Het was bijna weer misgegaan met mijn dagelijkse blog, mensen. Bijna was ik naar bed gegaan zonder te bloggen. Maar toen bedacht ik me. En toen ik net de computer open deed en een paar superaardige en leuke reacties las (dank Aukje en Melvin en Robert) was ik blij dat ik besloten had om toch te bloggen.
Het is (niet) zo makkelijk
Gisteren heb ik ook geblogd. Maar ik kon de juiste foto er niet bij vinden. En ik ben de hele dag bezig geweest en vergeten om die foto te gaan zoeken, op mijn computer boven (ik blog meestal op mijn laptop, beneden). Dus ik heb nooit op ‘publiceren’ geklikt.
Het deed me wel weer realiseren hoe makkelijk is om een gewoonte te verbreken en te verliezen. Het is zo gebeurd. Dus het is zonde om te streng te zijn en jezelf te veel onder druk te zetten, maar anderzijds is het toch gevaarlijk om iets een keertje niet te doen.
Strenge diëten en vriendelijke uitzonderingen
Ik sprak van de week iemand die zichzelf na een medisch probleem op dieet zette. Hij paste zijn hele eetpatroon aan. Hij is heel rigoreus en volgt zelfbedachte strenge regels. Het draait met name om een heel minimaal eetpatroon doordeweeks. Het zou voor de meeste mensen lastig vol te houden zijn. Maar het werkt voor hem, hij heeft zijn gewicht onder controle en hij kan in het weekend toch gewoon eten wat hij wil.
Wat hem helpt is natuurlijk de motivatie (hij weet precies waarom hij het doet). Maar ook dat hij hele duidelijke regels heeft over wanneer hij mag afwijken van zijn strenge dieet. En dat hij zichzelf in het weekend en op vakantie alles toestaat, ook als hij daarna extra hard moet werken om zijn ideale (gezonde!) gewicht weer te bereiken.
Zero tolerance + liefde
Met mij is het iets lastiger, want ik sta mezelf eigenlijk geen uitzonderingen toe op het iedere dag bloggen. De enige is eigenlijk als ik ziek ben. En 1 week vakantie per jaar (hoewel ik dan meestal doorschrijf zonder te publiceren).
Dat ik zo streng moet zijn, is me wel duidelijk geworden de afgelopen maanden. Sinds de zomervakantie ging het bergafwaarts. Zodra ik makkelijker word, redenen vind om niet te hoeven bloggen, wordt het een soort van gatenkaas. De ene dag wel, de andere dag niet … en voor je het weet ben je min of meer gestopt.
Ik geloof dus net als de man die ik van de week sprak dat het belangrijk is om streng te zijn.
Én ik geloof dat je jezelf moet vergeven als je van het pad afwandelt. Als een soort van Roodkapje. We willen allemaal wel eens bloemetjes plukken, he. Als je jezelf veroordeelt omdat je je niet aan je voornemen hebt weten te houden, leidt dat vaak tot het gevoel van ‘nu heeft het toch geen zin meer’. FUNEST. Niet alleen bij bloggen.
The few people
Het is een kwestie van doen, eigenlijk.
En het helpt als je weet dat er altijd wel een paar aardige mensen bereid zijn om mee te lezen (dankjewel!). A few good people are all you need!
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Voor mij hoeft iedere dag echt niet, maar als je het zelf prettig vindt dan ga ik dat niet ontmoedigen. Zelf blog ik al een jaar of 13 circa 11x per maand. Dat ritme kan ik dus moeiteloos volhouden. Eigen blog ik vooral als ik iets te melden heb en niet om het bloggen zelf, Blogberichten kunnen dan ook wel eens uit de handlopen qua lengte, Dan kan ik zo’n ding in 3 kortere blogjes knippen, maar dat is me dan weer teveel werk.
Foto’s vinden is bij mij het minste werk. Doorgaans maak ik redelijk wat foto’s van allerdaagse dingen en bij mij begint het juist vaak met een foto waar ik een verhaal omheen schrijf. Bij mij zit de tijd in het nazoeken van de feiten, Klopt het wel wat ik schrijf? (Dus rondstruinen bij kranten en wikipedia) en heb ik al niet eens eerder over geschreven?
En ik hou van zoeken, dus daar kan ik uren mee bezig zijn. 😉
Grappig dat je zo’n vast ritme hebt met zo’n vast aantal artikelen! Als ik stop met mijn gewoonte, val ik echt terug naar bijna niets. En dan mis ik dat moment voor mezelf. Dus ik houd vrolijk vol (meestal! gisteravond was ik zo laat thuis dat het er bij in schoot).
Iedere dag bloggen, of ’n zekere gewoonte die je in ere moet blijven houden?
Met allebei heb ik persoonlijk niets.
Het eerste niet omdat er geen lui zijn die mij zo op de voet willen volgen en ik bovendien daardoor ook de behoefte niet heb om dagelijks verslag te doen van mijn wederwaardigheden. Natuurlijk is er iedere dag wel iets om even over te schrijven. En het is ook wel prettig om dat te doen. Het is een vorm van ademen. Maar dan staat het daar, een vezameling woorden, die niet echt meer gelezen gaan worden.
ik schrijf dan ook zelf allleen wat op als er tijd voor is.
En wat betreft die vaste gewoonte? Ik hou dat hooguit veertien dagen vol. en daarna val ik dieper in de kuil waar ik juist uit wilde zijn.
Het zal voor iedereen anders zijn denk ik, Hanneke. Ik denk niet echt dat mijn woorden het lezen waard zijn, maar merk wel dat ik het heerlijk vind om iedere dag iets de wereld in te sturen. Wat dat betreft is het echt voor iedereen anders – en gelukkig maar!
Foto’s zoeken (en dan vooral de exemplaren die echt passen) bij je bloggen dat blijft altijd wel een dingetje. Dan heb je een blogpost klaar staan, maar dan gaat nog een hoop tijd ‘verloren’ aan het zoeken. Ik heb me nu voorgenomen wat vaker op ‘publiceren’ te klikken en dan eventueel later een foto toe te voegen. Met mijn blog kan dat wat makkelijker 😉
Ja ik doe het soms ook. Anders dan kom ik inderdaad niet tot publiceren. Hoewel ik nog steeds niet toegekomen ben aan het publiceren van die van van de week!