Ik ben bijna in Istanboel. Nog 14 minuten, om precies te zijn.
De stad waar ik niet kon aarden maar me toch thuis voel en op mijn gemak.
Het is een stad als andere wereldsteden. Met vooral mensen als jij en ik bezig met hun leven as best they can. En een paar kwaadwillende.
Maar ja. Die heb je overal: De Bozen.
Zo stond ik gisteren stil op de stoep in Wassenaar om 22:30 om een foto te maken van de stoplichten die zo mooi groen en rood schenen.
Het is echt het stilste plekje waar ik ooit heb gewoond, Wassenaar. Na 20:00 is het op straat gewoon leeg.
Toch leidde mijn stilstaan tot grote irritatie van het enige andere levende wezen in de hele (lange!) straat (haar hond en mijn echtgenoot niet meegerekend), dat mij even moest ontwijken. Lopend, he. Op de stoep.
“U staat stil! Midden op straat!”, zei ze, met een smalend lachje en een naar toontje dat zei: mensen zijn geschift, van god los en klootzakken.
Wat een agressie. Gewoon. Van een keurige mevrouw van middelbare leeftijd met een hondje. Hoe durf ik stil te staan zonder te kijken? Op de stoep?
Ik was er een beetje ontdaan door.
Ik bedoel maar.
Verstoorden, radelozen, vertwijfelden, bozen, egoïsten en verwarden heb je overal. Maar alleen omdat je iemands achtergrond niet begrijpt en iemand anders is, alleen omdat iemand voor je plots stil staat op de lege stoep, hoef je ze nog niet tot die categorie te rekenen en te veroordelen.
Nog even los van de vraag of die categorie je woede en angst moet doen voelen, of hele andere emoties. Compassie. Vraagtekens. Zelfanalyse. Herkenning. Vriendelijke standvastigheid. Weet ik veel.
Misschien moeten we wél echt bang zijn voor die keurige mevrouw met haar onverholen passieve agressie.
Ik ben bijna in Istanboel. Waar alles anders is dan Wassenaar, Den Bosch of Amsterdam.
Of toch niet?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
doet me zo herinneren aan mijn ‘marketing onderzoek’ (wil ik weer in nederland wonen) toen ik nog in Turkije woonde en in Utrecht met dikke buik in de bus stapte, en ik a) geen stoel aangeboden kreeg (dat zou in Turkije onmiddelijk het geval zijn geweest en b) iemand uitermate lomp tegen die dikke buik aanliep – c) zonder sorry te zeggen. datzelfde (b dan) zou in Turkije eventueel, heel eventueel ook gebeurt kunnen zijn – dat bumpen dus, maar dan c) zonder verontschuldiging in de bus doorgaan met doorwurmen, nee, absoluut niet denkbaar, althans niet voor mij na tien jaar daar gewoond te hebben. Ik heb mijn komst naar Nederland mede door de ervaringen in die weken, nog 4 jaar uitgesteld.
Dus ja en nee, volksaard, volseigen, locatie afhankelijk, stresslevels, bevolkingsdichtheid, levensstijl, arm rijk? mentaliteit, stad/dorp – eruit ben ik zeker niet,
Tsja dat kan ik me goed voorstellen. Hoewel de Turkse cultuur ook zo zijn mindere kanten heeft. Maar ja, dat geldt eigenlijk voor IEDERE cultuur!
Ja, er zijn vele culturele verschillen. Maar toch heb ik het gevoel elke keer opnieuw wanneer ik in het buitenland ben dat daaronder overal diezelfde laag van menselijkheid zit (met alle leuke, eigenaardige, onaardige en onhebbelijkheden vandien) die je overal ziet.
Veel (foto)plezier in Istanboel. Ik kijk uit naar je nieuwe ‘kiekjes’ met de karakteristieke Elja-touch 🙂
Ja, dat is mijn gevoel ook. Verschillen zijn er zeker maar daaronder is de basis hetzelfde.
Dankjewel!!
Ah, fijn staaltje ouderwetse Nederlandse onbeleefdheid, altijd fijn!
🙂 ik was toch een beetje in shock…