Ik heb een nieuw motto. Het is niet zo mooi als ‘Beleven Onthouden Genieten’, het motto van *iemand* die ik ken. Het heeft ook niet dezelfde schwung. Maar diezelfde iemand heeft het vandaag voor me bedacht. Dus het zal wel goed komen, denk ik. Ik zie tenslotte aan haar hoe ver je kunt komen met een goed motto.
Dat kwam zo: we waren aan het bellen. Gewoon overdag.
Meestal kan ik niet opnemen overdag. Maar ik werkte thuis vandaag. Want moe. Dus konden we eindelijk weer eens bellen.
Ze kan me altijd opvrolijken. Ik voel me altijd beter na een tijdje kletsen. En ik moet vaak heel erg om haar lachen (en om mezelf, met haar). Vandaag ook.
Ik moet erbij zeggen dat ik haar een beetje uitlachte. Dat had een beetje te maken met mijn nieuwe motto (zie verderop), dat over ongemak gaat. Ze manouvreert zichzelf altijd in situaties die vrij ongemakkelijk kunnen worden. Ze omarmt het, het ongemak.
Het was haar totale verbazing over de situatie waar ze zichzelf voor de miljoenste keer in gemanouvreerd had waar ik om moest lachen. Ik denk dat ze het niet erg vond, mijn gelach.
[Ik heb altijd het idee dat onze gesprekkken de perfect podcast zouden zijn. Maar aangeien inmiddels duizenden vriendenkoppels bewezen hebben dat podcasts met gesprekken tussen twee vrienden of vriendinnen zelden zo interessant zijn als ze zelf denken, heb ik het idee opgegeven]
Anyway, ik vertelde over mijn leiderschapscusus, eh – training, eh – opleiding vorige week. En dat ik daar iets geleerd heb. Iets dat dat in 1 woord te vangen is.
(Toen liet ik een pauze vallen want het leek me leuk als effect. Ik weet dat haar hoofd dan in die paar seconden al 89 woorden heeft bedacht die het kunnen zijn.)
‘Vertragen’, zei ik.
Ik wist wel dat ze het mooi zou vinden.
Ik moest even uitleggen wat het betekende, natuurlijk. En toegeven dat het nog niet zo lukte.
Maar, legde ik uit, het gaat ook om ‘leiderschap is het ongemakt verdragen’. Het ongemak is datgene dat je de hele dag door ervaart op je werk, als er op let. Althans wel als je de hele dag met andere mensen in gesprek bent en met mensen aan het werk bent.
En als je dat ongemakt dan opmerkt, moet je vertragen. Vertragen zodat je het gaat verdragen, het ongemak, in plaats van direct te reageren en het allemaal op te lossen.
Ze snapte het meteen.
“Mooi”, zei ze: “Vertragen en vedragen”.
Zo is het.
Dus, mission accomplished: een motto voor boven mijn bed. Of waar je motto’s dan ook hangt als je er aan wilt worden herinnerd.
21/1000
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Snel vedragen van een 2e r voorzien.
Ik heb wel een eigen gezegde, maar dat is niet echt m’n motto: Problemen ontstaan niet zomaar, die moet je eerst maken.
Toevallig gaat bij mij de tijd de laatste 3 dagen 3x zo langzaam. Ik wijt dat aan de koorts van een graad of 39. Als ik na een uur op de klok kijkt dan blijken er nog geen 20 minuten te zijn verstreken. Het was zo erg dat ik de laptop even heb aangezet om te zien of m’n klok wel goed liep.
Ik heb een boek, Waarom de dagen sneller gaan als we ouder worden (geloof ik dat de titel is) waar ze wetenschappelijke verklaringen hebben, of semi-wetenschappelijk, voor hoe we de tijd ervaren. Fascinerend is het. Ik moet het opnieuw lezen om te verklaren waarom de tijd tijdens je ziekte zo langzaam gaat maar ik weet dat ik na het lezen van het boek dacht: 1) ervaringen maken is belangrijker dan al het andere 2) nieuwe dingen doen houdt ons scherp.