Ken je dat? Het gevoel dat je een roepende bent in de woestijn? Ik had het er van de week over met iemand. Onze conclusie was dat het vaak voortkomt uit een diepe passie die niet door iedereen gedeeld wordt. Maar ik weet niet of dat nu echt de oorzaak is. Of dat het gewoon een kwestie is van de verkeerde boodschap op de verkeerde plek.
Toevallig sprak ik vorige week ook iemand anders over hetzelfde gevoel. Bij haar rondom het onderwerp van vaccinaties. Omdat het haar vak is, weet ze er heel veel van. Maar haar kritiek op nieuwe producten werd een tijd lang weggezet als ‘wappie’. Ook al was die kritiek gestoeld op inhoudelijke kennis.
Geen leuk gevoel, als mensen je niet serieus nemen en niet luisteren naar wat je te zeggen hebt. Vooral niet als het gaat om een onderwerp dat je belangrijk vindt.
Als niemand iets van je aanneemt
Zelf had ik het een keer met iemand die ik erg bewonder en die bereid was een praatje te komen geven. Maar niemand uit mijn directe omgeving had daar interesse in. Dus niemand kwam opdagen.
Het was een pijnlijke confrontratie met mijn onvermogen om duidelijk te maken waarom dat praatje belangrijk was. Maar vooral met wat dat eigenlijk zei over mijn positie in die groep.
Ik heb het ook een keer gehad in een baan, lang geleden. Op 1 dag probeerde ik 3 keer om collega’s ergens van te overtuigen. Drie keer andere onderwerpen, waar ik alledrie verstand van had. Maar drie keer zonder resultaat.
Ik begreep er niets van. Heel lang had ik een strategische rol gehad in de organisatie, met mandaat en autoriteit. Mensen luisterden naar wat ik zei en namen dingen van me aan. Ook al was het een informeel mandaat.
Pas de derde keer dat het gebeurde realiseerde ik me dat het feit dat mijn collega’s niets van me aannamen een teken was van hoe ze naar me keken. En dat dat weer voortkwam uit iets anders: mijn nieuwe positie in de organisatie. Geen mandaat meer. En geen autoriteit.
Het is al jaren gelden, maar ik kan het me het nog precies herinneren, het moment dat ik me dit realiseerde. Ik stond in de keuken toen ik voor de derde keer die dag de telefoon ophing. Ik herinner me dat ik bijna stond te stampvoeten van frustratie.
Niets voor mij. En dat wist ik zelf ook wel. Daarom zag ik opeens het licht. Opeens begreep ik wat er aan de hand was.
Zoals S. van de week tegen me zei, over de boeddhistische kijk op het leven: het gaat om het accepteren van de realiteit, van de situatie zoals die nu is (dank S!). Maar dan moet je hem wel eerst zien, he.
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Iets kan heel lang gaande zijn, voordat je wakker durft te worden of wakker wordt geschud en je het opeens ziet. De realiteit onder ogen zien is soms echt heel pijnlijk. Laat staan de realiteit accepteren.
Net als dat ene moment lang geleden: alsof iemand een emmer koud water over me uitstortte. Pijnlijk, maar helder.
Preaching to the choir
Wat is daar nu het omgekeerde van, vroeg ik me af? Ik denk dat dat is dat je mensen die al hetzelfde vinden probeert te overtuigen.
Zo’n moment had ik vorige week. We waren met een groep gedreven experts aan het discussiëren over iets dat we allemaal belangrijk vinden en waarvan we vinden dat er onvoldoende aandacht voor is, onvoldoende bewustwording. Waarom we dat niet over de bühne weten te krijgen, was de vraag. Tot iemand wees op het feit dat we aan het preken waren voor eigen parochie. Preaching to the choir.
Best een lekker gevoel, als je het allemaal met elkaar eens bent. Maar eigenlijk ook een slecht teken. Want waar zijn de tegengeluiden? Waar ligt de nuance? En hoe kom je aan andere perspectieven?
Als je wilt weten waarom iets niet lukt, moet je het misschien niet vragen aan de mensen die het allemaal met elkaar eens zijn.
Verandering vraagt frictie
Roepen in de woestijn of mensen die het met je eens zijn proberen te overtuigen: het is allebei niet zo zinvol. In beide gevallen heb je eigenlijk onvoldoende frictie.
De roepende in de woestijn moet zich eens afvragen of dat nou echt de beste plek is voor dat geroep. Want als niemand naar je luistert, ook niet als je gelijk hebt, zegt dat iets over je omgeving en jouw plek in die omgeving.
En degene die probeert gelijkgestemden te overtuigen, moet de verandering eens ergens anders gaan zoeken. Want over het algemeen moet je voor verandering nieuwe mensen ergens van overtuigen, niet de mensen die er al in geloven.
Tsja.
Zonder wrijving geen glans.
En zonder frictie geen verandering.
130/1000
- Toekomstmuziek - 7 juli 2025
- Kat - 4 juli 2025
- Keek op de week - 3 juli 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi.
Thanks 🙂
Of misschien moet je niet willen overtuigen? Ik krijg het meeste gedaan als ik de ander kan doen geloven dat het zijn/haar idee is…
Allebei is soms nodig, direct of indirect. Mijn hele werk draait om overtuigen. Ik heb een baan gehad waarin ik mensen moest laten denken dat het hun idee was, maar dat ging vooral om het beschermen van en werken met enorme ego’s. In mijn huidige wereld gaat het gelukkig meer om direct overtuigen.