Rouw

We zijn allemaal een krukje met drie poten, zei AM. tegen me. We steunen op drie poten: identiteit, werk en familie/gezin/vrienden. Zodra er een gaat wiebelen, gaat alles wiebelen. Ik belde haar op weg naar de begraafplaats waar de as van mijn moeder ligt. Het was Allerzielen en de monumentale begraafplaats staat er om bekend dat dat groots wordt 'gevierd'. Overal stonden al kraampjes en lampjes en kaarsjes en lantaarns. Ik was er toen het nog licht was en vertrok voordat het donker was. Te veel poespas voor mij. Al geef ik toe dat het troostend is om mensen tegen te komen, ook op weg naar …

Continue Reading overKrukje →

Ik was vandaag het huis van mijn moeder aan het schoonmaken. Raar hoor. Er staan alleen nog grote meubels en een paar accessoires. Lastig voor te stellen hoeveel spullen we hebben weggedaan en opgeruimd. Mijn broer heeft de afgelopen maanden dingen opgeknapt en opgeruimd. En nu is het klaar. Ik weet niet hoe ik me er over voel. Je ziet het niet en op het eerste gezicht lijkt het alsof er niet zo veel verander is. Maar dat lijk maar zo, want alle kasten zijn leeg en alle spullen zijn naar de kringloop, de recycling en het grofvuil. Misschien had het veel sneller gekund dan die 6 …

Continue Reading overGrote schoonmaak →

Wij hebben een nieuwe piano. Een digitale. En dat betekent dat we vrijuit kunnen gaan spelen, want er is geen buurman of -vrouw die er last van heeft. Net als huisgenoten, trouwens. De afgelopen jaren zeulden we mijn oude akoestische piano letterlijk de hele wereld over. Maar hij was oud, ongestemd en moest gerestaureerd worden. Dat zou meer kosten dan het ooit zou opleveren, want hoewel hij oud was, was hij niet van een goed merk. De laatste tijd hadden we het over hoe leuk het zou zijn om te spelen. Maar dan zo dat niemand er last van had, want als je klachten krijgt over …

Continue Reading overPiano blues →

Zo zo zo mensen. Ik hoop toch een beetje dat de teneur en het onderwerp van dit blog de komende maanden weer wat opbeurender worden. Maar momenteel is het allemaal nog wel mineur, zo af en toe. Ik was vandaag in gesprek met iemand die me ergens bij gaat helpen (ik vertel er meer over, over een tijdje! Beloofd). Ze zei: geef toe aan je verdriet. En dat hielp. Rouw gaat om verlies, maar niet alleen om verlies van mensen die overlijden. Ook verlies van zelf, van gezondheid, van een baan, van collega's, van je plek in de wereld, je vrijheid, je jeugd, je kinderen die uit huis gaan, je …

Continue Reading overVele vormen van hetzelfde →

Als iemand overlijdt, ontstaat een enorme administratieve rompslomp. Die extra stom is, omdat de mensen die er mee te maken krijgen in het beste geval aan het rouwen zijn en in het slechtste geval achterblijven met financiële problemen. Het is dan ook gek om te ervaren hoe verschillende organisaties hier mee om gaan. De ABNAMRO is fijn, punctueel, stuurt mails en brieven, heel communicatief. Denk bijvoorbeeld aan de verklaring van het saldo op de datum van overlijden, die je dan weer nodig hebt voor de overlijdensinkomstenaangifte (of hoe het ook heet: de belastingaangifte). Terwijl …

Continue Reading overAdministratieve excellence →

Ik was aan de telefoon met de nabestaandendesk van een van de banken van mijn moeder. Emotionele administratie Het is een proces, het overnemen van die rekeningen. Je moet een bewijs van overlijden en een erfrechtverklaring hebben om te bewijzen dat ze op je naam mogen. Het is allemaal te doen, maar een het is administratief gedoe. En emotioneel, natuurlijk. Ik wist niet zeker of het bij bank2 gelukt was. Watn bank1 stuurt me telkens updates over de status. Maar bank2 doet dat niet. Dus ik was maar even gaan bellen. Het is de bank waar de hypotheek van haar huis loopt, dus handig om …

Continue Reading overDe onverwachte voet tussen de deur →