Sinds een paar maanden wandel ik iedere dag. Sinds 19 december, om precies te zijn, het begin van de lockdown. Ik wandel tot ik een ons weeg.
Nou ja, ons. Al zou ik er maar eens een ons van afvallen! Gebeurt niet. Maar dat coronagewicht zwem ik er wel weer af als de zwembaden eindelijk weer open gaan. Ik ben klaar voor het mega-ambitieus zwemregime dat mijn zwemmaatje al aan het voorbereiden is.
Mijn dagelijkse doel is 5000 stappen. Dat is dan weer niet bepaald ambitieus. Maar voor iemand die soms dagenlang niet achter haar computer vandaan komt en het afgelopen jaar regelmatig zelfs dagenlang het huis niet uitkwam vraagt het toch wat inspanning. De kinderen mag ik niet meer naar school brengen omdat het te druk is voor het hek. De Albert Heijn brengt iedere week voorraad voor een week. En al mijn workshops geef ik online. Tel uit je winst beweging.
Nu wandel ik dus iedere dag door mijn dorp. En ik ken het inmiddels van voor tot achter. Ik weet nu wie er twee van die chique, koperen, vierkante lampen in de vensterbank heeft staan (vrijwel iedereen, want zo’n dorp is het). Wie er zijn gordijnen niet dicht doet ‘savonds (ook vrijwel iedereen, behalve ik). En hoe al die huizen waar ik vroeger gedachteloos voorbij fietste of reed er van binnen uit zien.
Ik ontdek haventjes, flatgebouwen, tuintjes vol tuinkabouters, paadjes langs het kanaal en zelfs een verstopte natuurspeeltuin waar je maar via 1 weg kunt komen. Ik ontdek paadjes achter huizen langs en ik ontdek vooral een heleboel verstopte huizen. Waanzinnige huizen op waanzinnige locaties in stille wijken waar niemand komt.
Mijn ‘dorp’ heeft een nogal hoog gehalte aan dure woningen waarvan de eigenaren waarschijnlijk liever uit het zicht blijven. Van die wijken die schreeuwen HIER HOOR JIJ NIET GA WEG. Weet je wel? Waar je alleen komt op uitnodiging.
Misschien zijn alle woonwijken wel van die eilandjes, nu ik er zo over nadenk. In heel veel woonwijken letten mensen op. Woonwijken zijn geen natuurgebieden of stadcentra waar niemand weet wie er loopt en iedereen welkom is. Je voelt je niet altijd overal onwelkom maar je hebt zelden een reden om door de woonwijk van iemand anders te wandelen, he?
Anyway. Door corona loop ik nu dagelijks door andermans wijk en ontdek huizen die ik helemaal niet kende ook al liggen ze op loopafstand van mijn eigen huis.
[Dagelijkse innerlijke dialoog Goh, dat is een mooi huis zeg, leuk zo met die groene luiken maar je zit eigenlijk best te kijk zo vanaf de weg. Jee, dat is bijzonder, dat vierkante terras op palen en nog wel aan het water. Echt jaren 80. Sjonge, dat is een mooi stukje grond om op te bouwen, benieuwd wie zoiets nou koopt. OMG zou dat een inpandig zwembad zijn daar in die uitbouw? He, nooit geweten dat hier nog een huis ligt … wat een waanzinnig uitzicht moeten die mensen hebben. Tssk, dat is grappig dat je nu in de winter dat huis ook kunt zien maar toch gek dat je hier nooit mensen ziet, wie zouden hier toch wonen? Goh jammer dat ze dit markante oude posthuisje niet onderhouden, hoe oud zou het zijn?. Enz enz]
Het blijkt dat ik nooit zo goed om me heen heb gekeken, als ik met mijn kinderen naar school fietste of er in de auto langskwam op weg naar kinderfeestjes en speelafspraakjes. Ik had het natuurlijk ook altijd veel te druk met werk en gezin. Nog steeds, trouwens, maar op een bepaalde manier is mijn leven ook totaal vertraagd. Ik wandel ditzelfde kleine stukje Nederland alsmaar door en kom telkens nieuwe dingen tegen.
Nu ben ik een expert aan het worden in de leukste huizen in mijn omgeving. De mooiste wijken, de leukste paadjes, de mooiste tuinen, de interessantste bouwvallen.
Ik wandel.
Tot ik een ons weeg.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Herkenbaar… maar dan het binnen blijven zitten. Het nog strammer dan stram worden. Nu zijn 5000 stappen voor mij dan ook niet te doen (nog?). “Als je iets in 10 minuten kunt lopen en in 5 minuten fietsen dan pak je de fiets maar”, aldus de reumatoloog. En ik hield me eraan. Misschien wel heel erg stom. Apetrots als ik toch naar de andere kant van het dorp ben gelopen (kweettut, ze hebben hier stadsrechten maar zijn nog dorpser dan dorps, of misschien ook niet want zijn dorpsbewoners niet juist heel sociaal? Dat kennen ze hier dan weer niet).
Dat zwembad… ik ben niet gauw jaloers maar ik benijd nu iedereen met een eigen zwembad! Zal ik de kelder vol laten lopen?
Ik wil niet arrogant zijn maar je kelder moet dan wel minimaal 20 meter lang zijn anders is zwemmen er in niet leuk 😀
Ik weet het niet, ximaar zegt hieronder ook iets over het verschil tussen fietsen en lopen. Ik kan me voorstellen dat wandelen juist beter is voor je beweging maar misschien is dat met reuma anders? Fietsen is in ieder geval een stuk minder belastend voor je gewrichten denk ik? En ik ben ook trots als jij naar de andere kant van het dorp loopt! Het wordt wel steeds makkelijker bij mij.
Herkenbaar. Ik wandel bijna 4 jaar dagelijks 2 rondjes met een gemiddelde lengte van 4,5 km per rondje. Circa 12.000 stappen per dag, maar die tel ik niet. Loop wel stevig door als een soort extra medicijn tegen m’n botontkalking. Helaas helpt fietsen daar niet tegen. Voel me er goed bij, maar Ik val er in elk geval (helaas) niet van af. Van een uur fietsen val ik duidelijk meer af dan van een uur wandelen. Ik wandel zo’n 1,5 uur per dag en met andere beslommeringen er bij komt het dan veel minder van ’t fietsen. Ook hier een mooie omgeving. Oude binnenstad, paar grote parken en mooie buitenwijken. Die van rond 1900 vind ik het mooist. Af en toe fiets ik naar de duinen en wandel daar een kilometer of 5 met m’n fiets aan de hand.
Wat een discipline! Ik heb het idee dat ik wel ietsje afval maar ik heb geen hele precieze weegschaal (en ik sta er niet vaak op) dus ik weet het niet zeker. Maar hoe dan ook vind ik het heerlijk om gewoon buiten te zijn. Ik heb dat echt jaren niet echt gedaan. Ongelofelijk als ik er nu naar kijk.
Heerlijk die parken en de oude binnenstad …
Het is net als heel erg lang naar dezelfde foto kijken. Je blijft nieuwe dingen zien.
Die dagelijkse wandelingen hebben een vergelijkbaar effect.
Ik heb de ervaring dat toen we nog een hond hadden er veel minder bleef ‘hangen’ tijdens de uitlaatrondjes dan nu bij het wandelen in mijn eentje.
Zeker als ik ook nog eens een fototoestel meeneem. Net alsof ik dan beter oplet omdat er misschien iets voorbij komt dat ik wil fotograferen. Ook al eindig ik dan de wandeling zonder foto’s, ik heb wel veel aandachtiger rondgekeken dan normaal.
Verder is het natuurlijk supergezond, zo’n dagelijks uitje. Of het nu 3, 5 of 7 duizend stappen is.
Ja, het helpt als je in je eentje bent merk ik idd. Ik gebruik nu af en toe die app Dispo, waarmee je een soort polaroidfoto’s maakt. Maakt je ook aandachtiger bij het wandelen. Heerlijk vind i khet (hoewel ik het zonder podcasts wel heel saai zou vinden denk ik).