Ik had vandaag zwemles.
Ja, dat lees je goed! Zwemles voor een voormalige waterrat.
Sinds januari zwem ik iedere week een half uurtje. De enige sport die ik doe. En het zet zoden aan de dijk, dat half uurtje.
Het lekkere van zwemmen vind ik dat ik tegen mezelf zwem. En dat ik heerlijk met mijn hoofd in het water lig en naar de diepte onder me kijk.
De eerste maanden was gewoon het feit dat het lukte, genoeg.
Maar al snel werd ik fanatieker.
Ik wilde meer baantjes gaan zwemmen in dat half uur. 38, 40, 42, 44… En toen wilde ik meer borst crawl gaan doen van de 42 baantjes die ik haalde in 30 minuten.
Waar ik tegenaan liep is dat ik niet goed ben in borstcrawl. Ik doe maar wat. De tips die ik vond op YouTube waren niet echt heel duidelijk (en, weet ik nu, ook niet echt heel goed!).
De aardige mensen achter de balie – die me ook al verklapt hadden wat de rustigste tijd is om baantjes te zwemmen) raadden me aan om mee te doen met het trimzwemmen. Zwemmen onder leiding van een zwemtrainster. Vandaag was de eerste keer dat ik meedeed.
De zwemles was een openbaring.
In een half uurtje leerde de zwemjuf me ongeveer 50% beter borstcrawlen.
Ze liet me afzetten en drijven om me te laten zien dat mijn balans niet goed was (huh?). Ze had het over core strength (huh?). Ze gaf me wat uitleg. Ze gaf me een paar oefeningen.
Toen keek ze naar mijn armen en vroeg me welke arm pijn doet (huh? hoe wist ze dat?). En ze liet me zien dat ik die arm niet recht houd (ik probeer het! zei ik. nee, zei ze lachend, je probeert het niet! En toen zei ze: strek hem eens naar me uit? Zie je? Verdraaid. Ze had gelijk! Ik probeerde het helemaal niet!).
En toen ik dat afzetten en drijven en mijn armen netjes ter hoogte van mijn schouder houden en mijn benen ook netjes recht houden onder controle had, liet ze zien hoe je je armen moet bewegen (pull, push, flip!). En tenslotte leerde ze me hoe je kunt ademen zonder te veel snelheid te verliezen (OK, die moet ik nog oefenen…blubblub).
Een half uurtje zwemles, een leven lang vertrouwen.
Ook al omdat ze zei dat het niet uitmaakte aan welke kant je ademhaalt en dat het niet uitmaakt als je niet continu met je voeten trappelt en dat het niet uitmaakt hoe vaak je adem haalt. Dat je gewoon moet doen wat goed voelt.
Als ik nu denk aan zwemmen denk ik opeens aan het gevoel van vloeiende bewegingen en aan rust. Ik voel ik het ritme, het vertrouwen. Wat een genot.
Het punt is: een half uurtje was alles dat ze nodig had om me te helpen.
Terwijl ze ondertussen nog 10 anderen aan het trainen en coachen was!
Je denkt dat je kunt zwemmen met de armen die je het.
Je komt vooruit, je wordt sneller en sterker, je bent tevreden. Je bent lekker bezig.
Maar als je dan hulp vraagt, blijkt dat je die armen van je helemaal niet goed gebruikt. En dat je daarom geen goede balans hebt. En dat je daarom compenseert. En dat dat niet goed is voor je armen maar ook niet voor je zwemtechniek en je snelheid.
Een goede lerares kan je de techniek geven, je beter helpen worden (zodat je het leuk blijft vinden) en je vertrouwen geven.
En een goede lerares helpt je ook om in flow te komen.
Daar is wel iets voor nodig. Mijn vriend Cor heeft het vaak over flow en hoe alle ingrediënten voor Flow aanwezig moeten zijn. In dit geval was dat zo: ik wist net genoeg en had net genoeg uitdaging. Zo kwam ik in mijn Flow. In mijn eentje was me dat niet gelukt.
Wat een topcombinatie. Een lerares is heel goed in wat ze doet en heel ervaren. En een leerling die gemotiveerd en ervaren genoeg om direct te kunnen toepassen wat ze leert.
Flow is verslavend.
Ik wil meer Flow!
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Fijn dat dat half uurtje hulp je weer een stuk verder heeft geholpen. Veel zwemplezier!
Dankjewel!