Van de week kwam ik een mooi artikel tegen van Laura: hoe maak ik mijn kind gelukkig op 5 december, zelfs als het alles al heeft? Het was me echt uit het hart gegrepen. Nou ja, Laura’s hart, maar dus ook het mijne.
Ik weet precies waar ze het over heeft: de cadeaugekte.
Toen mijn middelste zoontje drie werd, woonden we in de VS. De dag voor zijn verjaardag reed ik naar de ToysRUs. Een gi-gan-tische speelgoedwinkel waar ze echt alles hebben. En waar alles in de aanbieding is.
Het is daar, kan ik je zeggen, heel moeilijk om een volle bankrekening te hebben en met 1 cadeautje naar huis te gaan. Het is daar zelfs moeilijk om een lege bankrekening te hebben en met 1 cadeautje naar huis te gaan.
Ik kwam dan ook terug met een grote Duplo set, een driewieler van een bekend Amerikaans merk en een Fisher Price keukentje. VOOR EEN KINDJE DAT NOG 3 MOEST WORDEN.
Ik weet nog dat ik al die enorme dozen in de achterbak van de auto propte en dacht: hmmm. Misschien is het toch een beetje veel. Maar toch ging ik niet naar binnen om de boel terug te geven.
En ja, het keukentje hebben ze wel eens gebruikt.
Maar niet veel. Het is dit jaar eindelijk naar de kringloop gegaan. De driewieler staat (as we speak) te verroesten in de tuin. Geen van mijn kinderen heeft er ooit echt interesse in getoond. Eerder dit jaar moesten we ook al de dure houten loopfiets van de jongste weggooien. Had drie jaar lang ongebruikt in een natte schuur gelegen.
Het is om je dood te schamen, ja.
De Duplo wordt nog af en toegebruikt, dat wel. Maar soms kijk ik naar die doos met Duplo en dan denk ik aan het geld dat die blokjes gekost hebben. Dan bereken ik even snel hoeveel geld er in die grote plastic doos zit. Hoeveel Duplosets dat eigenlijk zijn. 30? 40? Meer?
Die doos vol duplo doet me denken aan dat gevoel dat het niet genoeg was. Dat ik iedere verjaardag, Sinterklaas en Kerst dacht: misschien kunnen we ze dan die nieuwe Duplo ridderset geven? Of misschien die Duplo dierentuin? Brrr.
Alsof die peuters enig idee hebben van wat ze krijgen. Als je het hen kon vragen zouden ze zeggen: laat die ridders maar zitten. Geef mij maar gewoon die 10 blokjes en een papa of mama om lekker mee te bouwen.
Het komt: wij vieren Sinterklaas én Kerst én verjaardagen.
We hebben tantes, ooms, opa’s en oma’s. Dat leidt tot een heleboel speelgoed. Zo veel speelgoed dat mijn kinderen er maar heel weinig mee spelen.
Wij hebben bijvoorbeeld – letterlijk – bakken vol lego. BAKKEN. Duizenden blokjes en poppetjes. Het is zo veel dat ze door de blokjes de bouwwerken niet meer zien. Ze weten gewoon niet waar ze moeten beginnen.
Ze hebben ook een kast vol boeken die ze nauwelijks lezen. En een paar bakken met allerlei speelgoed waarvan ze niet meer weten dat ze het hebben. Letterlijk, bedoel ik. Ze hebben geen idee. Ze kijken er ook nooit in.
Bakken met spullen er in waarvan ze niet meer weten dat ze ze hebben (af en toe pak ik een vuilniszak en gaat er een lading naar de kringloop, dus het wordt wel minder). Het is belachelijk. Dat realiseren we ons zo langzamerhand wel.
Het is allemaal schuldgevoel, natuurlijk.
Als je je het kunt veroorloven, waarom zou je ze dan niet alles geven? Je weet hoe leuk ze het zullen vinden!
Overal om je heen zie je wat je je kinderen kunt geven. Wat je je kinderen hoort te geven. Hoeveel leuke dingen je je kinderen zou moeten geven. En wat andere mensen hun kinderen allemaal geven. En als het kan, dan doe je het toch?
Maar uit ervaring kan ik je vertellen dat het onzin is.
Kinderen met te veel speelgoed spelen niet meer met dat speelgoed. Ze hebben geen overzicht. Ze zijn blijer met 1 Little Pony of 1 duplosetje, dan met 5, 10 of 20.
Als je minder van iets hebt, heeft het meer waarde.
Is voor ons volwassenen overigens net zo.
Mijn kinderen spelen liever op straat met de step (een prijzige, maar dan wel een die we met de hele familie hebben gegeven) dan met 3 nieuwste StarWars Lego sets. Ze zijn blijer als ze in onze achtertuin aan de slag kunnen met oude planken, spijkers en een hamer (en wat ouderlijk toezicht) dan met 2 nieuwe, grotere nerf guns. Ongelofelijk maar waar.
Ook al denken ze natuurlijk dat ze blijer zullen zijn met die nieuwe nerf gun. Dus het is aan ons om ze dat te leren, wat nou echt waarde heeft.
Ik weet het wel: je hebt het gevoel dat je ze te kort doet als je niet meedoet met de cadeaugekte. Toch? Vooral als je het je kunt veroorloven.
Ze zijn het toch waard?
Maar wat ze echt waard zijn, heeft niets met cadeaus te maken.
Wat ze echt waard zijn, is een besef van wat waarde is en wat waarde heeft. Of de mogelijkheid om creatief te zijn. Of de wil om echt te spelen. Of een gevoel van vrijheid en ruimte.
Vorig jaar gooiden we (eindelijk) het roer om met Sinterklaas. Geen cadeautjes meer van opa’s en oma’s. Een hele zak vol cadeautjes, dat wel, maar geen enkele doos met Lego (voor het eerst in 9 jaar!).
Onze kinderen kregen allemaal dingen die ze anders ook gekregen zouden hebben. Maar dit keer kwamen ze in de zak van Sinterklaas.
Ze kregen wanten, rugzakken, mutsen, krokodillensloffen, bekers voor school, pyama’s en chocoladeletters. En ze waren er SUPERBLIJ mee.
En dat is ook terecht. Want niet ieder kind krijgt zo maar wanten, een rugzak, een muts én krokodillensloffen.
Als ik een ding geleerd heb van al die jaren meedoen aan de cadeaugekte is het:
Hoe meer ze hebben, hoe minder ze spelen.
En hoe meer ze krijgen, hoe minder ze wat ze krijgen ook waarderen.
Dus als je dit leest en je voelt de druk om dit weekend nog meer en betere sinterklaascadeaus voor je kinderen te kopen: doe het niet. Kijk nog eens naar de stapel en vraag je af of je sommige dingen misschien met Kerst kunt geven. Of voor hun verjaardag. Of stop ze in die bak bij de Albert Heijn voor kinderen die niets krijgen.
Die van mij merkten het niet eens, dat ze geen lego hadden gekregen. Geen ‘echte’ cadeaus.
Dus geef ze dingen die je anders ook voor ze zou kopen. Nieuwe sokken. Kleurpotloden. Een simkaart en je oude telefoon. Wanten. Mutsen. Nieuwe pyjama’s. Hun favoriete cereal (bij ons zijn de chocolade cheerios al ingepakt en in de zak gedaan. Het is een favoriet en zeldzaam item). Geef ervaringen. Geef een bon voor 2 ijsjes bij de ijssalon verderop.
En koop lekker een paar krokodillensloffen voor ze.
Jullie zullen er allebei blijer om zijn.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Wij kregen ook altijd nuttige dingen voor Sinterklaas. Inderdaad pyjama’s e.d.! En dan meestal een ding aan speelgoed. Was voor ons altijd prima en een groot feest.
Ja he? Ik heb het moeten ontdekken, dat dat een goede oplossing is. Benieuwd naar de reacties morgen.
heel goed. Hier krijgen ze wel een echt cadeau (van opa en oma, en dat is lego en een creepy robothondje) verder een chocoletter, een boek, een tandenborstel, nieuwe sokken, nieuwe pyama, sloffen, t-shirt, etui met niewue stiften, schriften etc. Flink uitpakken geblazen hoor. Maar op het cadeau van opa Sint en oma Klaas alleen spullen die ze toch gekregen zouden hebben. Doen we al een aantal jaar en ze zijn heel blij altijd. En wanneer we dan bij Granny zijn in de UK met Christmas, dan krijgen ze soortgelijk spul in de sok. Ook geen gekkigheid – want ze hebben ook al heel veel van Sinterklaas gekregen.
Fijn weekend!
Topoplossing! Ik was vandaag bijna in de verleiding om weer meer te gaan kopen. Om te compenseren voor feit dat zoontje GEEN iPhone 5 krijgt, waar hij op gehoopt had. Maar niet gedaan!