Ik had een etentje met mijn buurvrouwen. Meer dan 20 buurvrouwen, uit de aanpalende straten. Moms night out noemden mijn Amerikaanse mede-moeders van de créche dat, toen ik in de VS dit soort etentjes had.
Het idee is denk ik dat je zoveel gemeen hebt dat het leuk is om elkaar eens buiten de gewone dag om te zien. Moeder zijn schept inderdaad een band. En kinderen in dezelfde klas of in dezelfde buurt, ook. Ik had er zin in.
Heb ook leuke mensen ontmoet.
Maar toch.
Ik word alleen altijd een beetje weemoedig van zo’n avond met andere moeders. Dat was in de VS zo. Dat was in Turkije zo. En dat is in Nederland niet anders.
Ik voel me vaak een beetje onbegrepen en verloren. En heb vaak een kater na afloop. Qua gevoel.
Is het wel Echt?, twijfel ik dan. Gaat het wel diep genoeg?
Zo hadden we het over nieuwe vrienden maken. Ik heb daar een theorie over (zie elders op dit blog). Dat je er je best voor moet doen. Dat nieuwe vrienden niet uit de lucht komen vallen. Dat je eigenlijk een plan nodig hebt.
Maar ja, zeiden mijn tafelgenotes, wie heeft daar tijd voor?
We hebben het al zo druk.
We zouden niet weten wanneer we dan nieuwe vrienden zouden moeten maken door bijvoorbeeld een nieuwe hobby te beginnen oid.
Op zich een beetje ironisch, realiseerde ik me net pas, want ik en een van mijn gesprekspartners kenden weinig mensen in die groep. We zaten daar natuurlijk wél om nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik betwijfel ook of ik het minder druk heb dan andere werkende moeders. Maar ik wil niet inleveren op nieuwe vrienden maken.
Ik heb me jaren geleden namelijk voorgenomen om altijd open te blijven staan voor nieuwe vrienden.
Of nieuwe kennissen. Gewoon, nieuwe mensen in mijn buurt. Waarom niet? De afgelopen jaren stonden zoveel mensen open voor mij. Wil ik op mijn beurt anderen bieden.
Iemand dacht, geloof ik, dat ik eenzaam was en me daarom voor het onderwerp interesseerde. Dat ik me hier eenzaam voelde omdat ik zo lang in het buitenland heb gewoond en het contact met mijn oude vrienden verwaterd is.
Gelukkig valt dat verwateren mee, want je goede vrienden blijven in je leven. Al die jaren zochten zij ons op, waar we ook woonden, en zochten wij hen op als we in Nederland waren.
Al is het wel zo dat nu we terug zijn, iedereen een druk leven leidt elders en je elkaar niet veel spreekt en ziet.
Maar weet je?
Ik voel me sinds ik in Nederland nooit meer alleen. Niet alleen omdat onze familie in de buurt is en onze vrienden.
Maar ook omdat jij zo dichtbij bent, lezer.
Al die jaren, waar ik ook woonde, waren jullie er. Op dit blog, op Twitter, op Facebook, op Instagram en nu op Snapchat. Nu ik hier weer woon zijn sommige mensen heel snel vrienden geworden die ook bel en zie! Dat kon heel makkelijk want we hadden al zo’n lange online historie.
We hadden al een gedeelde passie.
Ik voel me nooit alleen, eigenlijk.
Social media, he.
Het is een middel tegen eenzaamheid, voor mij, meer dan dat. Een manier om gelijkgestemden te vinden ongeacht woonplaats, achtergrond, uiterlijk of waar je kinderen naar school gaan 😉
Hoe kan ik uitleggen aan mensen die dat niet meemaken hoe echt dat voelt? Hoe waardevol het is dat ik regelmatig ‘oude bekenden’ terug zie op dit blog, in de comments?
Dat er mensen zijn die ik alleen via twitter ken en 3 keer in het echt gezien heb maar die ik duizend maal beter ken dan de mensen met wie ik gisteren aan tafel zat?
Mannen en vrouwen van alle leeftijden en achtergronden met wie ik meer gemeen heb dan vrouwen van precies dezelfde leeftijd in precies dezelfde buurt met precies hetzelfde opleidingsniveau en kinderen in precies dezelfde leeftijd?
Dat Snapchatcontact met iemand die ik niet ‘echt’ ken soms echter voelt dan naast iemand zitten aan tafel?
Alleen aan jou, lezer.
Dank dus.
Dank dat jij er bent.
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Wat een mooi stukje tekst. Amen. Laatst verwonderde ik me nog hoeveel leuke mensen ik in korte tijd wel niet heb ontmoet dankzij het bloggen. Met sommige mensen deel ik dingen die ik mijn buurvrouw never nooit zou vertellen. Gek als je er zo over nadenkt, maar eigenlijk ook niet want we hebben helemaal niets gemeen als dat we toevallig langs elkaar wonen.
Het is gek en toch niet. Dat is vreemd he???
Heel erg mooi geschreven en heel erg fijn dat je de social media zo ervaart! Ik herken het wel. Ik denk zelfs dat mijn bloglezers mij beter kennen dan mijn vrienden. Best wel erg eigenlijk, dat er in het contact met vrienden zo weinig diepgang kan zitten omdat iedereen maar druk druk druk is.
Ik herken dat wel, dat er soms zo weinig diepgang is. Ik heb soms hetzelfde gevoel. ALs je mijn blog iedere dag zou lezen, leerde je me kennen. Mijn moeder en schoonmoeder doen dat dan ook 😉 maar ergens is het gek.
Eensch!
Ik kom graag bij jee over de vloer.
Luisteren als jij vertelt. En soms wat terug zeggen, en soms is luisteren gewoon genoeg.
En in gedachten leg ik bij het weggaan een blok hout op het vuur.
Het leuke is, ik weet dat, van het houtblok! Tsja. Kun je zoiets vaags echt uitleggen aan mensen die het niet ervaren…?
<3
:))
<3 and smile
heel snappus ende herkenbaar
en dank en likewise
*comment maybe cryptic and abracadabra for others
hahahaha. Content begrepen Caro!