Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is

Blogtitels zijn een dingetje. En haastig aan het werk gaan na een overlijden, ook. Ze houden geen verband met elkaar, anders dat het de twee onderwerpen zijn die me bezig hielden vandaag.

I. De aantrekkingskracht van bezoekersstatistieken

Ik zat een beetje naar mijn statistieken te kijken, gisteren. Conclusie: ik word niet veel gelezen. Maar wel genoeg, zoals lieve lezers gisteren bewezen met reacties.

Sinds ik geen Google Analytics meer heb – eigenlijk sinds mijn website geen indirecte bron van inkomen meer is – ben ik niet meer bezig met bezoekerscijfers en SEO.

Vroeger waren cijfertjes en SEO een van mijn favoriete aspecten van de online wereld. Ik mis het wel een beetje.

Maar als je geen doelstellingen meer hebt, is kijken naar cijfertjes soms desastreus. Zoals duidelijk werd toen ik me opeens afvroeg of ik nog wel moest doorgaan met bloggen, omdat ik zag dat ik nauwelijks gelezen wordt.

Nou ja, mijn nieuwe blogs dan. Ik heb ook nog mijn oude blogs, natuurlijk.

Ik krijg nog flink wat bezoekers op oude artikelen.

Maar het is niet meer wat het was.

Ook al zeg ik altijd dat ik voor mezelf blog, het was toch even slikken.

Nu is het wel zo dat:

1. Bijna niemand weet dat ik weer iedere dag blog, alleen jullie lieve RSS-gebruikers en abonnees;
2. Ik het verder nauwelijks bekend heb gemaakt dat ook niet van plan ben; en
3. Ik tegenwoordig veel collega’s heb – mijn mogelijke nieuwe doelgroep – voor wie het woord ‘blog’ doet denken aan boomers en het wereldje van online marketing.

Bij de overheid wordt niet veel geblogd, en zeker niet op persoonlijke titel. Een paar interessante personen uitgezonderd.

(dat raakt aan een blogartikel dat ik klaar heb staan, over leiderschap. daarover een volgende keer meer)

Maar toch. Heel even dacht ik weer aan analytics en SEO en mijn oude passie.

Toen ik er over na ging denken, realiseerde ik me dat net als vroeger de titel natuurlijk uitmaakte. En soms het onderwerp. Dat geldt helemaal als je publiek grotendeels bestaat uit RSS-volgers.

Ik hoor het je denken: was dit niet een van mijn expertises, schrijven en blogtitels?

Ehm, ja.

Ik was het niet vergeten. Maar ik was wel lui geworden.

Ik moest mijn titelgroove weer even vinden.

Bij deze.

II. Haastige spoed en hoe snel je aan het werk mag als je iemand verloren hebt

Het leek me goed om weer aan het werk te gaan vandaag. Dinsdagochtend heb ik altijd teamoverleg. En hoewel mijn team sinds kort bestaan uit 4 mensen inclusief mezelf, zijn het 3 hele leuke mensen en wilde ik ze gewoon graag zien. Horen wat er speelt.

Ik heb twee weken geen email gezien, dus ik had geen idee.

Ik las laatst een berichtje op LinkedIn over rouw op het werk, waarin een expert uitlegde dat het belangrijkste is dat er ruimte voor moet zijn. Dat, als een omgeving veilig is, mensen gewoon naar hun werk kunnen.

Het had meer indruk gemaakt dan ik dacht. Ik had namelijk gezien dat je ‘4 dagen of meer’ verlof krijgt bij een overlijden in de eerste graad. Dus 4 dagen opgenomen en een vrije dag, een week vrij genomen, en op. Vandaag naar kantoor.

Mijn afdelingshoofd checkte nog of dat echt ging, maar ik dacht: natuurlijk! Ik zit me thuis te vervelen.

Terwijl ik de bus uit liep naar kantoor begon het mantra ‘het is nog geen twee weken geleden!’, ‘het is nog geen twee weken geleden!’, ‘donderdag is het nog maar twee weken geleden!’ in mijn hoofd te spelen.

En tegen de tijd dat ik koffie haalde aan de overkant van kantoor, stond ik te huilen.

J. gebeld.

AM gebeld.

Hielp een beetje maar niet genoeg.

Toen kwam ik een lieve collega tegen, die me ook al een lief berichtje had gestuurd de afgelopen week (zoveel mensen doen dat niet! dus dat onthoud je). Die toonde eerst volop begrip, gaf me een knuffel. En toen gingen we over werk praten. Lachen om de gebruikelijke onzin.

En toen kon ik weer.

Ik heb het uiteindelijk tot de lunch vol gehouden, beetje email doen en vooral email opruimen (19.000 emails weggooien helpt tegen de outlookwaarschuwingen dat het postvak vol is, blijkt).

Na wat email ben ik weer naar huis gegaan, om me vervolgens af te vragen wat ik toch moet met mezelf.

Oplossing: lunchen en een middagdutje.

Daar knapt een mens van op.

75/1000