Ik was vandaag in zombieland. Althans, zo voelde het.
Toen ik vanaf Pijnacker de metro nam, was ik voorbereid, dacht ik. Want ik had speciaal mijn ovchipcard meegenomen uit Istanbul, in december gekocht, meegenomen, en nu weer mee terug. Kost wel 7,50, zo’n ding, en de vorige was na 1 keer gebruiken kapot, dus. Netjes bewaard en ingepakt. Want die chipcards kun je namelijk niet kopen op het metrostation (vroeger was het een treinstation) Pijnacker.
Dus ik stapte vol vertrouwen de metro in met mijn card. Om te chippen.
Maar dat bleek niet zo te werken. Want in de tram kan het wel, maar in de metro niet. En in de trein ook niet (ontdekte ik later). Dus ik hoopte maar dat ik geen conducteur zou tegenkomen. En dat gebeurde ook niet.
Ook lollig in dat kader is dat er nergens staat welke kant van het perron je moet hebben. Ja, er is een electronisch boord aan iedere kant, maar de metro richting Rotterdam heeft eindstation Slingen (?) dus je moet dan wel weten dat dat richting Rotterdam is, he? Zombieland. Kijk maar wat je doet, liever buitenlandse reiziger. Whatever.
Maar goed, zo buitenlands ben ik ook weer niet dus ik wist aan welke kant ik moest zijn.
En toen kwam ik in Rotterdam aan en toen moest ik door die poortjes. Daar kun je alleen door met een chipcard. Ik weet niet hoe toeristen dat doen. Het was mij als halve toerist allemaal niet zo duidelijk. Maar goed. Op goed geluk hield ik mijn card tegen de lezer en het poortje ging open en er stond iets van 4 euro op het scherm maar ik weet niet precies wat dat betekent.
[Mijn schoonmoeder vermoedt dat ik op dat moment incheckte, en niet uit-, dus dat ik nu nooit meer uitgecheckt ben…]
En toen bevond ik me pas echt in Zombieland. Een verdieping onder de grond waar bijna niemand was en niemand iets zei en niemand tegen je praat en je je weg maar een beetje moet vinden en overal trappen en kastjes en leegte. En een bord ‘Stationshal’, dat leek me juist, want ik dacht (naiëf, naiëf) dat ik daar een balie zou vinden om een kaartje te kopen. Mijn pinpas doet het namelijk niet (zie vorige update) dus ik had alleen cash.
Ja, Doo, dat is natuurlijk ont-zet-tend ach-ter-haald, zo’n kaartje. Alsjeblieft zeg. Wij van het OV zijn ef-fi-cient. Wij doen niet aan kaartjes! Wij doen aan automaten. Zo minimaal mogelijk menselijk contact. Cards. Chips. Au-to-ma-ti-se-ring. Je redt je wel, he, toeristje? Successsss!
Tsja. Ik ben bijna de hele stationshal doorgelopen. Wel twee Albert Heijns, tweet broodzaken, een paar infohokjes met treurige medewerkers (gedegradeerde conducteurs?) er in. Maar geen kaartjesbalies. Toen ik aan de andere kant naar buiten liep, begreep ik de hint van de automaten, dus dan maar naar de automaat, een kaartje kopen.
Kaartje, zeg u mevrouw? Daar doen we niet aan hoor, kaartjes. Bah! Het idee. Dus ik chipcard voor de lezer houden (volgens de instructies op het scherm). Ik mocht checken of ik genoeg had. Het kostte 15 euro dus ik had genoeg op de card (17 euro) maar de automaat zei dat ik moest betalen. Met pin maar die deed het niet dus dan met muntgeld (muntgeld?? echt??). Had ik. 15 euro aan muntjes. Dat waren al snel 20 muntjes. Plus 1 die op de grond viel en wegrolde in een plas en ik durfde mijn muntinvoer niet te onderbreken. Met aan het einde dus geen kaartje of zo [let op lieve lezer, want dit is het punt waarop het later mis zal blijken te zijn gegaan].
En toen was de trein al weg. Dus toen koffietje en boekje tot de trein ging. Op zich geen slecht begin van de dag, moet ik zeggen.
Nog steeds geen menselijk contact gehad behalve met de Starbucksjongen, 3 woorden (grande skim latte, en ja, dat spreek ik op zijn Amerikaans uit. Halstarrig, he?). ZOMBIELAND is het, weet je nog? Oh ja. Daar waren we beland.
Trein. Niet meer aan kaartje/chipje gedacht. Normaal ben je bij de kaartautomaat, je betaalt, en dan heb je een kaartje. Klaar. In mijn hoofd gaat het dan op het groene lampje, taak volbracht, en denk ik er niet meer aan. Dus het hele inchecken was me totaal ontschoten.
Conducteur, chip card, u heeft niet betaald mevrouw, oh maar ik heb er wel geld op gezet ik woon in het buitenland ik weet niet precies hoe het werkt, u heeft niet ingecheckt, oh kan ik bij u betalen, nee dat kan niet.
En weg was hij.
Ja, zei mijn schoonmoeder, ik denk dat je niet de enige bent die het niet begrijpt, en dat hij er daarom geen probleem van maakt.
Zou best kunnen. Want ik ben niet de enige, zeker weten!
Er uit op Utrecht Centraal, verkeerde kant op gelopen, weg versperd (werkzaamheden), andere kant op, S2M gevonden, en het warme bad van collega’s die blij zijn je te zien, en ik hen. Menselijk contact. Terug in de Land of the Living.
Dit is niet bedoeld als klaagzang over hoe-snel-het-allemaal-verandert (ik ben dit weekend precies 6 jaar weg uit Nederland en veel verandert maar veel ook niet). Maar wel over hoe verbazend efficient alles is, hoe menselijk contact is weggesaneerd, hoe je kunt reizen zonder met iemand te hoeven praten, hoe niemand lacht of tegen je spreekt of je zelfs maar aankijkt. Hoe eenzaam het is in Zombieland.
En hoe verwarrend. Ik weet niet precies wat je nou precies geacht wordt te doen, als toerist. Als iemand die de taal niet spreekt. Als iemand die niet gewend is met het OV te reizen. Als oudere van dage. Als, zeg maar, een heel groot percentage van je (potentiele!) reizigers.
Ik denk dat de gedachte van de OV-beleidsmakers is: we bedienen de massa, en we gaan niet investeringen in uitzonderingen. Patrick wees daar op in de comments van mijn artikel van van de week. De uitzondering, daar richten we ons niet op. Te duur.
Welkom in Zombieland.
Ik kan me ook nog goed een bezoekje aan Amsterdam herinneren, waar Dennis en ik wel zeker drie kwartier aan het zoeken zijn geweest om ook maar ergens een kaartje te kunnen kopen. We moesten wel, anders kwamen we niet door de toegangspoortjes heen. Gelukkig heb ik nu een veel betere verhouding met het OV (gratis naar Utrecht en mijn werk reizen met de Utrecht Bereikbaar Pas) 😉
Ja, gekke gewaarwording. Je vraagt je af hoe het moet als je ouder bent, weinig met het OV reist, of buitenlands bent…. Blij dat jij het nu onder de knie hebt 🙂
Misschien moet ik toch weer eens een keertje gebruik maken van het OV om Zombieland te bezoeken…
🙂 Dit overkomt mij als provinciaal ook, als ik naar de stad ga. ik snap die metro’s trams en ander gedoe ook niet.
Ik wilde een OV chipkaart kopen in Amsterdam zuid. Bij het loket waarboven stond OV chipkaart. Daar zei een mevrouw van me dat het wel kon, bij haar een kaart kopen, maar dat dat dom was. Omdat dat meer geld kostte. Ik kon beter naar het grenswisselkantoor gaan. daar was het goedkoper.
(kan zijn dat ik dat allemaal verkeerd verstaan heb, ik ben niet zo goed met verstaan in stationshallen)
Ik vind het nog steeds lastig in Nederland – OV gedoe… ook al woon ik er alweer jaren en jaren…moeten denken aan uitchecken en geen mensen om dingen aan te vragen.
In tegenstelling tot wat ik verwachtte vind ik het in Istanbul allemaal eenvoudiger dan in NL, een OV kaart, maar óók apparaten waar je met muntkes of papier, altijd muntjes voor de poortjes kunt kopen.
Als je maar geld bij je hebt, kom je er altijd in. Dat de OV kaart je ritjes de helft (!) goedkoper maakt, zegt wel wat voor het voordeel daarvan.
Bij alle stations of haltes heb ik tot nu toe iemand in de buurt gezien, óf achter een loketje, of rondlopend, om vragen aan te kunnen stellen (een officieel iemand dan, want de Istanbulus zijn aldoor ook maar zeer hulpvaardig).
Gisteren nam ik zelfs een amerikaans stel mee de underground (Füniküler) in, die hadden dat nog niet aangedurft, maar waren de taxis en de verkeersdrukte zat, om ze te laten zien hoe eenvoudig het was. Mijnheer, werkzaam in oa Hongkong, was zeer onder de indruk van de glazen poortjes en beveiligingswal bij de metro, dat vond ik zelf dan weer een leuk detail om te horen…
Sterkte met de zombie kant daar en plezier met wat er wel leuk is!!