Ik zat net naar de Keuringsdienst van Waarde te kijken. Het ging over spelt. De presentator was op bezoek bij een fabriek die spelt verwerkt, ergens in Duitsland als ik het goed heb.
Net toen ik inschakelde vertelde de eigenaar van de fabriek dat het een ‘poor area crop‘ is. De presentator kijkt hem sprakeloos aan. ‘Poor area’? Maar in Nederland is het alleen voor rijke mensen!, stelt hij vast. Spelt is een luxe product, dat juist groeit in gebieden waar verder niets groeit.
Een prachtig fragment, helemaal voor de kritische cast en kijker van De Keuken van Waarde.
Ze hebben het perfecte haakje gevonden, dat je als kijker bij zal blijven.
Het stukje dat je het meeste raakt.
Ik heb natuurlijk niet alle afleveringen gezien de afgelopen jaren, want helaas kun je Uitzending Gemist alleen zien met een Nederlands IP-adres. Maar in de afleveringen die ik heb gezien, draait het daar altijd om: de presentatoren interviewen mensen uit de keten en ontdekken iets dat grappig, shockerend, ironisch, bijzonder, indrukwekkend is over een alledaags ingrediënt. Iets dat je raakt.
Er zijn drie dingen die je als blogger kunt leren van de Keuken van Waarde. En die je kunt toepassen met succes.
1. Volg de bron, doe onderzoek en neem je lezer mee in dat traject
Ik was onder de indruk van dit artikel van Rosalinde laatst. Het gaat grotendeels over iets anders maar het sluit aan bij iets waar ik in geloof: je kunt een geweldig blog bouwen rondom een onderwerp waar je nog weinig van weet maar veel interesse in hebt. Zo beginnen heel veel blogs! Heeeeeel veel.
Ik kwam laatst een lijstje succesvolle Amerikaanse bloggersblogs tegen. Er stond de naam in van een mevrouw die ik ken uit twitterchat #blogchat. 6 jaar geleden. Ze was nog maar net begonnen met bloggen over bloggen. Ik was niet zo dol op haar, eerlijk gezegd, daarom was ze me bij gebleven. En ze stond in dat lijstje.
Al bloggend over bloggen werd ze een blogexpert. Ze dacht na, schreef, deed onderzoek, interviewde bekende bloggers, blogde er over. Ze begon niet als expert maar ze werd het, al bloggend.
Zo gaat het bij veel bloggers. Zo is het gegaan bij veel inmiddels grote, bekende blogs.
En zo is het eigenlijk met mij ook gegaan.
2. Zoek naar het bijzondere haakje
Ieder verhaal bevat iets opmerkelijks. Ieder mens. Iedere gebeurtenis. Ieder product. De Keuringsdienst van Waarde weet dat en bouwt het verhaal er omheen. Misschien pas achteraf! Zie punt drie.
Toen ik rondleidingen gaf in de dierentuin aan kinderen, deed ik precies hetzelfde. Als ik over giraffen vertelde, bijvoorbeeld. Je kunt wel gaan vertellen hoe lang ze drachtig zijn, hoe lang hun nek is, waarom deze soort dit soort vlekken heeft en wat ze precies te eten krijgen. Maar je brengt kinderen iets bij dat ze onthouden als je voordoet hoe ze drinken [clou: met de 4 benen wijd gespreid] en ze uitlegt wat dat betekent door te doen alsof je een leeuw bent die ze bespringt. Dan weten ze ook meteen waarom er altijd 1 giraffe op de uitkijk staat, als een groep giraffes gaat drinken.
Als je in je blogartikel weet te benoemen wat er bijzonder is, wat nou echt een opmerkelijk feit is, of een verrassend feit, of iets dat niemand weet, dan heb je het haakje. En met een haakje haal je de lezer binnen en raak je hem
3. Heb vertrouwen: je verhaal komt naar je toe als je er omheen blijft zoeken
Wat ik mooi vind aan de Keuringsdienst van Waarde, is dat het altijd lijkt alsof ze gaandeweg wel op hun haakje stuiten, hun trigger, de kern van hun verhaal waardoor je het onthoudt en waardoor de buzz ontstaat.
Het lijkt alsof ze weten: als we gewoon met veel mensen gaan praten, als we het spoor naar de bron maar volgen, als we maar toegang krijgen tot die fabriek en kunnen spreken met leveranciers die trots zijn op hun producten, als we maar genoeg verschillende kanten van het verhaal belichten , dan vinden we het wel.
Het zou kunnen dat ze van tevoren al precies weten op welke conclusie, op welk haakje ze uit zijn. Weet ik niet. Maar de kracht zit er in dat het lijkt alsof ze vol vertrouwen op zoek gaan naar de waarheid. En naar het haakje.
Zo doe ik het zelf ook. Ik ga iedere dag zitten en begin te typen. Vandaag ging ik eigenlijk iets anders schrijven. Maar toen zette ik de TV aan. En toen schoten deze dingen door mijn hoofd. En toen dacht ik: “Wat jij kunt leren van de Keuringsdienst van Waarde…..”. “….als blogger….?”. “Wat jij als blogger kunt leren van de Keuringsdienst van Waarde!”.
Ik vertrouw er op dat ik het ga vinden, mijn haakje, mijn verhaal.
En het lukt altijd.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
In het boek van Joris Luyendijk over de bankencrisis (Dit kan niet waar zijn) zie je dat ook terug. In het begin wist hij nog niet waar hij precies over wilde schrijven en wat zijn vraag (of haakje) was. Via interviews, onderzoek en zijn blogs op The Guardian kreeg hij geleidelijk grip op de materie en zodoende zicht op het juiste haakje. Erg interessant om te lezen
Ja dat begreep ik ook van Rosalinde. Het klinkt gaaf. Ik ga het lezen!
Ik kijk graag nar KVW en de spinn-offs als de Slag om Nederland/Europa/Brussel/Klerewereld en de Rekenkamer. Naar mijn beperkte ervaring zijn dit soort programma’s weinig op de buitenlandse TV-kanalen te vinden. De methode trekt me aan en ze blijven redelijk wetenschappelijk. Ze zijn niet opzoek naar het bevestigen van een vooroordeel zoals me bij Zembla of Kassa regelmatig opvalt.
Zelf blog ik vooral over m’n eigen regio en wat ik zelf meemaak. Dan kan en ga ik regelmatig opzoek naar het waarom van iets. Bloggen over verweggistan kan ook, maar dan is het een stuk lastiger om de achtergronden boven water te halen. Veel doen dat niet en zijn dan meer dan dupliceerders van kranten- of TV-berichten.
Jij bent een kritische nieuwsconsument weet ik. Maar wat ik niet weet, is hoe het echt zit met het programma, in hoeverre ze er blanco in gaan. Vast niet zo heel blanco, denk ik, maar toch, het effect van de kijker meenemen op je reis en ook de kunst van het editen en het verhaal maken uit al dat materiaal, dat bewonder ik. En de flinke investering die ze altijd weer doen! Al die cameramensen en presentatoren die over de wereld gaan om iets uit te zoeken. Bijzonder.
Ik heb wel eens begrepen dat dit VPRO-achtige oppadgaan erg weinig kost ten opzichte van iets met artiesten in een studio. Dat ze er blanco in kunnen gaan is wel mijn ervaring. Er zijn ook afleveringen geweest met een open einde. Eigenlijk is dat heel uniek op TV waar alles een kop en een staart moet hebben.
Kijk, weer iets geleerd! Hmmm. Je zou denken dat het zo duur is maar dat valt dus wel mee? Interessant. En eens: het vereist kracht en vertrouwen om er blanco in te gaan, want het wordt natuurlijk niet altijd iets bruikbaars. Gaaf.
Mooi. Alleen heb ik bij een haakje juist een negatieve associatie, door de journalistiek. Waar verhalen niet bestaan tenzij er een haakje is (uitzonderingen daar gelaten). Rob Wijnberg schreef daar laatst een goed stuk over op De Correspondent: https://decorrespondent.nl/2302/Het-haakje-waar-ons-hele-wereldbeeld-aan-opgehangen-is/62599275860-ed8331ae
Ben het wel met je eens. Ik denk dat punt 3 het lastigst is. Er vertrouwen in hebben. Geloven dat er echt iets komt als je er maar voor gaat zitten. Dat heeft ook met tijd te maken denk ik. Er vertrouwen in hebben kost volgens mij meer tijd dan wanneer je van tevoren al een onderwerp in je hoofd hebt waar je over wil bloggen. Daardoor ga ik niet vaak zitten zonder een idee. Maar als ik dat wel doe, komen er weer de mooiste blogposts uit.. Gek hoe dat werkt!
Interessant artikel!
Ik vraag me af: Maakt het uit of je:
1. iets alleen publiceert als je een populair haakje kunt vinden of juist
2. altijd een haakje vindt zodat je de verhalen kan vertellen die je belangrijk vindt en je boodschap over te brengen?
Lastig vak, journalistiek. blij dat ik maar gewoon een persoonlijke blogger ben.
Rob pleit in zijn artikel onbedoeld zelf ook voor een haakje. Hij doelt bovendien vooral op de dagbladen en RTV. Voor maand/kwartaalbladen geldt dat allemaal veel minder tot niet.
Ja, inderdaad. Ieder verhaal heeft natuurlijk een haakje nodig, anders is het geen verhaal! Maar ‘haakjes’ zoals hij ze beschrijft, ik begrijp waarom hij het negatief vindt.