Ik zat net in de bus naar huis. En ik was even in de war.
Ik heb vandaag 5 uur in de bus en de trein gezeten dus tsja, ik was moe en vaag.
We reden mijn nieuwe woonplaats in, ik keek om me heen en opeens realiseerde ik me: oh ja. Hier woon ik. For ever and ever.
De minuten daarvoor had ik kennelijk het gevoel dat ik maar even op bezoek ging.
Het gaf een gevoel van rust en een gevoel van paniek tegelijkertijd (yay, ons eigen huis! Oh jee…is dit het nu?).
Zo voelt het de hele tijd eigenlijk, als je terugkomt uit het buitenland. Het echte leven is een beetje een schok. Een aaneenschakeling van schokjes.
Je leest de krant, het gaat over de SuperBowl (de finale van het American Football seizoen in de VS) en er staat zoiets als ‘Het is zelfs voor Europeanen wel indrukwekkend’. En je denkt: als je dat schrijft, heb je werkelijk geen idee wat de Superbowl betekent, in de VS. Ondertussen denk je weemoedig terug aan je tijd daar. En aan de Superbowl kijken met vrienden.
Iedere dag vraagt iemand je: hoe is het nou om terug te zijn? Beetje gesetteld? En dan weet je het antwoord niet.
Je stapt in de verkeerde trein omdat je telefoon net is uitgevallen en je niet helder voor ogen hebt hoe het zit met de verbinding tussen Hilversum en Leiden of Den Haag.
Je weet niet wat die toeslagzuil betekent voor de trein naar Rotterdam, of het woordje ‘Intercity Direct’ (of wat er dan ook stond).
Je begrijpt niet dat de gemeente niet heeft gestrooid op de straten en fietspaden, de fitnessschool niet op de parkeerplaats en de school niet op het schoolplein, als het spiegelglad is sochtends vroeg. Want dan denk je aan Chicago waar een meter sneeuw na een dag was opgeruimd en de shopping malls en scholen de eersten waren die hun terrein begaanbaar maakten.
Ook al ben je nog zo blij dat je terug bent: het echte leven is een beetje een schok.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
kus
Ja zo!! 🙂
Weet je, dat heb ik ook wel eens, gewoon in het huis waar ik nu al 8 jaar woon, en dan ie wee ijk en die school waar ik nu al 3 jaar lang kinderen breng…. is dit het nou, is dit mijn leven? Soms in dankbaarheid, soms in weemoed en ook wel eens bijna hysterisch neeeeeeeeeee! Soms is de tijd in je hoofd even anders dan IRL…. volgens mij hoef je niet eens uit het buitenland te komen. In mijn geval vanuit een DINKY flat in de binnenstad naar een doorzin gezinswoning in een buitenwijk….
Goed om te weten. Misschien heeft iedereen dat wel eens? Ik begreep vandaag niet waar ik in en uit moest checken bij de trein. Ik voelde me een totale buitenlander.