Zaterdagavond, na de conferentie, was ik uit eten met 4 mensen. Waarvan ik er 2 erg bewonder. Beiden zijn ze hele goede sprekers en heel goed in hun vak. De andere twee mensen ook, trouwens, maar die ken ik minder goed.
Als je een groep leuke en slimme mensen aan een tafel zet, heb je altijd een geweldige avond en dat was ook nu het geval. Ik had het super naar mijn zin (Michael Jordan’s steakhouse, mensen, oeioeioei wat een lekkere versie van typisch Amerikaans eten en wat een goede bediening!).
Al pratende en luisterende had ik opeens een epiphany. Een ingeving. Die was al volgt:
Als ik in het Engels deed of in de VS deed wat ik nu in Nederland doe, was die conferentie heel anders geweest voor mij.
Netwerken en zo
Bij SOBcon komen allerlei online ondernemers bij elkaar. Een paar hele beroemde, en een heleboel hele capabele. En bijna allemaal om te leren van elkaar.
En er wordt heel veel genetwerkt. Meestal een beetje in de trant van: wie ben je en wat kunnen we voor elkaar betekenen? Dat is helemaal niet mijn ding (OH???…). Bovendien, ik kan wel uitleggen wat ik bij Frankwatching doe, dat #blogpraat een van Nederland’s mooiste twitter chats is, dat ik een boek over bloggen heb geschreven, een webinarbusiness bent gestart, maar ja. Het is allemaal in Nederland, he. Zegt mensen gewoon niet zoveel, denk ik. Of ik doe er niet belangrijk genoeg over, dat misschien ook.
Inzichten en zo
Het inzicht was een beetje tweeledig.
1. Als die mensen wisten wat ik deed en wat ik wist, zouden ze dat heel interessant vinden.
2. Als ik deed wat ik deed in de VS, als ik werkte voor zo’n soort blog, als ik zo’n chat runde, als ik zo’n blog in het Engels had, zouden mensen op die conferentie al lang weten wie ik was.
Vrienden op SOBcon stelden eerder die dag al mijn bescheidenheid aan de kaak. Terugkerend thema voor mij (SOBcon is eigenlijk ook een soort PE-cursus waar je geconfronteerd wordt met je dromen en je verwezenlijking daarvan).
Ik ben heus niet bescheiden (riep ik) maar ik heb gewoon geen zin om continu van de daken te schreeuwen hoe goed ik ben en hoe leuk mijn boek is etc.
Valse bescheidenheid, en zo
Maar ja. Terecht stelden twee mensen die ik erg bewonder vast dat dat misschien dan wel zo kon zijn, maar dat ik het wel heel leuk vind om mensen te helpen. Dat ik het daar eigenlijk stiekem allemaal om doe. Mensen laten zien dat het kan, dat zij het kunnen, en helpen om het gewoon te doen. Wat HET dan ook is.
En (zeiden ze) als je iets harder roept, bereik je meer mensen en help je ook meer mensen.
Later die avond, tijdens het diner waar ik opeens heel helder zag hoe de drie sprekers aan tafel iets moois zouden kunnen starten en waarom ze dat zouden moeten doen en ik ze dat haarfijn aan het uitleggen was, toen zag ik het opeens. Ik had mijn epiphany.
Dit zijn mensen die mij waarderen om wie ik ben en wat ik weet. Dat hebben ze min of meer bij toeval ontdekt. Nou ja, toeval, dat niet helemaal. Maar ze hebben de gelegenheid nodig gehad om dat te ontdekken en gelukkig heb ik die ofwel gekregen of zelf gecreëerd.
Maar toch. Als mensen beter wisten wie ik was en wat ik doe en kan, zou mijn bereik groter zijn. En daar kun je iets mee doen, zo’n bereik.
Of zoiets. Ik weet het niet. Ik weet niet precies waarom het me boeit.
De bescheidenheids-epiphany en de if-I-did-what-I-do-in-English-epiphany, zeg maar.
Zo levert SOBcon ieder jaar weer een waanzinnige hoeveelheid inspiratie op die in veel gevallen mijn hele levenskoers een stukje bijstuurt…
- De perfecte LinkedIn kopregel: hier moet je op letten - 14 juli 2020
- Wat Corona heeft veranderd - 11 juli 2020
- Groeien op Instagram: een plan van aanpak - 26 juni 2020
Ik vind je heel groot. Knap dat je zo benaderbaar blijft 🙂
Met deze dingen is het volgens mij ook gewoon zo dat zolang je het bewust doet en dicht bij jezelf blijft dan levert het je ook daadwerkelijk wat op. En dat schuldig voelen dat komt door dat bepaalde beeld dat we van een ‘schreeuwer’ hebben maar eigenlijk niet nodig omdat je zelf zoveel nuance/eigenheid erin aan kan brengen!
Mooi gezegd. Precies: je moet vrede hebben met wat je zelf bent en wat bij je past en waarom je dingen wel of niet doet. Of je dingen denkt te moeten omdat anderen dat schijnen te vinden, of omdat je het gewoon intrinsiek wil.
Heel vrouwelijk ook om jezelf klein te maken. Best jammer dat we dat met z’n allen nog steeds doen! Ik maak me er ook schuldig aan. Zullen we er gewoon een smee ophouden?