Ik werd vroeg wakker (door een haan, geloof het of niet!) en uit pure verveling keek ik op mijn telefoon. Daar vond ik via verschillende apps berichtjes van mensen die zo blij zijn dat ik niet meer in Turkije zit. Of me vroegen of ik daar nu was.
Ik begrijp hun gevoel. Ik kan me levendig verplaatsen in hoe het is om te wonen temidden van de chaos die Turkije kan zijn. Ik woonde er tijdens de Gezi-protesten. Sterker nog, ik reed door wolken traangas met een taxi op de terugweg van het vliegveld. Had geen idee wat er aan de hand was. Maar overal zag ik netjes uitziende studenten rennen voor de politie.
Niet om het een of ander, maar die geur van traangas kende ik uit Nederland. Ik was op bezoek bij een vriendje in Groningen toen de rellen met de krakers van het WNC-complex op de Grote Markt plaatsvonden. Ik kwam midden in de nacht de disco uitrollen en wist niet wat me overkwam.
Ondertussen loop ik hier in Italië* en wijs mijn zoontjes op de reden achter die hordes kastelen: alle heren hadden eeuwenlang hun eigen graafschapje en gebiedje en verdedigden dat tegen de rest. Of voerden oorlog met hun buren. Vanuit hun versterkte burchten. 
Toen we in Hongarije woonden en meer leerden over verleden, heden en toekomst van Centraal-Europa, realiseerden we ons hoe groot het trauma daar was. En hoe dichtbij Nederland het allemaal plaatsvond.
Het is waar, Nederland lijkt rustig en veilig en we houden de problemen graag buiten. Maar dat dachten de Fransen ook.
Ik ben, net als mijn vrienden en familie, blij dat we weer in Nederland wonen. En ik had het angstig gevonden om er nu nog te wonen, Istanboel. We woonden met uitzicht op de brug waar de gevechten plaatsvonden, dus ik denk dat het gevoeld had alsof we midden in de oorlog waren beland.
Maar ik heb inmiddels ook ervaren dat je, als je ergens woont, gewoon doorgaat met je leven. Dreiging, oorlog, geweld, onzekerheid: uiteindelijk heeft iedereen er belang bij dat er eten en drinken op tafel komt.
Dat is het enige dat mensen willen.
Veilig met hun familie in gezondheid kunnen leven.
Ook de Turken.
* Geen zorgen: mijn huisgenote let op het huis!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dank voor je mijmeringen.
Ik werd gewekt door berichten van mijn zus, tv aan en moest, nadat ik had gecheked of familie en vrienden okay waren en dat waren ze gelukkig, al was er grote bezorgdheid en angst en soldaten op de hoek, en na uren aan de buis gekluisterd te zijn geweest, ook weer even aan jou en jullie denken in istanbul voor en tijdens Gezi en daarna, en aan mij in Turkije tijdens de golfoorlog, en aan mijn zoon (toen nog zoontje) in Turkije en wel degelijk de beslissing om naar Nederland terug te keren verbonden met mijn toekomst visioen over Turkije (behoorlijk dichtbij zoals het er nu uitziet) zijn toekomst, onze vrijheid en veiligheid, het was een gok die met nadruk op tot nog toe, wat ons betreft redelijk goed uitgepakt is. Hij zit in de bossen bij Barcelona en doet wat hij het liefste doet, draaien op een festival, en zonder wifi weet hij mogelijk geeneens wat zich afgespeeld heeft zo vlak bij zijn vader en grootouders en in zijn favoriete stad. Ik ben blij dat het weer relatief rustig is maar hou natuurlijk mijn hart evengoed vast voor de repercussies en nu al behoorlijk dramatische gevolgen (2000 rechters ‘ontslagen’ en deels gearresteerd).
Life.
Mooi hoe je mijmeringen alles in historisch en emotioneel perspectief plaatsen
Pffff. Jammer dat je visie van toen waarheid wordt. 🙁