“Je zou”, zei iemand tegen me, “wat meer kunnen reflecteren op je eigen rol.” En daar had diegene gelijk in. Het is de tough love die de mensen die het dichtst bij je staan je niet geven. Maar het is goed advies: meer reflecteren.
Alleen: hoe doe je dat?
Je kunt jezelf helemaal kapotreflecteren, is mijn ervaring, als je zelf feedback geeft op jezelf en gaat proberen te bedenken wat er goed of niet goed is aan je gedrag. Want het is moeilijk te weten wie je bent voor anderen.
Reflecteren vraagt afstand. Maar hoe neem je afstand tot jezelf en je eigen gedrag? Het vraagt om een ander perspectief op jezelf.
Vandaag dacht ik: laat ik nou eens proberen vanuit de ‘volwassen rol’ te reflecteren op iets dat gaande is in mijn leven.
Dat idee heb ik van iemand die me jaren geleden in sneltreinvaart transactionele analyse (TA) uitlegde. Hij hielp me een patroon te zien dat me belemmerde. Belemmert, eigenlijk, want zo gaat dat met patronen die je van kindsafaan hebt ontwikkeld. Je bent er niet zo maar van af.
Ik weet er eigenlijk niets van, dat TA, behalve dat ene aspect, de egoposities ouder – volwassene – kind. Maar zelfs dit kleine stukje, dit model, heeft me al vaak houvast gegeven. Het heeft me regelmatig geholpen om te begrijpen hoe mijn relaties in elkaar zitten. Al geef ik toe dat dat niet altijd heeft geholpen om dan ook iets te veranderen.
Desondanks leek het me een goede basis voor een nieuw perspectief op mezelf. Zo gezegd, zo gedaan: ik heb vandaag op mezelf gereflecteerd. Met verhelderende inzichten.
Je kunt je eigen grootste vijand en criticus zijn, als je probeert te reflecteren op je eigen gedrag. Het is moeilijk om niet door te slaan, om naar jezelf te kijken vanuit liefde en empathie, met acceptatie van dingen die anders zouden kunnen. Alleen dan kun je proberen ze te veranderen, voor anderen.
Als je weet wat je fout doet, kun je er aan werken dat te verbeteren. En er is altijd genoeg te verbeteren. Toch?
Moeilijker vind ik het om te accepteren wat nooit zal veranderen. Wat een onlosmakelijk onderdeel is van wie ik ben. En om die stukken niet alleen te accepteren, maar zelfs te koesteren. Ook als anderen dat anders zouden willen.
Heftig dagje, mensen. Ook al omdat mijn oudste zoon geslaagd is (trots!).
Conclusie: reflecteren kun je leren. En kleine kinderen worden groot. <3
119/1000
- (on) Vrijwillige grensbewaking - 12 oktober 2025
- Toevallige ontdekkingstocht - 11 oktober 2025
- Doom & gloom - 10 oktober 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Gefeliciteerd! En nu, wat gaat J doen? Tussenjaar? Studeren? Werken?
Studeren! Technische studie. Hij heeft er enorm veel zin in.
Heerlijk! Mijn kind#1 is net terug na een jaar usa. Na de vakantie nog weer terug naar de middelbare voor 2 jaar. Zal wel tegenvallen denk ik….
Wat fijn dat hij er in zin in heeft.
Heel benieuwd idd, zal best even wennen zijn!
Wat is ‘fout’? Soms reflecteer ik me suf, ‘oei, nu heb ik er wéér iets uitgeflapt’, ‘waarom deed ik dat nou?’, ‘waarom ben ik nou weer zo onhandig?’ en dat soort onzin. Want het is wel wie ik ben en dat kan ik maar beter accepteren.
Fouten worden je vaak door anderen aangepraat, zij zouden het graag anders zien. Feitelijk is dat hun probleem, niet het jouwe. Feitelijk heb ik jou te accepteren én te respecteren zoals je bent.
Respect, wéér draait het leven om respect. Oók voor jezelf…
Gefeliciteerd met je zoon! Een opluchting dat deze periode afgesloten kan worden. Nu begint het echte leven 😉 school is misschien leuk, maar ook veel moeten. Nu gaat hij zelf bepalen wat hij ‘moet’.
Dat is het lastige he. Wat is ‘fout’? Waar ligt de grens? Wat kun je meenemen als feedback en proberen anders te doen, wat moet je gewoon accepteren als onderdeel van jezelf, en wat is eigenlijk gewoon helemaal niet zo fout? Het is een thema waar ik de afgelopen weken erg mee heb geworsteld. Misschien is respect het uitgangspunt maar eerlijk is eerlijk, ik heb niet altijd respect. Wel begrip, empathie en zelfs acceptatie. Maar niet altijd respect.