Dag 3/1000 en still going strong hoor.
Ik weet niet waarom het me na al die jaren gelukt is de knop weer om te zetten en gewoon te gaan bloggen als vanouds. Het is een raadsel. Waar tot nu toe mijn werk me tegenhield, denk ik nu: whatever.
Het is nooit goed als ik ‘whatever‘ ga denken, dus daar moet ik een beetje mee oppassen. Whatever is Elja-speak voor: het boeit niet (meer) voldoende om me er druk om te maken. Heb ik ook op mijn leiderschapscursus geleerd: dat ik soms totaal afhaak en dat dat nooit een goed teken is.
Afhaken
Dat weet ik nu, omdat ik een totaal afhaakmoment had tijdens een groepsdiscussie die op video werd opgenomen, zodat we daarna met zijn allen (letterlijk) konden bestuderen hoe mijn gezicht er uit zag toen ik afhaakte. Dat ging zo: we gingen met de groep afspraken maken over iets, ik deed als na een tijdje een suggestie voor zo’n afspraak, twee mensen schoven mijn suggestie direct op zij en gingen verder vanuit de optiek dat mijn suggestie niet de bedoeling was (in hun interpretatie, dan) en ik dacht: OK, no problem. En toen dacht ik: ehm…waarom eigenlijk niet? En toen dacht ik: whatever en toen haakte af.
Het was grappig, want ik heb het natuurlijk wel gevoeld op dat moment (“whatever“), maar je kon het ook echt ZIEN. Aan mijn gezicht. Zoals we met de hele groep konden vaststellen, dankzij de video. LOL
(Mijn afhaakmoment werd volop begrepen, dus in die zin was het niet erg en vooral een groepsleermoment. Ik voelde me totaal OK bij het bespreken, mocht je je afvragen of dit een vervelend moment was. Nee dus. Grappig en leerzaam juist.)
Maar goed, conclusie: als ik af ga haken moet ik het signaleren.
Momentum
Gelukkig denk ik niet dat mijn blogmomentum eigenlijk echt een kwestie van whatever is. Het is eerder het omgekeerde. Het omgekeerde van ‘lekker boeie’, is … ‘ik ga ervoor’?
Een van de redenen dat ik ook niet meer wilde bloggen, is dat een van mijn oude blogs door iemand gebruikt werd om zakelijk druk uit te oefenen op collega’s. Niet chill en echt even schrikken. Gelukkig stonden de collega’s pal achter me. Maar het heeft wel een domper gezet op mijn blogplezier.
Ik ga er voor. Ik mag dit nu gewoon van mezelf. Ik heb twee jaar hard gewerkt voor mijn plek en mijn resultaten; ik weet wat ik wel en niet kan zeggen online. En hoewel er kennelijk hier en daar zakelijke relaties en journalisten zijn die dit blog soms weten te vinden, weet vrijwel niemand op mijn werk dat ik blog (Jasper: je bent niet meer mijn werk! Dusss. Jammer genoeg! Voordeel is dat je nu totaal in de privesfeer zit, ha!).
Ik geloof niet dat mijn zakelijke netwerk nu massaal gaat meelezen. En al gebeurt dat wel, is dat ook OK.
Of misschien is dat dan toch een kwestie van whatever. Boeie!
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Geef een reactie