In de pub waar we zaten te lunchen, stond een grote televisie aan. Een Britse arts van Artsen zonder grenzen was aan het woord. Hij was in Bangladesh om te helpen bij de opvang van Rohingya. Ondertussen zagen we beelden van hele kleine kindjes met dikke buiken en uitgemergelde lijfjes. Mijn kinderen schrokken er van.
Zo zit de wereld toch niet in elkaar?
Ik hoorde het ze denken.
De kleine kindjes met opgezette buikjes maakten al indruk. Maar mijn jongens waren nog het meest onder de indruk van het feit dat er vliegen op de kleine kindjes zaten. In ons huidige vakantiehuisje vlogen een paar vliegen rond en dat vonden ze helemaal niets. Dus dat je honger hebt, ziek bent én onder de vliegen zit, dat moet verschrikkelijk zijn.
Hoe praat je over zulke gebeurtenissen? Negeren is duidelijk geen optie. Ze hadden het al gezien. Maar hoe je context geeft bij zoiets zonder te liegen? Ik ben het Jeugdjournaal niet!
Ik moest denken aan mijn Amerikaanse vrienden.
Want iedere keer dat er in de VS iets ergs gebeurt, komt bovenstaand citaat mijn timeline in op Facebook of Instagram. Het is van een TV-held, Mr Rogers, die in de jaren 70-90 een kinderprogramma had.
Ik heb die hele Mr Rogers nooit gezien. Maar ik heb het citaat inmiddels zo vaak gezien dat ik er regelmatig aan moet denken. En het toepas in dit soort situaties.
Focus op de helpers.
Ik legde uit dat al die kinderen geen huis meer hadden en geen eten, dat ze hadden moeten vluchten. Maar dat er gelukkig ook mensen zijn van een organisaties die Artsen zonder Grenzen heet. Dokters die overal ter wereld waar mensen in de problemen zijn naar toe gaan om te helpen. Net als de dokter op televisie. Dat de kinderen daar verzorgd worden en eten krijgen.
En dat er altijd hulp is.
Dankjewel, Mr Rogers.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie