Wij waren deze zomer in de kamer van van Gogh. Niet die ene. Maar de kamer waar hij daarna woonde. In de inrichting waar hij terecht kwam.
Sterker nog, de dorpelingen van Arles wilden hem niet terug.
Ironisch, aangezien hij nu hun belangrijkste attractie is, vermoed ik.
Van Gogh had last van depressies, en vertoonde soms verward en verontrustend gedrag. Het deed hem (eerst vrijwillig) in het ‘ziekenhuis’ belanden.
Ook al ging hij vrijwillig en betaalde zijn broer Theo, toch kon hij, volgens het A4-tje dat we kregen bij de ingang, niet ontsnappen aan de middeleeuws aandoende methoden die de zusters hanteerden. Er is een kamer waar je instrumenten kunt zien die ze gebruikten.
Hij schilderde wel. Hij had zelfs een kamer om te schilderen en een voor zijn schilderijen. 150 doeken in een klein jaar.
Het bijzondere is dat hij, omdat hij niet buiten de instelling mocht komen, alleen kon schilderen wat hij daar zag. Zoals graanvekden, de dokter, abdeee patiënten, de binnentuin en de bomen. En de irissen die in de tuin groeiden.
Zelfs The starry night schilderde hij vanuit zijn kamer. Zonder de tralies.
Gek toch. Tralies en toch schilderen zonder tralies.
Het was gek om er rond te lopen. Het was er mooi maar erg sober, een kruising tussen de lugubere sfeer van een ouderwets ‘gesticht’ en het spirituele van een klooster.
Het was inspirerend en toch verdrietig. Net als Vincent zelf.
159/1000
- Vele vormen van hetzelfde - 18 september 2025
- Expand your mind - 17 september 2025
- Springen in het diepe - 16 september 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Afgelopen mei fietste ik langs St Remy en het bewuste hospitaal. Ik herkende het landschap dat van Gogh schilderde.
Ja?? Het is een prachtige omgeving he? Alleen dat hij dat licht zo anders vond, daar ben ik nog niet over uit. Hij kwam in februari in de Provence aan, misschien dat het dan wel heel anders is dan Parijs. En zeker dan Zundert/NL.