Ik begon de dag een beetje gedemotiveerd en raar. En ik eindigde de dag vol energie en ideeën.
Dat de dag die wending nam, kwam door 5 dingen:
- Een supergezellige lunch met twee leuke slimme mensen. Logisch, he. Natuurlijk helpt dat je humeur! Helemaal als je in hetzelfde vakgebied zit en lekker kan discussieren.
- Een wandeling naar kantoor door de vrieskou EN ik kwam ook nog twee collega’s tegen tijdens het laatste stukje, dubbel feest
- Een podcast, waarover verderop meer. Die podcast deed me realiseren wat ik aan het doen was en dat ik dat anders moest doen
- De feedback van een collega. Feedback is – toch – een cadeau.
- Meerdere collega’s waarmee ik kon heen en weer pingpongen om dingen gedaan te krijgen, plannen te maken, samen een visie te vormen en ons gezamenlijk te realiseren: zo gaan we het doen. Oh en te lachen! Dat ook.
Een standaardreactie is de reactie die voor jezelf het makkelijkst is. En die (daarom?) een gewoonte is geworden. Ik heb ook een standaardreactie. En ik had al geconcludeerd dat dat niet handig is. Niet als zo’n reactie voortkomt uit emotie, althans (soms is het waarschijnlijk juist een goede, volwassen strategie).
Maar in de podcast die ik vandaag luisterde zag ik opeens het hele plaatje.
Podcasttip
Dit is de podcast. Laat je niet afschrikken, want ‘Harvard Business Review on Leadership’ is een mond vol blablabla. Ik zou zeggen: negeer dat gewoon. Leadership = ‘jezelf ontwikkelen in de werkomgeving’.
Hier is de link naar de Apple podcast app, mocht dat je voorkeur hebben.
De theorie
Ik ben tot de helft gekomen. Tot het stuk waarin de expert die geinterviewd wordt, Kauffman, het heeft over (althans, dat is mijn vertaling) wat er gebeurt als er iets met je gebeurt. Ik ben even de term kwijt die ze gebruikt, maar laten we zeggen: als er een trigger is. Iemand reageert op iets dat je zegt in een vergadering, of iemand mailt je over iets, of zegt iets tegen je. Wat het ook is: het brengt een emotionele reactie bij je teweeg.
Niet dat de HBR dat zo noemt, ‘emotioneel’, want managers en emoties! Dat moet een mooier en zakelijker naampje hebben uiteraard. Het is wel Harvard! Maar ik denk dat ze dat bedoelen. E-moo-tsie.
Je kunt, zegt de expert, op 4 manieren reageren op zo’n trigger:
- Lean back: je denkt ‘whatever’ en neemt afstand
- Lean in: je gaat het gesprek aan, je gaat er op in
- Lean with: als ik het goed heb is dit wanneer je je probeert te verplaatsen in die ander.
- Niet: niet leunen maar pauzeren en even kijken wat er met jou en die ander gebeurt.
Ik denk niet dat dit helemaal de goede vertaling is van wat er gezegd wordt, maar zo heb ik het geinterpreteerd. Ik ga het nog een keer luisteren om het te begrijpen.
Belangrijker aan de boodschap is misschien nog wel dit: mensen hebben meestal 1 standaardreactie. De kunst is om jezelf aan te leren om tot een tweede standaardreactie te komen. En misschien op termijn naar 4 verschillende reacties om uit te kiezen, waarbij nummer 4 de heilige graal is.
Aha! 4! Die komt me bekend voor! Niet reageren, oftewel: vertragen. Zodat je eerst even kunt bedenken: wat doet dit met mij? En dan: hoe kan ik het beste reageren?
Even tussendoor: een van de dingen die gezegd werd in de podcast was dat een populaire gedachte is ‘Behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden’. Maar dat Goede Leiders een ander principe hanteren, namelijk: behandel anderen zoals zij graag behandeld willen worenl. Dat zet die 4 reacties in een ander licht. Want het kan zijn dat in verschillende situatie anderen een andere reactie van je nodig hebben.
Leunen maar
Ik weet wel wat mijn standaardreactie is. Daarom vind ik het inspirerend dat de expert zegt: probeer van 1 reactie naar 2 standaardreacties te komen. Lijkt me haalbaar.
Dezelfde middag deed ik meteen een poging tot een nieuwe reactie. Het pakte niet zo heel goed uit. Ik denk dat ik de theorie nog niet helemaal helder heb. Ik moet de podcast nog een keertje luisteren. Want – kwam ik achter – eigenlijk is ieder van die 4 reacties nooit optimaal als je ondertussen bestuurd wordt door emotie.
Gelukkig gaf een collega me feedback. Het is waar wat ze zeggen: feedback is een cadeautje. Dat iemand de moeite neemt, en het durft, is echt een cadeau. Feedback helpt beide partijen, realiseerde ik me.
WAT? Meen je dat nou? Feedback werkt twee kanten op?
Nou nou inzichtje hoor Daae.
Haha. Het is een steile leercurve mensen, Give me a break.
Conclusie
Soms zit je vast in je denken en in je emotie. Je moet er even uitgehaald worden. Door een lunch met leuke mensen, door een wandelingetje in de buitenlucht, een ander perspectief in de vorm van een podcast, of een ander perspectief in de vorm van feedback.
Om dat perspectief te behouden, heb ik het boek gekocht. Dit soort dure boeken valt altijd tegen, is mijn ervaring. Maar ik ga er toch voor. Ik moet het volgende week lezen van mezelf, tijdens mijn staycation. Kan ik het mooi meenemen in de verplichte opdracht bij mijn leiderschapstraining, ‘het reflectiedocument’.
Ik reflecteer me suf, sinds ik op training mocht.
En dat boek wordt ook weer mooie inspiratie voor dit blog. Dus: wordt. vervolgd.
37/1000
- Democratische kunst - 14 november 2025
- De AI bubbel - 13 november 2025
- Geen idee - 12 november 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi, Elja! Ik ga de podcast nog luisteren dus ik weet niet of reactie nummer 4 helemaal overeen komt maar het is wel een belangrijk inzicht voor me. Zo belangrijk zelfs dat het in de titel van mijn boek terechtkwam. ‘Bipolaire stoornis: signalen vroeg zien én bekijken’. Daardoor stap je niet meer automatisch en min of meer blind in een voortrazende trein. Elke avond een paar minuten nadenken over die signalen helpt ook enorm.
Ja! Dat is het precies. Ik ben net pas begonnen in het boek (vakantieproject) maar ik maak er wel uit op dat het herkennen van signalen eigenlijk bij iedereen een uitdaging is. Alleen natuurlijk wel met andere gevolgen en meestal minder ernstige.