Vandaag waren we naar het feestje van T die morgen 9 wordt. We hebben hem voor het eerst gezien toen hij net geboren was. Nog geen dag oud. Hij is het zoontje van vriend I. Die was 9 jaar geleden een van de eersten om ons heen die een kindje kreeg.
Op het feestje waren ook de opa’s en oma’s van I. Zijn nieuwe opa en oma, die ik nog niet kende. En de ouders van I. Die kennen wij natuurlijk ook. Van afstudeerborrels en de bruiloft! Lang, lang geleden… 😉
Ik vond het zo leuk om de ouders van I. weer te zien. Niet alleen omdat het leuke mensen zijn. En omdat ze een rol spelen in het leven van mensen die belangrijk voor ons zijn.
Maar ook omdat ze een onderdeel vormen van mijn ‘community’.
Een onderdeel dat ik zo gemist heb, de afgelopen jaren.
Iedereen heeft zijn eigen ‘community’, zijn eigen gemeenschap. Die bestaat uit het gezin waar je uitkomt en eventueel het gezin dat je maakt. Uit je familie, je vrienden, je buren. Mensen van de sportvereniging, collega’s-, oud-collega’s. De ouders van vrienden. De kinderen van vrienden. De vrienden van je ouders. De vrienden van je broers en zussen. De oud-collega’s van je vader en moeder. Etc., etc., etc.
Eigenlijk is een community een wirwar van lijntjes tussen mensen. Als je ons met zijn allen als stipjes op een grid zou zetten en de mensen die elkaar kennen (elkaar wel eens ergens tegenkomen, in een sociale setting) met een lijntje zou verbinden, zouden er overal lijntjes lopen. Tussen ons en die anderen, maar ook tussen die anderen zelf. Mijn ouders zijn mijn ouders, maar ook de schoonouders van mijn man, de opa’s en oma’s van mijn kinderen. De ouders van de buren van mijn buren. De ouders van vrienden voor mijn vrienden.
Ik ken collega’s van mijn vader en jeugdvrienden van mijn moeder.
Vrienden van mijn schoonmoeder en de nichtjes van mijn stiefmoeder. De beste vrienden van mijn schoonzus en de moeder van de vroegere buurjongen van mijn man. De dochter van een oud-collega, de partner van een nichtje van mijn man en de ouders van mijn beste vriendinnen.
Ik dacht van de week opeens: waar zou E. eigenlijk zitten? Een oud-collega die ik jaren niet heb gesproken. En hoe gaat het met L.? Een studievriendin die ik uit het oog verloren ben. Een stukje community dat verloren is gegaan.
Gisteren kwamen we de broer van mijn zwager tegen bij de Gamma, met zijn oudste dochter. En wat was het heerlijk om hem weer te zien. Gewoon in de Gamma! Een klein wonder, als je elkaar de afgelopen jaren zo weinig tegen bent gekomen terwijl je leven zo dicht tegen elkaar ligt omdat je om dezelfde mensen geeft. Terwijl je vaak samen Kerstmis hebt gevierd, notabene.
Je community maakt het leven zo rijk en on-eenzaam.
Als je zo weinig in Nederland bent als wij de afgelopen jaren, ga je je tijdens je tijd hier steeds meer concentreren op je directe familie en een paar goede vrienden. Maar daarmee mis je al die cirkels daaromheen. Oud-studiegenoten. Oud-collega’s. De ouders van vrienden. Vroegere buren.
Wat ik heel erg miste, de afgelopen jaren in het buitenland, waren al die cirkels van mijn community. Die bredere gemeenschap waar ik toe behoor en die al die tijd wel bestaan heeft maar die ik nooit meer heb gezien.
Ik ben blij dat ik de kans weer heb om er echt onderdeel van te zijn. En om mijn kinderen daar onderdeel van te maken.
Weer bij mijn eigen community te horen.
De draadjes weer zichtbaar te maken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
En zo raak….succes met de terugkeer naar het nest, wellicht volgen ook wij op een dag.
Hoi Lorissa! Dat zou gezellig zijn….ik hoop dat de jongens elkaar kunnen blijven zien! PS Heb boek van D. aan Mel gegeven 🙂
Welkom thuis 😉
Dankjewel!