Al weken zat ik aan te hikken tegen een project. Een project van niets, eigenlijk, maar in mijn hoofd een huizenhoge berg.
Ik wilde wat foto’s laten uitprinten.
Voor mijn kinderen, zodat ze aan hun nieuwe vriendjes en hun nieuwe juf kunnen laten zien hoe hun oude school er uit zag. En zodat ze foto’s kunnen zien van hun vriendjes in Turkije.
En voor mezelf ook, paar mooie afdrukken van mijn favoriete foto’s van Istanboel.
En voor de vriendjes van mijn kinderen, als herinnering.
En omdat we dan in Nederland mooi onze herinneringen aan de muur kunnen gaan plannen.
En ik zie mezelf al met ieder van de jongens een eigen foto-albumpje in elkaar knutselen. En dan ook weer rustig met ze bespreken wat ze nou denken en voelen en verwachten en waar ze bang voor zijn.
Enfin.
Dat hele fotoproject is één groot emotioneel ding.
Dus ik zit er al weken aan te denken. En moet natuurlijk nu wel eens tot actie over gaan, met nog maar een paar weken te gaan.
Maar ja.
Zo makkelijk is dat allemaal niet, he. Je moet maar net weten hoe, wat en waar. En voor wie.
Ik had in Nederland laatst wat foto’s laten afdrukken bij de HEMA. No offense, HEMA, maar die waren echt heel lelijk geworden.
Niet duur, wel lelijk. Echt, HEMA, zonde van mijn prachtige foto’s.
Nou goed. Ik wilde dus een goede fotozaak vinden hier in Istanboel.
Ik heb het aan twee mensen gevraagd (stap 1), de verkregen namen opgezocht op internet (2) en er bleek niet al te ver hier vandaag een goede optie te zijn. Maar omdat ik (anders dan de Turken) niet durf te parkeren in de betreffende drukke straat moest ik dan even met de bus en een stukje lopen. Dat kost weer tijd. En dat werd dus een hele hobbel in mijn hoofd. Belachelijk, he.
Van de week toch gedaan hoor (3), op weg naar een vriendin, binnengelopen gevraagd hoe het zat in mijn beste Turks. Zij zeiden in hun beste Engels dat ik het beste even een USB stick kon langsbrengen.
Vervolgens ben ik (4) uren bezig geweest met de selectie van de foto’s. Nee echt, uren. Want terwijl ik bezig was moest ik nog wat mensen taggen (kan altijd handig zijn) en als ik dan toch bezig was kon ik misschien van die 21000 foto’s in 7 jaar wel wat dingen weggooien want dat ruimt zo lekker op.
Eindeloos zitten wikken en wegen, uitzoeken, taggen, weggooien, uploaden, folders maken.
Maar eindelijk was het zo ver: ik had nette mapjes met foto’s. Ik had mapjes met foto’s voor mezelf, voor de kinderen, voor hun vriendjes. Van alles.
Toen heb ik nog wel flink lang nagedacht over de formaten (5). Hoe groot, hoe lang, hoe breed.
Maar ook daar ben ik uitgekomen, wonder boven wonder.
USB stick gevonden die het deed en groot genoeg was (6), dat ook nog. Ik had nog een mooie van mijn vader, phew, want mijn oude bleek het niet te doen.
(toen moest ik eerst op internet gaan opzoeken waarom hij het niet deed, dat begrijp je, daar gaat ook tijd in zitten hoor)
Gisteren ben ik opnieuw naar de fotozaak gegaan (7). In mijn beste Turks en hun beste Engels hebben we de foto’s op hun computer geladen, besproken welke foto’s in welk formaat moeten worden geprint en hoe veel van elke foto, wat nou de beste opties zouden zijn qua type print, dat in mijn favoriete foto nog een foutje zat (zagen ze) en dat het nog even weggepoetst moest worden (deden ze snel even…topservice. Ik wil niemand boos aankijken, H.E.M.A., maar ik roep het toch maar even).
Toen nog even besproken hoeveel het kost (ik kreeg ongevraagd korting. of misschien was het omdat ik de naam van een vriend noemde. who knows?). En wanneer ze klaar zijn. Morgen/zaterdag kunnen we ze ophalen (stap 8!).
Ik liep op wolken de winkel uit.
Het wordt heel mooi, dat ten eerste, maar vooral omdat ik iets dat op mijn actielijst ’to do voordat we vertrekken’ weer af kan strepen.
Het volgende project is: afscheidsfeestje kinderen en het laten fixen van een Turks aandenken dat ik gekocht heb en waar iets aan moet gebeuren.
En onze lieve oppas een nieuwe familie doen vinden. En hebben we eigenlijk al vliegtickets en een hotel voor die laatste week? En heb ik de verhuizer al gemaild over….?
Oh ja, en nog even mijn boek afmaken. En werken, ja.
Het gaat goed komen. Als je al je projecten en to do’s maar opdeelt in stapjes, komt het bijna vanzelf goed.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie