Het kan je niet ontgaan zijn, de toenemende aandacht online en in de media voor vraagstukken als sexisme, racisme en andere -ismes. Het houdt mij flink bezig. En als ik zo online kijk, ben ik niet de enige.
Maar wat blijkt? Omdat ik het er hier nooit over heb, verandert er ook weinig. Dus bij deze.
Waarom je baas een witte man is (als je in technologie werkt)
Het lastige aan die vraagstukken, waarvan je echt wel voelt dat ze er zijn en die je echt wel zou willen veranderen, is dat je vaak niet weet wat je er aan moet doen. Er zijn dappere activisten die online en offline laten horen wat ze denken. Maar voor anderen is het lastig. Ze zijn het er wel mee eens dat racisme fout is en sexisme verwerpelijk. Maar hoe doe je er iets aan?
Als witte vrouw (ik heb onlangs geleerd dat ‘blank’ bepaalde associaties heeft en dat lijkt me heel aannemelijk) vraag je jezelf sowieso af wat je nou kunt doen of zeggen. De angst om mensen voor het hoofd te stoten is groter dan de behoefte om te zeggen wat je er van vindt. Bij mij althans.
Ik las net dit artikel: Why your boss is still a white guy. Er staan goede dingen in, vind ik. Het doet je denken over wat belangrijk is.
En hoe je dingen verandert waarvan je vindt dat ze belangrijk zijn.
Verandering vraagt dat de stille meerderheid zich laat horen.
Bijvoorbeeld door een voorbeeldrol zoals de auteur van het stuk hierboven doet. OK, zij heeft een driedubbele voorbeeldrol: vrouw, Latino en vrouw-in-technologie. Misschien voelt ze daarom ook meer verantwoordelijkheid of meer betrokkenheid. Al zouden wij die net zo goed kunnen voelen.
Maar ze doet het toch maar, zich uitspreken vanuit haar positie als leider binnen de technische gemeenschap. Niet altijd zo vanzelfsprekend in de wereld van de start-ups, waar vrouwen die zich uitspreken tegen sexisme en discriminatie vaak op een verschrikkelijke manier belaagd worden, tot doodsbedreigingen aan toe.
Of door verantwoordelijkheid te nemen voor de boodschappen die je, met de kracht van honderdduizenden euro’s de wereld in stuurt. Dove probeert het anders te doen met campagnes gericht op zelfacceptatie en het omarmen van diversiteit. Heel anders dan de kerstreclame van de Plus die ik gisteren op TV zag. “Dat is het mooie van buffetten. Moeder minder stress in de keuken, en meer tijd voor elkaar.” Ze zeggen het echt.
Door je als coach op te werpen. Waar moet je heen als je worstelt met vraagstukken die te maken hebben met jouw positie ten opzichte van die van anderen? Als je vrouw bent in een ‘mannenwereld’? Zwart in een witte wereld? Een andere religie hebt dan vrijwel al je collega’s? Met wie kun je praten? Wie schrijft er over de dingen die jij zelf ook ervaart en hoe je die moet oplossen of vermijden of te lijf gaan? Wie helpt je?
Maar vooral door te zeggen wat je vindt.
Als meer mensen zeggen wat ze vinden, kunnen we de conversatie online en offline beter sturen. Dan zijn het niet meer de extreme meningen die de overhand krijgen. Dit is iets dat in dat stuk eerder in dat artikel staat, maar dat ook naar voren komt uit een onderzoek van TNO: online normoverschrijvend gedrag is ieders verantwoordelijkheid.
Uit het stuk van TNO:
“…het is belangrijk dat de stille meerderheid zich laat horen met haar corrigerend vermogen richting groepen die meer extreme online normen kennen.”
Dat sluit precies aan bij wat wat ik steeds meer mensen online hoor zeggen: prima dat je als ‘witte’ vindt dat je geen racist bent, als niet-moslim ‘niets tegen moslims hebt’, als man vindt dat sexisme verwerpelijk is.
Maar zeg het dan ook.
Het is eng om je online uit te spreken over zulke zaken.
Ik vind van alles, maar ik zeg er nauwelijks iets van. Net als veel van ons wil ik geen discussie. Geen gezeur. Geen negativiteit. Geen nare reacties. Ik durf het onderwerp ‘Zwarte Piet’ zelfs niet met mijn familie te bespreken, na de negatieve reacties die ik ooit kreeg toen ik vertelde wat ik vond.
Tegelijkertijd kijk ik vol bewondering naar (zwarte) vrouwen en moslims die continu aankaarten wat er volgens hen mis is. Die een noodzakelijk tegengeluid bieden. Soms veel extremer dan ik ooit zou zijn. Maar toch vind ik het knap.
Als we met zijn allen iets zouden zeggen, zouden we dat extreme ‘normoverschrijdende’ gedrag denk ik de kop in kunnen drukken. We kunnen het niet alleen overlaten aan al die social media platformen zelf.
Menselijkheid heeft nog steeds waarde
Dat heb ik niet van mezelf: zie Deze tijd vraagt om menselijkheid.
Het gevoel dat het allemaal geen zin heeft, dát heeft geen zin. Redelijk denkende mensen zijn nog altijd in de meerderheid.
De ontwrichtende geluiden klinken zo luid, omdat we stil zijn en zwijgen. Als je hard schreeuwt in een zaal vol stille mensen, kan iedereen je horen. Maar als al die mensen rustig (door) praten, valt je geschreeuw weg in de massa.
We moeten meer onze mond open doen.
Al is het door te retweeten, delen en te ‘favoriten’. En af en toe te bloggen.
Moet kunnen.
Moet.
Met dank aan Inge, Heleen, Paul en Agnes voor de motivatie!
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Goed stuk, Elja, dank voor het delen. Ik ben het helemaal met je eens. Helaas ook herkenbaar vanwege mijn handicap. In mijn eindexamenjaar VWO liep ik een keer door Deurne en kreeg ik – hoe het precies kwam weet ik niet meer, misschien was het kermis – “Ga jij maar naar ‘Co de boswachter’ kijken!” naar mijn hoofd geslingerd. Er zijn helaas mensen die denken dat als je lichamelijk wat mankeert, het in je bovenkamer ook wel niet in orde zal zijn.
Wat erg… Zo lopen we allemaal een beetje tegen hetzelfde aan he? Een beetje meer menselijkheid kan geen kwaad…
Het is misschien ontwetendheid. Of misschien is het nog erger dan dat. 🙁
Het blijft wel stil op een blog over de stille meerderheid… Verder ben ik het er helemaal mee eens. We zijn in een discussie van extremen beland. Juist al die stemmen van mensen die hun kop niet boven het maaiveld steken of qua mening in het midden zitten zijn hier van belang. Fijn dat je je uitspreekt!
Dankjewel! Tsja. Ik voel zelf ook nog wel wat schroom maar hee, je moet gewoon ergens beginnen, rustig aan he?
Dat rustige is juist zo belangrijk… als vrouw en lesbienne beland ik nogal eens in de activistische hoek. Het lastige is dat je de connectie met mensen die anders denken verliest, en dan word je zelf één van die extremen waardoor mensen zich nog maar mondjesmaat durven te uiten.
Grappig dat je dat zegt. Het is precies wat ik momenteel ervaar. Ik volg een paar activistische (zwarte/moslim) vrouwen. En ik ben het heel erg met ze eens. Maar ze zijn zo polariserend dat ik soms het gevoel krijg dat ik ook fout ben. Dat ik door mijn huidskleur en mijn achtergrond automatisch fout ben. Alsof ik eigenlijk toch niets kan bijdragen. Heel gek gevoel. Want ik wil wel. En ik ben het met ze eens. Maar het voelt alsof alleen grote meningen zin hebben.