Ik had een afspraak, gisteren. Maar de mevrouw met wie ik een afspraak had, was te laat. Ze was een beetje uit haar doen, toen ze arriveerde. Haar zoontje was namelijk op het schoolplein gaan schommelen zonder handen.
Het resultaat was dat hij nog voor school begon met een ice pack op zijn hoofd zat.
En een geschrokken moeder naar haar werk vertrok.
Het grappige was: ze wist hoe het was om te schommelen zonder handen. Ze had het zelf gedaan, als meisje. Alleen de gevolgen waren haar niet helemaal bijgebleven. Een grote bult, dacht ze, verder niets aan overgehouden.
“Behalve dan misschien mijn rare gedrag af en toe!” lachte ze er achteraan.
(ze is een heel goed in het werk dat ze doet dus wat dat rare gedrag ook is, het heeft haar niet belemmerd op haar pad om kinderen te helpen.)
Misschien hebben we het allemaal wel een keer geprobeerd, zei ik.
Misschien gaat iedere mens als kind een keertje schommelen zonder handen. Alleen weten we het niet meer.
Er staat mij wel vaag iets bij, jou? Dat gevoel. Dat je de touwen los laat en kijkt wat er gebeurt. Dat gevoel van je lichaam op die plank en je handen los en proberen de balans te houden terwijl de zwaartekracht aan je trekt. Ik denk dat ik het als kind wel eens geprobeerd heb.
Maar ik denk ook dat ik de touwen heb gepakt voor ik van die schommel afviel.
Misschien gaat iedereen wel een keertje schommelen zonder handen.
Maar hoeveel van ons durven ook echt te vallen?
Ik denk dat de meesten van ons die grenzen niet verkennen.
Wat zegt dat over ons? En over de kinderen die het wel proberen? Die durven los te laten? De grenzen vinden van wat lukt en wat niet?
En hoe reageren we op kinderen die dat doen?
Ik hoop zoals de moeder van dit jongetje, geschrokken en hoofdschuddend en met een verbaasde glimlach.
Zo’n moeder verdienen we allemaal.
“Here’s to the crazy ones….they push the human race forward.”
PS In dat kader (“Here’s to the crazy ones…”), lees dit prachtige artikel van Marca. Het gaat over de man die ik in dit artikel noemde (niet wetende dat het cirkeltje helemaal rond zou blijken te zijn), omdat hij een onuitwisbare indruk op mij en mijn zoontje maakte als ‘de wolf’ in het ballet over Narnia. Het draait nog!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie