Nog een paar uurtjes en mijn oudste zoontje wordt 12. En terwijl ik de jongste voorlas, dacht ik aan de afgelopen 12 jaren. Ik moet toegeven: ik heb jaren lang niet voldoende genoten. Gelukkig heb ik daar verandering in weten te brengen. Maar toch. Ik hoop dat jij slimmer bent dan ik.
Heel lang zag ik het zorgen voor mijn kinderen als een klus. Een taak. Want het is makkelijk om je overweldigd te voelen door het zorgen voor kleine kinderen, al dan niet in combinatie met een betaalde baan. Omdat ik zowel met als zonder baan kleine kinderen heb gehad, kan ik oprecht zeggen dat het allebei niet zo makkelijk is.
Het was niet dat ik niet van ze genoot. In tegendeel. Ik heb me vanaf die eerste dag, morgen 12 jaar geleden, gelukkig geprijsd. En in die 12 jaar zijn er maar heel weinig avonden voorbij gegaan dat ik hem en zijn broertjes niet nog even een kusje heb gegeven terwijl ze al lagen te slapen, voor ik naar bed ging.
Ik ben zielsgelukkig en dankbaar dat mijn kinderen in mijn leven zijn. Ze zijn het allerbelangrijkste. Maar het is soms best heftig om voor een baby of peuter of kleuter of gewoon, klein kind, te zorgen.
Je krijgt je eerste baby en vanaf dat moment sta je zelf niet meer centraal. Alles draait om dat andere mensje. Je leven wordt een aaneenschakeling van momenten rondom de ander. Jij moet overal voor zorgen. Voor eten, slapen, gezondheid, veiligheid, kleren, ritme, de psyche…het is best een grote taak.
En de jaren daarna houdt het niet op. Verrassend genoeg wordt het steeds meer werk om je kinderen blij, veilig en gevoed te houden. En dan komt school. Weer een andere fase.
Er kwam een moment dat ik me 1) realiseerde dat ik heel veel dingen als een taak zag en 2) dat mijn kinderen zo snel groot werden. En toen besloot ik het anders te doen.
Ik wil niet zeggen dat ik zo’n moeder werd die huppelend achter haar kind aan naar boven gaat om het ritueel van naar bed brengen en voorlezen te beginnen (tegenwoordig duurt dat van 19:30 tot 21:30, 3 keer achter elkaar! Gelukkig wissel ik meestal af met F.). Maar ik ben me bewuster van het voorrecht. Want nu mag ik mijn 11-jarige 🙂 nog voorlezen. Maar of dat volgend jaar nog zo is?
En nu mag ik nog luisteren hoe mijn jongste zoontje leert voorlezen uit van die eerste boekjes. En wil mijn middelste nog ademloos luisteren naar een boek over de Egyptenaren. Maar over een paar jaar is het afgelopen. En dan wil ik geen spijt hebben. Want dat ga ik krijgen, weet ik, als ik nu niet anders ga kijken naar de tijd met mijn kinderen.
Misschien is het omdat ik terugkijk op drie babytjes. En na drie keer weet hoe snel die babytijd voorbij gaat. En die peutertijd. En de kleutertijd. En als ik nu terugkijk, lijkt het me heerlijk om mijn kinderen weer heel even te kunnen optillen en knuffelen zoals toen. Als ik naar foto’s kijk van mijn oudste zoon als babytje of 2-jarige, smelt ik helemaal. Het lijkt zo kort geleden! Maar dat is het niet.
Ik weet niet of ‘geen spijt willen hebben’ een negatieve insteek is, maar ik kan hem je van harte aanbevelen. Ik wil niet de zeurkous uithangen, maar het gaat zo voorbij.
Dus zelfs als je moe bent en liever op de bank zou zitten dan eten te koken, aan tafel je kinderen over te halen met hun bestek te eten, ze naar bed te brengen en al die andere klussen te doen, geloof me maar. Je kunt maar beter van die floepies genieten…!
Voor je het weet zijn ze 12.
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Dit zijn de blogs die ik zo gemist heb van je en die je behalve ondernemer ook mens maken. Gefeliciteerd met je oudste floepie!
Dankjewel! X 2!
Ontzettend gefeliciteerd met 12 jaar moederschap. Wat een rijkdom!
Ze boffen maar, met jouw als floepie-moeder 😉
Hier net 14 geworden en is nog net zo kroelerig als op dag 1. Dat geeft de burger moed, niet waar?
Nou! Dat geeft de burger zeker moed :))