We schrijven het jaar 2001 (kan ook 2002 geweest zijn). Ik had een nieuwe baan en mocht een leaseauto uitzoeken. Ik had notabene net mijn rijbewijs en kon nog niet echt rijden maar goed. Helemaal te gek natuurlijk.
(die baan liep niet zo goed af! Maar de auto was geweldig)
Vriendin J en ik gingen een dagje auto’s kijken.
Gezien mijn leasebudget wilde ik kiezen tussen de Alfa 147, net nieuw op de markt, of de Golf.
Ik toog naar de Volkswagen dealer bij mij in de buurt. Ik vond het nogal wat, een auto uitzoeken! Doe je niet iedere dag, he? Het is niet alleen die auto, het is ook de ervaring. En ik wilde graag een proefrit maken om eens te kijken wat het nu voor auto was, die Golf.
De aanwezige verkoper wist precies wat hij moest doen.
Hij nam ons mee naar zijn bureau en begon een offerte te maken.
We hadden de auto nog niet gezien. We wisten niet wat voor mogelijkheden er waren. Wat voor extra’s. Kleuren (ook belangrijk). Prijzen. We hadden geen informatie over het proces. Waarom Volkswagen nou zo speciaal is. We hadden niet eens een ‘welkom’ of een kopje koffie gekregen.
We hadden uiteraard ook nog niet onderhandeld over de prijs.
Hij ratelde opties, draaide een offerte uit, gaf ons de sleutels, nam ze na de proefrit weer in ontvangst en dat was dat.
We stonden verbouwereerd weer buiten.
Om nooit meer terug te komen.
Want vervolgens reden we naar de Alfadealer. Een familiebedrijf, twee broers, helemaal gek van Alfa’s. Superenthousiast over hun product en net als ik gecharmeerd van het idee van een jonge vrouw in zo’n prachtige Azuro Bianc0 Alfa 147 1.9 JTD (ehm, lichtblauw metallic).
Vroom, vroomm, vroommmmmmm….!*
Het werd dus de Alfa.
Toen we vandaag op zoek waren naar een nieuwe auto, zijn we er uiteindelijk toch weer langsgegaan, die andere dealer. We hebben ook een interessante auto gezien. Maar ik twijfel.
Ik herinner me precies hoe ik me voelde toen ik de vorige keer naar buiten liep.
Verbouwereerd. En niet blij.
*Het leek leuker dan het was. Hoe gestresster ik werd in die baan, hoe harder en gestresster en agressiever ik ging rijden. Brrr. Ik rijd nu ongeveer het tegenovergestelde van toen. Stereotype degelijke moeder in haar (hopelijk, bijna) degelijke mini van. 🙂
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Mini? Leuk!
Haha. Het tegenovergestelde: een Alhambra. Jonge. Maar we zijn binnenkort met zijn zessen (Au pair in huis) dus tsja. We moeten er wel inpassen he?!
Tja, kopen is bij mij ook gunnen. En soms gun ik een bedrijf de omzet simpelweg niet. Dan kijk ik liever nog even verder bij een ander.
Zo is het. De gunfactor is belangrijk! Misschien kom je nog een keer weg met stom gedrag maar je verliest er veel door voor de toekomst.