Ik herlees het beroemde boek van Tim Ferris: The Four Hour Workweek (aff). Ik was er destijd zo negatief over dat ik het niet eens heb uitgelezen. Maar hoe langer ik de podcasts van Ferriss volg, hoe meer ik begin te begrijpen wie hij is, wat hij wil bereiken. En hoe meer ik waardeer hoe hij denkt en wat hij deelt. Dus dacht ik, ik lees het nog eens.
Terwijl ik aan het lezen was, kwam ik deze quote tegen. Ik was, volgens mijn Kindle app, niet de enige die hem onderstreept had:
“Someday” is a disease that will take your dreams to the grave with you.
‘Ooit’ is een ziekte.
Een ziekte die er voor zorgt dat jouw dromen net als jij terecht komen in jouw graf.
Het is een confronterende opmerking.
Zelfs als je doet wat je wilt, als je al lang geleden die stap hebt gezet om je dromen te volgen, zoals ik, is het confronterend. Je gaat je toch opnieuw afvragen of je stiekem toch de ooit-ziekte hebt.
Maar confronterender nog vond ik dit: dat mijn medicijn tegen de ooit-ziekte het Toeval was.
Ik had tot de dag van vandaag bij hetzelfde bedrijf kunnen zitten als ik begon, als ik niet overspannen was geraakt en was ontslagen. En ik was misschien nooit zelfstandige geworden als F. geen baan in het buitenland had gekregen en ik daarom mijn baan bij een advocatenkantoor had opgezegd en een droom vorm was gaan geven.
Op zich is het niet erg dat dat toeval was.
Maar wat wel erg is, is dat ik niet wist dat ik koos voor omstandigheden die nooit uit me konden halen wat er in me zat. Dat wat ik vandaag de dag doe en creëer, nooit tot stand zou zijn gekomen zonder al die vrijheid en ruimte.
Dat ik niet door had dat ik de ooit-ziekte had, dat ik niet wist dat ik ‘ooit’ nodig had om mezelf te worden, en dat ik ook niet wist dat er een medicijn tegen bestond.
In loondienst was ik niet echt een talent.
Ik had wel de kenmerken, maar niet de resultaten. Althans, niet op het niveau dat ik ze nu heb. Ik excelleerde niet op mijn eigen niveau. Het vroeg te veel van mijn ruimte. Het was te weinig creatief. Te ingeperkt.
Collega’s, tegelijkertijd met mij begonnen, floreerden in de omgeving waarin we zaten. Ze bleven doorstomen naar de top. En dat was de definitie van succes, voor ons, destijds. Dat is het nog steeds, voor mijn vrienden in loondienst: hoe hoog kun je komen?
Maar achteraf zie ik dat waar ik in excelleer, waar ik buitengewoon in presteer, zich onder die omstandigheden nooit had kunnen manifesteren.
Ik had de ooit-ziekte, maar ik wist het niet eens.
En het medicijn was toeval.
Zou ik ooit zo goed zijn geworden in wat ik doe als die dingen niet waren gebeurd en ik was niet op mijn huidige werk uitgekomen?
Ik ben zo veel beter in wat ik nu doe dan ik was in wat ik deed toen ik in loondienst was.
Bij mij was het toeval, dat ik de ooit-ziekte versloeg en een pad in sloeg dat bij me paste.
Maar hopelijk is dat voor jou niet zo. Dus als je droomt van Ooit, lees Tim’s boek. Vraag je af wat er nodig zou zijn om van Ooit NU te maken. En wie weet.
Wie weet genees je sneller dan je denkt.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie