om in te schatten hoe, wat, waarom. Het hoe en wat van de kleine dingen die met jou te maken hebben maar ook de dingen die je ziet gebeuren.
Wie met wie en wie niet met wie en waarom niet en wat er vroeger heeft gespeeld en waarom die dit en die dat. Terwijl je het toch moet gaan begrijpen. Niet omdat je mee hoeft te gaan in bestaande verhoudingen maar omdat het goed is om je bewust te zijn van wat er speelt.
Je moet sowieso ook gewoon echt je best moet doen, als nieuweling.
Je best doen om je eigen draadjes weven in het sociale tapijt van je omgeving.
Een buitenlandse moeder zei tegen me dat ik in al die maanden de enige was geweest die haar gegroet had en een gesprek was begonnen. Toenadering had gezocht.
Ik dacht eerst, welnee! Want ik zag haar zo vaak met mensen praten. Maar dat bleek altijd vanuit haar te zijn gekomen en zelden vanuit die ander. Of in ieder geval ervaart ze het zo.
Zij wijdt dat aan haar buitenlands-zijn. Maar ik weet dat het daar niet aan ligt.
Het ligt gewoon aan het leven.
En misschien een stukje aan de Nederlandse cultuur die wat meer naar binnen is gericht dan sommige andere culturen.
(Zo hebben wij jaren tegenover een Brits stel gewoond in Den Haag zonder dat het in ons opkwam om een keertje contact te leggen. Achteraf voelden we ons daar raar over, toen wij eenmaal expats waren in andere landen waar lokale mensen zich vaak geroepen voelden om ons welkom te heten en de weg te wijzen in ons nieuwe land)
Als je daarbij optelt dat ouders met jonge kinderen, of ze nou werken of niet, vaak overlopen van de drukte, verplichtingen en andere zaken, begrijp je wel dat mensen die je via school tegenkomt je soms niet groeten, niet zien, geen contact maken en niet zitten te wachten op nieuwe vrienden.
Het komt wel, denk ik dan maar. Of niet. Dat is ook prima.
Er zijn gelukkig ook mensen die echt out of their way gaan om je te vragen hoe het gaat, zoals een lieve moeder van school die laatst aan me vroeg hoe het met mijn zoontje ging. Waar ik me toevallig zorgen over maakte. Waarna ze me even op de hoogte bracht van allerlei schoolpolitiek en schoolervaringen. 🙂 Heerlijk, zo’n gids.
Die aardige mensen die wel energie over hebben om contact te leggen, die zijn overal.
Gelukkig maar!
PS De foto is gemaakt op de buurtbarbeque van de zomer. Hoera voor buurtborrels en buurtkinderen en achterommetjes en pleintjes en klimbomen!
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Hoi Elja, ik lees je blogs met veel plezier; ik lees ze echt allemaal. En deze bog is niet alleen van toepassing op expats, maar ook op ‘Nederlandse moeders die hier al eeuwig wonen’. Dezelfde issues spelen bij mij ook. Maar misschien denk ik wel teveel na;-) groeten, Suzanne
Hee Suzanne! Ik wist niet dat je alles las! Ik zit echt seconden geleden een tweet van je te lezen (over met de auto naar de metro) en aan je te denken. Zo zie je maar dat je soms niet weet dat de ander aan je denkt en je in de peiling heeft, als het ware. 🙂
Ja, je hebt natuurlijk gelijk, iedereen maakt die issues mee. Vooral in ‘nieuwe omgevingen’ zoals werk, buurt of school he? Of verenigingen. Ik vind school zo leuk, dat gevoel dat al die ouders net als ik de ochtend hebben doorgebracht, maar soms vraag ik me af of anderen die verbondenheid nou ook zo ervaren…!