Mijn moeder is vandaag jarig (technisch gisteren, als ik dit publiceer). Ik zeg niet hoe oud ze is geworden want dat houdt ze altijd geheim. En ze leest mee, he. Ssstttt.
Toegegeven, ze heeft het getal zelf ook een paar keer hardop gezegd vandaag. Want: de 5 zat nog niet in de klok maar wel in haar leeftijd dus de wijn mocht open! đ
Om het te vieren gingen we in Haarlem uit eten in het restaurant van een vriend van mijn broertje en mijn schoonzus. Ratatouille.
Het was geweldig.
Ratatouille zit aan het Spaarne in een prachtig oud pakhuis met van binnen een mooie combinatie van superhoge plafonds met prachtige houten balken en een lekker moderne strakke inrichting vol warme tinten. En fijne, attente bediening. Een absolute aanrader. Niet alleen vanwege het innovatieve, spannende eten maar ook de hele goede prijs-kwaliteit verhouding.
We hadden het verrassingsmenu, nou ja, verrassing? Het lollige is dat alle gerechten die in het verrassingsmenu zitten achterin het menu staan zodat je eigenlijk weet dat je een aantal van die gerechten zult krijgen. Maar toch min of meer een verrassingsmenu met complimenten van de chef :))
Het ene na het andere verrassende gerecht kwam op tafel. Zulke onverwachte smaken en texturen. Te gek.
Het hoofdgerecht was duif.
Ik was al heel blij met onze avond en het eten maar na die duif was ik verkocht. Want het was niet zo maar duif: “De hele duif”, zoals de ober zei. Er was niets weggegooid, vertelde hij. Kijk: daar ligt het hartje.
In de praktijk betekende het inderdaad een half duivenhartje op je bord en een hele griezelige gefrituurde duivenpoot die als een soort spookgedaante omhoog stak (zie foto). Toen de obers de borden neerzetten dacht ik eerst dat ik het verkeerd zag. Dat kon toch onmogelijk een echte duivenpoot inclusief klauw zijn?? Maar het was toch zo.
De hele duif.
Niet al mijn tafelgenoten waren blij met de poot. Noch met het hartje (mijn moeder at het vrolijk op van wie het niet wilde). We hadden discussie over dat hele duivengerecht met ‘de hele duif’. Sommige tafelgenoten vonden het niet kunnen (ook al was het heel lekker, de trek was ze vergaan als het ware, hoewel alle borden toch leeg waren gek genoeg).
Maar ik vond het GEWELDIG. Want:
Het was een VERHAAL. Het hele gerecht was een verhaal: “DE HELE DUIF”.
Inclusief klauw. Inclusief hartje. En nog lekker ook. (ik heb het hartje niet opgegeten en de klauw ook niet maar de rest wel!)
Toen chef Jozua naar onze tafel kwam om even na te kletsen, begonnen mijn tafelgenoten over de duif. Want zelfs de ober had toegegeven dat sommige mensen er niets eens aan beginnen maar het meteen laten staan.
“Shocking he?” zei de chef, blij.
Superkoppig. Superslim. Ik vermoedde al een beetje dat hij er zo in zat. En dat hij zijn ‘hele duif’ lekker op de kaart liet staan wie er dan ook iets van vond. Het is anders en memorabel en lekker. Het is innovatief.
Het is een verhaal in een gerecht.
Ik begrijp wel dat Jozua, getraind in bekende lokale toprestaurants als de Bokkedoorns en Chapeau, een groter restaurant nodig had. Ik begrijp wel dat hij altijd vol zit.
Als je de kans hebt, ga er eten. Je zult topgerechten eten. Ratatouille. Net als de film. Oh en net als in de film hebben ze een signature ratatouille waar je van achterover slaat!
(adres en site Ratatouille nogmaals, mocht je het gemist hebben, nee, dit is geen affiliate link. parkeer in de vd Kampgarage, 5 min lopen!)
PS Vandaag is ook een verdrietige dag, de sterfdag van een vriendin, 10 jaar geleden. Ik wilde het niet zeggen maar ik zeg het toch want ik weet dat mensen meelezen die aan haar dachten net als ik.Â
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Wat en prachtig verhaal over een verhaal in een gerecht. Over hartjes, liefde en herdenken. Vreugde en verdriet.
Ik herdenk vandaag het overlijden van een van mijn beste vriendinnen, nu negen jaar geleden. Zij zou de hele poot hebben gegeten want ze hield van avontuur.
Dank voor je verhaal.
Gek is dat, hoe je zeker weet wat iemand gedaan zou hebben in zo’n situatie. Wel fijn om zo aan iemand te denken he? Sterkte!
O nee, ze was gisteren jarig – na ja
heerlijk om te lezne, heerlijk verhalend en super blij wordt ik van zo’n Chef, en als hij de ruimte krijgt en vind om dit te doen. EN nee, denkelijk zou ik de poot ook niet eten, en het hartje ook niet. ALhoewel… Eergisteren had in mijn tweede crematie in vier dagen en lag er bij thuiskomst best wel een beetje af, ik had nog gesproken ook, samen met nicht en zus (ieder oms de beurt) , mijn jingste nichtje had een heel goed ingepakt verrassingspakket bij me, waar ik gelijk bij dacht – zonder te zien wat er in zat, ohhh dan hoef ik vast vanavond niet te koken. Ze is cateraar, geeft kooklessen en is gespecialiseerd in de Indische Keuken. En zo was het, een heerlijke bak Indisch eten. En, zo bleek al etende, dat er ook lever in zat, denk ik, of hart, maar dat denk ik niet, en alhoewel ik het nooit meer zelf klaar maak en eigenlijk ook niet zo lekker vind, heb ik het toch gegeten.
En omdat ik het gekregen had, het onderdeel was van de receptuur zoals jij dat zo mooi zegt, en omdat ik de kookkunsten van mijn nichtje eer aan wilde doen, Ă©n zo bedacht ik me later ook, omdat het op een bepaalde manier heel gezond is of schrijnt te zijn, vanwege het ijzer geloof ik wat er in zit. En dat kon ik wel gebruiken bedacht ik me toen ook. Ik heb het in bed opgegeten. Met een glas wijn. Dinsdagavond was dat. Denkelijk toen jij de duif verorberde, grappig idee.
Dank weer voor je delen en schrijven, ook van het verdrietige, juist ook van het verdreitige erbij. En gecondoleerd – ook dan maakt het niet uit hoe lang het geleden is.
En dat jij het opschrijft, maakt dat ik er ook zo maar even en passant over kon schrijven, in verband met een gerecht en een heerlijk eigenzinnige kok. đ
Nogmaals gefeliciteerd met je mams haar verjaardag
Tot vanmiddag Caro! đ