Wat ik kwijt wil, in het kader van mijn nieuwe, lokale leven en mijn nieuwe community, is dat ik:
- Zo’n aardige bloemenzaak heb, vlakbij, waar ik even snel Instagram heb gedemonstreerd want we raakten aan de praat over mijn werk en ik vertelde over mijn boek
- Dat ik zo’n leuk Frans koffietentje in de buurt heb
- Ook zo’n leuk Amerikaanse bageltentje
- Dat ik daar helemaal niet vaak naar toe mag van mezelf in het kader van de nieuwe budgettering maar des te meer geniet ik van dat ‘af en toe’ (de dingen die ik achteloos deed vroeger! Ongelofelijk)
- Dat ik de begeleiding van het RIVM (Rijksvaccinatieprogramma), de schoolarts en het consultatiebureau ervaar als een warme deken en een warm bad. Zij nemen me zorgen uit handen die ik al heel lang had. En ze zijn zo ongelofelijk lokaal en zo gespecialiseerd. Ze hebben een geweldig netwerk en ze weten alles over kinderen. En ze willen graag helpen. En ze zijn heel chill in hun benadering, niet op zoek naar labels of problemen. Ze komen zelfs aan huis! En ze zoeken uit welke vaccinaties we missen (ik heb een pakket met papieren opgestuurd inclusief kopietjes van verpakkingen). En, ze zijn totaal gewend aan mensen uit het buitenland en hebben zelfs een speciaal spreekuur voor expats en repats.
- Dat de juf van mijn oudste zoontje zo lief was voor me vanochtend toen ik me zo’n zorgen maakte over mijn andere zoontje en ze dat direct zag en ze zo meeleeft. Zo lief. Warme deken. Echt.
Hoe ik dat gemist heb, dat gevoel van ergens bij te horen, bij een plek, een plaats, een community die gevestigd is en niet weer ieder moment opstapt en verdwijnt. Een netwerk van mensen die zich verantwoordelijk voelen. Dat je niet ergens in het luchtledige zweeft waar je alles zelf moet uitvogelen en regelen en waar niemand anders in de gaten houdt hoe het met je kinderen gaat en wat ze missen aan prikjes en kennis.
Dat is het fijnste en het moeilijkste aan expat zijn: dat je boven een samenleving zweeft.
Het is waar dat mijn expatbubbel hard is doorgeprikt en dat je dat voelt, financieel, mentaal, aan alles. Dat stuk van het zweven mis ik. Zweven is in die zin zorgeloos.
Maar daar staat tegenover dat we geland zijn ergens waar een plek voor ons is gemaakt. Zweven was in die zin juist zorgelijk.
Natuurlijk, je kunt een hekel hebben aan overheidsbemoeienis, het consultatiebureau, hulpverlening, scholen die dingen vinden en willen en je kind toetsen aan normen. Dat is ook niet altijd goed, dat gaat soms ook te ver en niet iedereen past in dat hokje en dat zou ook niet moeten. Ik verwacht dat je me hier op dit blog nog vaak genoeg van leer zal horen trekken tegen dat soort dingen.
En natuurlijk, je kunt je benauwd voelen door dat buren je in de gaten houden, aan de deur komen als ze iets opvalt, je overbuurman gefocust is op het uitvogelen wie nou de hond altijd in zijn (en jouw!) tuin laat poepen, de bloemist je naam kent en al je buurvrouwen bij dezelfde kapper hun haar laten knippen.
Maar ik heb dat niet. Ik ervaar het als een warme deken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie