Mooie titel he: ‘de ondernemersachtbaan’? Het is de titel van een boek dat ik aan het lezen ben. “The Entrepreneur Roller Coaster (aff)”.
Inspirerend boek met inspirerende voorbeelden.
De auteur weet zijn punt goed te maken, door die voorbeelden.
Bij sommige dingen slaak ik een opgeluchte zucht: die lessen heb ik al geleerd. Maar bij sommige dingen denk ik: shit. Zucht. Dus toch:
- Ik moet toch meer focussen op sales. Zucht.
- Ik moet toch meer uit handen geven. Zucht.
- Ik moet toch nog beter weten wat mijn prioriteiten zijn. Zucht.
- Ik verdoe toch nog te veel tijd met onbelangrijke dingen die niets opleveren. Zucht.
- Ik vertoon toch nog uitstelgedrag. Zucht.
Het is gaaf, die ondernemersachtbaan. Maar ook life changing.
Soms is het net alsof ik een andere bril op heb gekregen.
Een bril die met name bepaald wordt door het gevoel dat er geld binnen moet komen.
Niet voor niets verdeel ik de wereld tegenwoordig in twee groepen: mensen die iedere maand een salaris op hun bankrekening krijgen. En mensen die alleen geld binnenkrijgen als ze iets hebben weten te verkopen.
Het verschil tussen die twee is ongelofelijk groot.
Natuurlijk kun je als je in die ene groep zit ontevreden zijn over je vaste salaris. Of het gevoel hebben dat je niet op je plek zit. Maar als ondernemer is de uitdaging een hele andere.
Ik dacht dat ik het kende, dat verschil, want dit is mijn vierde onderneming. Vierde! Sjongejonge.
- Een webwinkel
- Mijn zzp-schap
- Een webinarbedrijf
- Mijn nieuwe onderneming, die zicht richt op social media & e-learning.
Je zou denken dat ik al lang wist wat die ondernemersachtbaan inhield.
Maar toch was dat niet zo.
Ik zat in de verkeerde achtbaan.
Die kleine. Voor kinderen van onder de 1,40.
Het verschil is simpel: de druk om geld te verdienen.
Ik begreep die druk wel. Maar ik voelde hem niet echt. De nood was minder en de druk was lager.
De druk is hoger, nu. En dat is goed!
Mijn gedrag verandert, mijn mindset verandert. Alles verandert.
Ook de resultaten, gelukkig.
Alleen is het proces langzamer dan ik dacht. Geduld is niet mijn sterkste kant, helaas. Bovendien:
ik haatte achtbanen.
Voor geen goud krijg je me er in, normaal gesproken. Maar nu moet ik wel.
Het voordeel is: nu maak ik mijn eigen achtbaan. Iedere dag creëer ik nieuwe bochten, hellingen, loop-the-loops en natuurlijk afdalingen.
Het karretje maakt maar langzaam vaart. Het gaat langzaam die helling op. Om vervolgens keihard naar beneden te storten. En de volgende helling sneller te pakken.
De ondernemersachtbaan.
Ik zit er in.
And I’m enjoying the ride.
Elja Daae
Latest posts by Elja Daae (see all)
- Mijn woord van het jaar 2020 (of is WOTY onzin?) - 7 december 2019
- Het begin van de twijfel - 4 december 2019
- Waarom gratis werken geen probleem is (behalve dan om die ene reden) - 2 december 2019
Ik ben er uit gestapt. Ik stapte in de veels te grote. Ik was alleenverdiener. Die druk was me te veel.
Ik heb nu een druk die net zo groot is, maar één die ik wél aan kan. De verantwoordelijkheid voor 200 kinderen, samen met mijn collega’s. We doen het onmogelijke, ver buiten de paden. Alleen maar doen wat goed is, en nooit terugvallen op wat makkelijk of standaard, gebruikelijk of zelfs opgedrongen is.
Niet iedereen hoeft er in. En niet iedereen wil er in! Gelukkig maar. Wat jij doet creëert zijn eigen achtbaan!
Hahaha! De kinderachtbaan.
Die!