Prachtige email weer van Chris Brogan gisteren(zie zijn website voor aanmelding), over hoe je betere ideeën krijgt. Conclusie: wat zijn nou je doelen? En hoe voer je ze uit? En ik zag ook op Facebook iets voorbij komen over bereiken van je doelen. Het sluit zoals vaker totaal aan bij wat mij bezig houdt: hoe bereik je je doelen? (en wat zijn die doelen nou eigenlijk…??).
Ik kijk vol bewondering naar Laura die nog niet zo heel lang vertelde dat ze haar droom ging volgen (ik geloof zelfs dat het ergens op dit blog staat, in een comment!). Afgelopen week ging haar nieuwe café open, in Bergen. Ze is van een droom naar werkelijkheid gegaan.
Ik daarentegen worstel om duidelijk doelen te stellen, en daar dan gericht naar toe te werken. Ik was zo enthousiast n.a.v. mijn ervaringen op SOBcon eerder dit jaar. Maar ik worstel met het uitvoeren.
Hoe doen mensen dat toch?
Kleine stukjes
Misschien zit de crux in het behapbaar maken? Het in kleine stukjes knippen? Misschien heeft Laura wel gezegd: eerst naar de KvK van de week, dan verder kijken. Eerst locaties scouten en huren achterhalen. Ipv: café openen?
(ik ga het haar even vragen)
Bij het schrijven van dat boek over bloggen merk ik dat
1) het heel fijn is om iemand te hebben die je coacht
2) het heel fijn is om iemand te hebben die deadlines met je afspreekt en achter je broek zit waar nodig
3) het heel fijn is om het stap voor stap aan te pakken (flaptekst maken, je boek pitchen aan anderen, inhoudsopgave maken)
Ik ben een paar jaar geleden een maat afgevallen. Ik had er genoeg van, me te dik te voelen, gewoon niet lekker in mijn vel te zitten. Kwestie van niet meer snoepen. Het was heel makkelijk, toen de knop eenmaal om was.
De afgelopen maanden wilde ik ook afvallen (nog een beetje post-baby). Maar het lukte me gewoon niet om te stoppen met snoepen en lekkere dingen eten. Dan dacht ik weer: deze maand geen snoep, koek en snacks! Maar het duurde nooit lang.
Tot ik gisteren bedacht: iedere dag is er 1, en ieder maaltijd ook. Dus ik at gisteren geen pizza mee met mijn gezin, maar salade zonder carbs. En het lekkere toetje heb ik gewoon overgeslagen. En de chips ook. Was helemaal niet moeilijk. Even ergens anders aan denken. Vandaag heb ik niet mijn gebruikelijke ontbijt gegeten. Hop. Dat is ook weer een maaltijd volgens schema.
Zo lijkt het opeens toch haalbaar, die paar kilo’s. Wil ik het nou én kan ik het? Kon ik het eerst niet? Of wílde ik het niet genoeg?
En zit het zo ook niet voor het bereiken van andere doelen?
Collaboration
Ik merk ook in een ander project waar ik mee bezig ben, met Frank, dat het fijn is om regelmatig te sparren en dingen af te spreken. De ander, die is belangrijk voor mij wil ik iets voor elkaar krijgen.
Toch vind ik het stom van mezelf. Kan ik mezelf geen deadlines stellen? Waarom raak ik zo afgeleid? Waarom houd ik #blogpraat al 2,5 jaar vol, en iedere dag bloggen ook, maar komen die andere dingen niet uit mijn vingers? Hoe vinden mensen die discipline om te focussen?
Heeft het allemaal te maken met mijn neiging om alles samen met anderen te willen doen (heb ik wel eens feedback op gekregen in een ver corporate assessment verleden)? Aan de andere kant, #blogpraat ben ik in mijn eentje gestart. Ik merk alleen wel dat het veel makkelijker is om de zaken rondom de website etc. vol te houden nu ik hulp heb van @yskaya en @rsnijders. En het gevoel dat er een hele community is die er op rekent, dat helpt!
Ik ben uitstek een team player, in die zin dat ik in mijn eentje veel minder goed functioneer. Ik werkte ooit met en in een team (zie verderop over willen & kunnen) waar iedereen op zijn CV had staan ’team player’. Wat een lege term bleek dat te zijn. Want voor mij is het écht zo. Maar dat heeft dus ook een negatieve kant, in mijn geval.
Willen vs kunnen
Ligt het dan echt alleen aan de wil? De wilskracht? De motivatie? De wilskracht om andere dingen te laten zitten?
Ik had ooit een manager die als opdracht had zijn team in beweging te krijgen, een andere manier van werken aan te leren. Ik moest daarbij helpen (niet gelukt, in tegendeel zou ik willen zeggen. Maar los daarvan). Hij zei altijd: sommige mensen kunnen wel, maar willen niet; en sommige mensen willen wel maar kunnen niet. En dan is er nog willen+kunnen+, en niet willen + niet kunnen natuurlijk.
Het is net als met mijn afvalproces, en dat van duizenden anderen. Waarom lukte het mij toen wel, en later niet? Waarom lukte het sommige vriendinnen toen niet, en mij wel? Wilden ze het niet echt? Of konden ze het niet echt? Wat is nou het verschil? Wanneer is het niet willen, en wanneer is het niet kunnen?
Waar ligt het aan? Waarom lukt iets wel of niet? Waar worden jij en ik door te veel dingen afgeleid en verleid of gedwongen energie te steken in onbelangrijke zaken? Of raak jij juist niet afgeleid, maak je bewuste keuzes om iets gedaan te krijgen? Wat laat je zitten (want je kunt niet alles doen, toch)? Zie ook de discussie hierover op Facebook n.a.v. een stuk dat ik daar deelde m.b.t. de gouden regels van een succesvolle schrijver om tot resultaat te komen.
Het is een worsteling. Maar vast een die te doorbreken is.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Wat lief weer Elja dankjewel!! Toen het plan er echt stond zijn we gewoon actie gaan ondernemen, stap voor stap zodat het behapbaar was (en soms stressen 😉 totdat de to-do lijst steeds kleiner werd en González Café & Té opeens een feit! Her voelt nog onwennig maar ook heerlijk en het is nu keihard werken iedere dag maar wel aan onze droom! Binnenkort een blog hierover! En jij Mijn iedere-dag-blogger -guru vraagt zich af waar anderen de discipline vandaan halen?! Jij bent discipline lady! Gewoon doen dus net als bloggen! Liefs Laura
Stel prioriteiten. Durf te kiezen. Voer ze uit. Zoiets 😉
Grote zucht hier. If only it were that easy. Hoewel het deze week aardig goed gaat… 🙂
Laatste idee van de denker,
Het gaat uiteindelijk misschien ook om Angst. Ik heb twee weken geleden mijn eerste theaterstuk geschreven over Angst. Het stuk is in het Papiaments, van Curacao, maar misschien ga ik het vertalen in het Engels.
In het stuk komt Angst in het leven van een vrouw. Langzaam neemt hij haar leven over . De enige manier om hem te verdrijven is door samenwerking van de andere personages: Lef, Hoop en Actie. Als Actie ingezet wordt verdwijnt Angst. Angst dat het toch niet goed genoeg is. Angst van weet ik wel waar ik mee bezig bent angst van gaat dit me lukken?
Beste Elja
Het lastige van zelfstandige ondernemer zijn heb ik gemerkt dat niemand ons heeft geleerd om s’morgens op te staan en als baas te zeggen: sta op. Ik wil nu productie vandaag.
Als we een opdrachtgever hebben zijn we goed in staat om de deadline te halen. Maar voor onze eigen projecten kunnen we moeilijk als opdrachtgever fungeren.
Je moet dus idd of een virtueel team hebben die die rollen oppakt voor je – de coach, de opdrachtgever- de raad van bestuur. Of je moet zelf in je hoofd steeds die rollen spelen.
Is het misschien een idee om een virtueel team te bouwen van zzpers die verschillende rollen voor mekaar speelt? Hebben mensen er behoefte aan?
Ik kan bijv voor een project van je 1 uur de rol van keiharde opdrachtgever spelen. Iemand anders doet dat weer voor mij voor mijn projecten en jij doet dat voor haar. Ik heb gemerkt dat het niet werkt als je dat met z’n tweeën speelt. Als ik je opdrachtgever speel kan jij dat niet voor mij spelen.
Je spreekt de deadline af: wat wil ik deze maand realiseren? Ik krijg dan vervolgens na een week je takenlijst en dan zit ik op je huid de hele maand. Ik verwacht highlight reports met voortgang . : o )
Wedden dat we ons dan meer committeren aan onze eigen doelen?
Wat vinden jullie van zo’n management game?
Mooiste vind ik je eerste alinea, dat zelfstarten zeg maar. Een zzp-netwerk is een oplossing natuurlijk. Alleen wil ik het zo graag zelf kunnen. Ik wil er in groeien. Het bereiken.
Ik lees een boek ‘Do the work’, van Steven Pressfield. Over hoe je dingen gedaan krijgt, vooral creatieve projecten. En hoe je je eigen vijand bent in dat gedaan krijgen.
Angst is natuurlijk die vijand. Het kan helpen om iemand te hebben om je hand vast te houden, maar zoals STeven in het boek ook zegt: uiteindelijk moet je het zelf doen….
Beste Elja,
Ik merk dat jij net als ik en veel creatieve mensen bezig bentet vragen stellen? Waarom dit en waarom dat? Ik heb zelf gemerkt dat er twee kanten zijn van mij: de denker en analyticus en de doener. De denker en analyticus is degene die creatief is, vragen stelt. Die denker is heel goed maar brengt je uiteindelijk in de problemen. Hij/zij is de zwever. Lucht. Er is ook aarde, de doener die met beide benen op de grond staat en zegt: ok mooi allemaal maar wat mot ik nou doehoen?
Ik heb de denker en doener de mond gesnoerd. Hij mag even creatief doen maar na de meeting met mezelf geen crea Bea meer. Kappen met analyseren. Tot de volgende meeting of de volgende dag.
De doener neemt dan over. Concreet taken van maximaal 8 uurtjes per taak aanpakken. Liefst taken van maximaal 1 uur. Dat moet de analyticus geven. Daar houdt de doener van. Kan ie lekker aan de slag.
Lees nu deze comment. Dat boek zou jou aanspreken denk ik, van Do The Work. Hij zegt eigenlijk een beetje wat jij hierboven zegt….!
Goed blog over herkenbaar onderwerp 😉
Je vraagt je af waarom je wel #blogpraat al 2.5 jaar vol houdt en dagelijks bloggen ook lukt terwijl andere dingen niet uit je vingers komen. Soms zijn andere dingen oppakken (bloggen, maar bijvoorbeeld ook studeren)ongemerkt manieren om dingen juist (nog) niet aan te pakken. Soort van ‘nog niet klaar voor de sprong’ zeg maar. Iemand hield dat idee tegen mij aan en het zette mij aan het denken. Waarom schuif je dingen door, waarom is het wel oke als andere dingen tijd en aandacht vragen. Wat is je doel inderdaad en wat is je deadline.
Wat ik maar wil zeggen: herkenning, en oja: herkenning, had ik dat al gezegd;-)
*gaat nu weer focus bijstellen*
Fijne dag, wie weet, tot vanavond #blogpraat
Hahaha! Inderdaad. Het antwoord is misschien makkelijk: je doet eerst wat je leuk en/of makkelijk vindt? En niet-eng?
Mooie blog Elja! Ik vind de stukjes van Chris Brogan altijd erg inspirerend. Maar ook ik merk dat het lastig is om te doen wat je (met jezelf) afspreekt. Als je het iemand anders vertelt, is het wel makkelijker; dan heb je iemand waar je toch verantwoording aan af moet leggen (en het staat zo sullig: ‘ik had geen zin…’). Soms hik ik ergens tegenaan, en als ik eenmaal bezig ben is het heerlijk, en zo klaar vaak. Ach ja… Maar ik snap helemaal wat je zegt!
Overigens, nog even als opvolging: nu ik elke week de tip van de (maan)dag schrijf, merk ik ook dat mensen er op rekenen, en dus staat het vast op mijn agenda. Dat helpt, net als bij jou met #blogpraat denk ik.
Ja dat helpt zeker, eens. Maar ooit rekende niemand er op, en toen deed je het ook…?! 🙂