Iemand die ik ken heeft het moeilijk. Ik ken hem niet zo heel goed, maar ik zag het aan hem dus ik vroeg er naar. Er bleek van alles aan de hand. Familiegedoe. Bah.
Het is gek – dacht ik daarna – met mensen die je kent. Je kent ze omdat je ze regelmatig spreekt of ziet. Maar toch ken je mensen vaak maar op 1 manier. Ze zijn als het ware eendimensionaal. En als je niet je best doet om verder te vragen en verder te kijken, blijven ze dat. En jij voor hen.
Mensen zijn alleen je collega, je leidinggevende, je ondergeschikte. Je voetbaltrainer, je yogajuf of je zwemcoach. De directeur, de man van de garage, de glazenwasser. De buren. De tandarts en de huisarts. De leerling en de student.
Mensen zijn de rol die ze in je leven spelen.
Maar niemand is alleen maar dat. Zo is iedereen ook kind en bijna iedereen een ouder. De meeste mensen zijn werkgever, werknemer, ondernemer of gepensioneerde. Bijna iedereen is minnaar. Iedereen is iemands buurvrouw- of man. Mensen zijn bijna altijd ook broer of zus; nicht of neef; tante of oom. Iedereen is iemands beste (of zeker goede) vriend.
En bijna iedereen geeft of krijgt zorg. Voor en van elkaar, voor en van ouders, voor en van kinderen, voor en van familieleden, vrienden, mensen in de buurt of zelfs wildvreemden.
Al die relaties maken ons wie we zijn. Ze brengen ons geluk en verdriet. Ze zijn nooit allemaal makkelijk. Dat is de mens: er is altijd gedoe. Dat is wat ons kleurt en diepte geeft. Ons driedimensionaal maakt.
Soms vergeten we dat een beetje. Dan kijken we naar iemand alsof diegene een soort platgeslagen kopie van zichzelf is. En dan behandelen we ze ook zo: alsof ze alleen dat ene zijn.
Volgens mij weten we allemaal hoe dat voelt, als je eendimensionaal wordt behandeld. Als je als het ware verwordt tot een symbool van je rol of status, in plaats van een mens. Dat er ook geen ruimte is om iets anders te zijn.
Leuk is anders.
Nu kun je ook niet continu rekening houden met alles dat mensen zijn voor anderen en alles weten wat ze meemaken.
Maar toch.
Als je het je realiseert, kun je wat meer compassie hebben. Wat minder snel oordelen. En misschien besluiten dat je je status wil veranderen.
Want wat dat betreft lijkt het op vrienden maken: je moet er je best voor doen om meer te worden voor de ander. Om van eendimenionaal naar twee- of driedimensionaal te gaan voor die ander.
Maar het kan de moeite waard zijn.
Bovendien: wie wil er nou een platte versie van zichzelf blijven?
205/1000
- Eendimensionaal - 23 oktober 2025
- Het niet-museum - 22 oktober 2025
- Trust the process - 21 oktober 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Wat mooi beschreven. Soms denk je iemand te kennen, kom je toch ineens bedrogen uit. Of verrast. Liever dat laatste.