Ik heb zo’n 800 foto’s gemaakt in drie dagen. Thatcher, die de fotografieworkshop geeft die ik volg, heeft er 63 uitgekozen. Ik 132. Helaas moet ik zeggen dat de meeste daarvan andere zijn dan de foto’s die hij uit heeft gekozen.
Zelfs al is dit de derde keer dat ik deze workshop volg, ik leer het niet.
Het oog van de meester. De keuze van de meester.
Het heeft iets heel geruststellends, te weten dat iemand er veel van weet en er objectief en heel anders naar kijkt. Dat dwingt je om zelf opnieuw te kijken. En te leren.
Ook om te leren om geen foto’s weg te gooien. Hoewel dat lastig is want opruimen is lekker.
Twee jaar geleden was mijn (door anderen aangewezen als) mooiste foto een bewogen foto van een trapreling die ik wilde weggooien.
Bovenstaande foto hadden we gelukkig wél allebei uitgekozen. 🙂
Overigens is het grappige dat ik veel overeenkomsten zie met foto’s uit andere jaren, terwijl er ook een ontwikkeling in zit. Het is in ieder geval allemaal wat blijer. En meer met mensen.
Progress.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Zelf maak ik erg weinig foto’s omdat dat met 1 hand – en dan vooral de linker – nog een heel geklooi is met met m’n smartphone. Met mijn camera gaat het beter maar die vergeet ik altijd. Maar stel dat ik een fotocursus zou volgen, dan zou het me juist tevreden stemmen als de cursusleider andere foto’s koos dan ikzelf mooi vind.
Wat slim Paul. Moet ik even over nadenen (over dat kiezen). Ik vraag me af of er niet een device is waarmee je een knopje in de ene hand kunt houden, easy, terwijl je met de andere alleen je smart phone richt? Dat is met die GoPro toch ook zo?
Dat device is er inderdaad. In de tijd van de analoge camera’s heette dat de zelfontspanner. Die heeft mijn vader indertijd aan de linkerkant van de camera vastgemaakt. Ideaal. Digitaal fotograferen gaat met kleine toestellen prima. Zolang ik maar stabiel met mijn linkerhand bij het knopje voor afdrukken kan. Ik heb helaas te weinig functionaliteit in mijn rechterhand om een knopje in de hand te kunnen houden. Maar gelukkig ben ik er de laatste jaren wel achter gekomen dat ik meer kon met die arm en hand dan ik dacht, maar dat is misschien mooie stof voor mijn blog.
Inderdaad…vast iets dat mensen in dezelfde situatie zich afvragen en waar mensen zonder jouw situatie zich niet van bewust zijn. Blogvoer!
“…allemaal wat blijer. En met meer mensen.”
Daar moet ik even over nadenken.
Uitleg: ik was niet happy vorig jaar rond deze tijd en mijn foto’s lieten dat zien. Istanbul in Elja’s hoofd was een beetje een trieste, gloomy plaats. Dat is nu een stuk minder, zag ik.
En over dat mensen: ik vind het altijd lastig om mensen te fotograferen. Ik heb het vorig jaar wel gedaan, maar dan waren ze meer schaakstukken in profiel tegen de door mij gekozen achtergrond, mijn canvas. Nu durf ik meer en openlijker en zie je dus meer mensen en niet alleen op de rug gezien. 🙂