Onze kat is al een paar weken kwijt. Het is de schuwste van de twee. Waarschijnlijk is hij ergens van geschrokken en een drukke straat bij ons achter overgestoken. Maar zeker weten doen we het natuurlijk niet. Het duurde even voor ik er iets aan ging doen. Ik ging er van uit dat hij wel terug zou komen. Maar dat gebeurde niet. Na een week ben ik gaan bellen met dierenambulances uit de buurt. En die zeiden dat ik hem op Amivedi moest zetten. Amivdedi heeft een website voor mensen die dieren vinden en mensen die dieren kwijt raken. Het is een nationale website waar (blijkt) heeeeeel veel …
Een schouderklopje voor de Sint-en-Piet-in-een
Sinterklaas! Leuk. En veel gedoe. Het vraagt nogal wat organisatie, tenslotte. Ik zat net gedichten te maken en herinnerde me dat mijn moeder dat ook voor mij en mijn broertje deed. Ik weet niet meer of ze voor zichzelf ook een gedicht maakte, ik denk haast van niet! Maar ik weet nog wel dat ze soms dan per ongeluk 'mama' op de cadeautjes voor zichzelf zette. Op Sinterklaasavond waren wij altijd met zijn drietjes. En dan kwam er altijd die klop op de kamerdeur. En een hand met handschoen die pepernoten de kamer in gooide. En nooit vroeg ik me af waar mijn moeder op dat …
Continue Reading overEen schouderklopje voor de Sint-en-Piet-in-een →
Dank, dus.
Ik had een etentje met mijn buurvrouwen. Meer dan 20 buurvrouwen, uit de aanpalende straten. Moms night out noemden mijn Amerikaanse mede-moeders van de créche dat, toen ik in de VS dit soort etentjes had. Het idee is denk ik dat je zoveel gemeen hebt dat het leuk is om elkaar eens buiten de gewone dag om te zien. Moeder zijn schept inderdaad een band. En kinderen in dezelfde klas of in dezelfde buurt, ook. Ik had er zin in. Heb ook leuke mensen ontmoet. Maar toch. Ik word alleen altijd een beetje weemoedig van zo'n avond met andere moeders. Dat was in de VS zo. Dat was in Turkije zo. …
Een ode aan uit-de-pas-lopers
Ik heb een gezinslid dat niet in de pas loopt. Het is geen keuze. Hij is gewoon zo. Heel lang vond ik het lastig. Nog steeds wel, eigenlijk. Ik bedoel: mensen die niet in de pas lopen vragen veel van je, als je bij ze hoort. Ze vallen altijd op. Er is altijd iets mee. Je moet altijd verwoorden, verantwoorden, helpen, inspringen, uitleggen, vertalen. Je moet altijd extra goed op ze letten. Je moet ze extra beschermen en soms moet je anderen beschermen tegen hen. Ze kunnen niet stil staan in de rij. Ze stellen kritische vragen over dingen die wij doodnormaal vinden en al lang hebben …
Iets nieuws leren = je slagen tellen
Grappig hoe je mensen die al heel lang iets heel goed doen, zulke slimme dingen kunnen zeggen die veel verder gaan dan de praktische informatie die ze overbrengen. Het valt me vaak op. Vandaag was het de zwemjuf. Mijn zoontje is namelijk bezig met zijn B-diploma. Ik moet zeggen: was. Want het gaat niet van harte. Hij durft namelijk niet ver onder water te zwemmen, naar het gat waar hij door moet. Hij wordt daar zo onzeker van, dat hij eigenlijk niet meer naar zwemles wil. Hij dacht dat het een makkie zou zijn en dat viel tegen. Hij heeft het opgegeven. Het was vandaag dan ook een gevecht …
Het spook dat in je zit
Mijn zoontje van 6 is op vakantie gegrepen door kerken, Jezus en Maria. Hij neemt alles in zich op. En hij beschrijft wat hij vindt, voelt en ziet op zijn eigen manier. Belangrijker: hij trekt zijn eigen conclusies. Ik geef toe: het is een genot om mee te mogen kijken in zijn hoofd. In zijn hart. Soms moeten we even bijsturen, als hij iets verkeerd begrepen heeft, iets dat hem bang kan maken. Maar over het algemeen laten we hem zijn eigen visie op de wereld en het hiernamaals bouwen. We zijn zelf niet kerkelijk of religieus. Dus hij heeft alle ruimte om te ontdekken waar hij in …