Waarom ik niet blog

Ik blog niet. Nou ja, ik blog natuurlijk wel. Maar ook niet, op een bepaalde manier.

Maar weet je waarom ik hier niet blog?

Om een bereik op te bouwen.

Als ik een bereik op zou willen bouwen, koos ik meer focus, slimmere onderwerpen en een beter plan om mijn content te verspreiden.

Om meer klanten te krijgen.

Klanten vinden me indirect wel via mijn blog. Maar als ik voor hen blogde, zou ik veel meer focus hebben en het anders aanpakken. Meer antwoorden op hun vragen.

Om mezelf op de kaart te zetten.

Het gebeurt wel, natuurlijk. Indirect. Maar ik houd er niet van om van de daken te schreeuwen wat ik doe. Ook al zou het slim zijn! Van mij hoeft het niet zo.

Om geld te kunnen verdienen met mijn blog.

Ook niet in de toekomst, als vage droom. Ik juich mensen die dat proberen van harte toe. Ik geloof ook dat het mogelijk is, als je hard werkt. En dat de niches nog niet op zijn. Maar ik weet precies wat er bij komt kijken en ik weet niet of ik het zou kunnen.

Om zoveel mogelijk lezers te krijgen.

Het kan me niet schelen, hoeveel mensen me lezen. Ik zie wel dat het aantal toeneemt. Ik vind het fascinerend om te zien of iets aanslaat. Maar 5 lezers die het echt leuk vinden om dit blog te lezen zijn me meer waard dan 1.000 bezoekers die scannen en weer weg zijn.

Ik vind bovenstaande redenen wel goede redenen om te bloggen.

Hele goede zelfs. Maar het is niet waarom ik blog.

Je kunt zeggen: heel veel van de dingen die je noemt bereik je anders wel, met dat geblog van jou. En dat kan best zijn. En ik geniet natuurlijk best van de successen die direct of indirect voortkomen uit dit blog.

Maar het verandert niets aan de zaak:

Ik blog voor mezelf.

Het is voor mij een manier van leren. Leren maakt me blij. En creativiteit is een hele goede manier om te leren.

Mijn vriend Cor zegt daarover dat creativiteit bestaat uit 5 elementen:

nieuwsgierigheid
verbeeldingskracht
discipline
vasthoudendheid en
samenwerken.

Behalve het element ‘samenwerken’, gaat dit precies op voor de manier waarop ik iedere dag blog. En hetzelfde geldt voor Cor, die ook al jaren iedere dag blogt. Het is de pursuit of happiness: het zoeken van flow.

Cor zei dit over zijn blog, en dat is net zo goed van toepassing op mijn blog:

Mijn blog is mijn dagelijkse vasthoudende, gedisciplineerde verbeelding van mijn nieuwsgierigheid en daar heb ik inmiddels geen doel meer voor nodig. Ik hoef mijn Kabouter niet meer te bewijzen dat ik elke dag kan schrijven. Ik kan schrijven en doe dat elke dag.

(hier het hele artikel)

Als je zegt ‘ik blog voor mezelf’, roept dat soms weerstand op, merk ik.

Lastig, vind ik dat.

Want waarom tweet je het dan?, zeggen ze altijd, als het voor jezelf is? Als het voor jezelf is, waarom moet het dan in het openbaar? Kennelijk wil je wel lezers?

Voor ik het weet, schiet ik in de verdediging:

Klopt. Lezers zijn leuk.

Klopt. Ik tweet het wel altijd.

Maar misschien heeft die vraag vooral te maken met hun eigen relatie tot hun blog. Ze vinden het te veel, te weinig, mogen geen ambitie hebben van zichzelf. Veroordelen zichzelf om wat ze wel of niet doen met hun eigen blog.

Ik kan dan wel tegenwerpen: dat het openbaar is, is wat bloggen zo leuk maakt.

Als ik niet gelezen kan worden, voelt het minder echt en minder leuk. Ik houd van de interactie. Ik word blij van aansluiting. Dat dat kan, geeft me nog meer plezier in het bloggen.

Maar eigenlijk heb ik nooit zo’n zin om te antwoorden. Want ik hoef niet begrepen te worden.

En ik hoef me niet te verdedigen voor het feit dat ik niet of wel blog.

Het punt is dit: jij bent ook niemand verantwoording schuldig. Mij niet, je kabouter niet, je lezers niet, de wereld niet. Blog zoals je blogt. Blog niet en blog wel.