Reina. Je kunt niet in Istanboel gewoond hebben en Reina niet kennen. Reina is een fenomeen.
Ik moet soms lachen, sinds ik in Nederland woon, om ons kikkerlandje en wat wij ‘luxe’ of ‘nachtleven’ noemen. Wie in Istanbul gewoond heeft, weet dat het daar allemaal een paar niveautjes meer is. En Reina is daar een voorbeeld van. Misschien wel het symbool van.
De club ligt recht aan de Bosporus. De lucky few meren gewoon aan per boot of luxe watertaxi. Reina heeft meerdere restaurants, dus als je slim bent ga je er eerst eten. Dan ben je verzekerd van een plekje in de nachtclub, savonds laat, om te kunnen dansen aan het water. Met als achtergrond de beroemde brug die altijd prachtig verlicht wordt.
De brug was het decor van ons leven, want wij woonden in diezelfde wijk. En op iedere foto vandaag zie ik hem terug.
Ik ben niet zo’n drinker en ook niet zo’n nachtclubpersoon. Ik ben maar een paar keer in Reina geweest. Een keer namen we mijn broer en zijn vriendin mee om er te eten en te dansen. En een keertje ging ik met een grote groep expats.
Maar F. en vele vrienden en bekenden kwamen er regelmatig. Zelfs voor zakelijke diners. Iedereen die ik kende kwam er regelmatig. Turken, expats, toeristen. Iedereen was wel eens in Reina.
De eerste appjes kwamen vanochtend binnen: “Reina, was dat niet die club waar we waren …?”.
Maar dat ik er wel eens geweest ben, is niet de reden dat ik het nieuwe jaar begin met een rotgevoel.
In context gezet, is Reina het liberale Turkije. Er wordt alcohol geschonken, er worden zaken gedaan, er wordt gedanst en gefeest. Je kunt er Turks eten maar ook sushi. Er komen ook heus wel mensen die geen alcohol drinken, maar het is wel echt een nachtclub. Een hele dure, als je uitgaat van een gemiddeld Turks maandsalaris. Een aanslag op Reina is een statement tegen de vrijheid. Gericht op verdeling en symbool van verdeling.
Maar het meeste raakt de plek me. We woonden vlakbij Reina. Het was vanaf Reina en de andere clubs in de buurt maar 15 minuten lopen naar ons huis. Ik ken hem goed, die plek.
De wijk waar Reina ligt, Ortaköy, was twee jaar lang ons thuis. Hoewel er een paar beroemde nachtclubs zijn, is het verder een hele normale buurt zoals je ze overal ter wereld hebt in grote steden. Met slagers en groenteboeren en cafe’s en restaurants en mensen die naar hun werk gaan en veel appartementengebouwen en banketbakkers en viswinkels en ontbijttentjes. Scholen en schoolkinderen en moeders en vaders en bussen en taxi’s. En het geraamte van de enorme brug over de Bosporus, waar je onderdoor liep als je van Reina naar ons huis liep.
Het is een wijk, het is een stad, vol met normale mensen. Gewoon mensen zijn zoals jij en ik. Alleen hebben zij steeds minder vrijheid. Zij durven hun kinderen niet meer in schoolbusjes naar school te sturen, niet meer naar de winkelcentra te gaan op zaterdagavond die toen ik er nog woonde superdruk waren in het weekend, niet meer naar bijeenkomsten, niet meer uit ontbijten en wandelen langs de Bosporus op zondagmorgen. Ze leven in een onzekere wereld. Toeristen blijven weg, mensen blijven weg, alles is onzeker.
Ortaköy. Ik wens je alle kracht en vechtlust.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Heel erg mooi geschreven. Het is heftig wat er gaande is.
Dankjewel. Turkije is er niet goed aan toe…breekt mijn hart om te zien. 🙁