Queer Eye seizoen zoveel (9, geloof ik) heeft me er door heen gesleept de afgelopen twee weken. Zonder ilusies over hoe het echt in zijn werk gaat en hoe realistisch het allemaal is, hebben de positieve vibes van de Fab Five me veel gegeven. En lekker afgeleid. In de aflevering die ik net keek, ging het over omgaan met 'fouten' uit je verleden. In plaats van fouten, moet je ze zien als 'moments of growth' aldus de filosoof onder de 5. Terugkijken met het idee dat je 'aan het leren was'. Ik maak ook een 'moment of growth' mee. Een soort van crash course in adulting, net als sommige …
Niemandsland, herhaald
Het is een niemandsland, tussen overlijden en uitvaart. Ik weet niet wat ik vind en voel. Opluchting dat het bijna zo ver is? Stress over dat het bijna zo ver is? Een combinatie van beiden? Ik ben blij dat mensen me afleiden. Vriendinnen die komen wandelen, lunchen, F. die me meeneemt om een drankje te drinken of een blokje om te gaan, vriendinnen van mijn moeder die bellen als ze het nieuws horen, de huisartspraktijk die belt om ons te condoleren. Ik zie uit naar de drankjes met bitterballen (verzoek van mijn moeder) na de uitvaart, als we het over haar kunnen hebben. Maar het formele …
Jantje lacht/huilt
Alles gaat prima tot het niet meer prima gaat. Dat is een beetje de status. Alles lijkt OK en te doen, maar midden in de nacht lig ik wakker met paniek om niets. En terwijl ik aan het lunchen ben met W en F komt er een onverwacht telefoontje en dan ben ik weer van de kaart. Ik weet niet eens of ik haar nu de hele tijd echt mis of niet. Het is een raadsel. Ik ga zo maar weer naar de moestuin, want een beetje onkruid woeden doet wonderen. Tot zo ver de update van de dag :) 71/1000 …
Niks en nergens: niemandsland
Ik kom nergens aan toe en ik doe niks. Pfff. Ik neem me al 4 dagen lang voor om naar de moestuin te gaan, maar ik doe het niet. Zo lamlendig en lusteloos ben ik. En tegelijkertijd vind ik dat stom van mezelf. Het is net alsof ik niet in de volgende versnelling kan. Ik ben superblij met telefoontjes, merk ik, van mijn eigen vriendinnen en van vrienden van mijn moeder. En vriendinnen die willen wandelen. Interessante bevinding, want ik dacht altijd dat je je vrienden niet moest storen bij zo'n verlies. Maar als alles verder geregeld is en je wacht op de uitvaart, is iedere dag stil …
Roller coaster
Als ik na 4 dagen iets kan zeggen over dit hele proces, is het dat het je leert wat je grenzen zijn. En dat je hoofd rare dingen doet. Ik dacht van mezelf dat ik redelijk goed was in mijn grenzen aangeven en dat is denk ik ook wel zo. Maar net zei ik 'ok' tegen iets dat ik niet wilde. Gelukkig kon ik de vriendin in kwestie gewoon bellen en het zeggen en was het prima. Maar het kostte me even moeite. Als je iemand dicht bij je verliest, moet je een heleboel dingen doen die niet leuk zijn. Heftig zijn. Dingen die je eigenlijk niet wilt doen. En tegelijkertijd moet je continu beslissingen …
Tijd
Ik dacht altijd dat de tijd niet snel genoeg gegaan wanneer er iets verdrietigs is gebeurd. Want de tijd heelt alle wonden en hoe sneller dat achter de rug is, hoe beter. Maar ik kom er achter dat het tegenovergestelde ook waar is: de tijd gaat veel te snel. Iedere dag verder weg van de laatste dag voelt het alsof ze verder weg is. Alsof alles verder weg is. Ik ben inmiddels al voor de vierde dag (zo kort! zo lang!) in mijn hoofd alles aan het nagaan. Wanneer was ik er? Wat zeiden we? Wat zei zij? Waarom ging ik weg? Waar hadden we het over? Waarom moest ik die foto zoeken? Waarom had ik …