Hier is het rare aan rouw: je bent je er niet continu bewust van, dat je het voelt. Tot er iets gebeurt, iets als een trigger de emotie laadt, en: boem.
Ik was down, gisteren. Vanochtend.
Om 07:15 in de moestuin, hard gewerkt, twee keer gestoken door bijen (??), paniek, naar huis, F laten kijken, TV gekeken, thee gedronken, terug naar tuin, rabarber van onkruid ontdaan, koffie drinken, lezen.
En opeens: huilen.
Het kwam door de courgettes.
Ik keek er naar. Dat was de trigger.
Mijn moeder had die bolcourgettes zo mooi gevonden. Ik hoor haar in mijn hoofd een kreet slaken, zoals ze deed als ze iets heel leuk vond (en het mentaal goed met haar ging). En dan eindeloos willen bespreken hoe hé ze kunt vullen en met wat.
Zucht, dacht ik dan. Weet ik veel! Rijst? Tomaat? Whatever!
Het grijpt je bij de keel, zo maar.
Op de fiets naar de tuin net luisterde ik een nieuwe podcast, over tieners die hun baby’s moeten afstaan (vandaag de dag! In de VS). Ik wist ergens: dit komt te ducht bij. Ditkan ik nu niet aan. Moeders, baby’s, afstandsmoeders, adoptie.
Maar ik wist niet waarom.
Het rare met rouw: het is er, als een laag net onder oppervlakte van je hoofd, net onder je hart, net onder je gevoel.
Je weet dat je niet happy bent maar je voelt niet goed waarom.
Het is er en het is er niet: het zit net buiten bereik. Tot er iets gebeurt. En dan: boem.
Raar. Rouw.
132?/1000
- Toekomstmuziek - 7 juli 2025
- Kat - 4 juli 2025
- Keek op de week - 3 juli 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Geef een reactie