Ik heb al heel lang geen visitekaartjes meer. Ik zeg altijd:
“Google maar op ‘Elja’, dan vind je me wel.”
(ik ben een patser!)
Het is niet helemaal zo, want mensen weten natuurlijk echt niet hoe ze mijn achternaam spellen, als ik me heb voorgesteld zonder dat ze mijn naam geschreven zien. Want je schrijft Daae maar zegt Doo. Wist je niet he?? Is Noors. Of Deens. Lang verhaal.
Daar had ik nog niet eens over nagedacht, over dat spelprobleem, om eerlijk te zijn. Jarno (hier: Jarno) wees me daar van de week op toen ik aan het vertellen was hoe stom het was, visitekaartjes laten maken. Was hij het niet mee eens. Vooral niet in mijn situatie.
Ik had ze laten maken vanwege The Next Web.
Je weet nooit of je ze nodig hebt, dacht ik (achteraf bleek dat niet zo te zijn, jammmoooorrrrr).
Ik heb hele mooie laten maken. In 15 minuten was ik klaar. Ik had het al een keertje eerder gedaan toen ik in de VS woonde, bij moo.com (NB: dit is de ‘refer-a-friend’ URL. Als je die gebruikt om te bestellen, krijg je 10% korting en ik krijg credits voor mijn volgende bestelling. Een soort van affiliate. Niet dat ik voorlopig nog iets ga bestellen want je raakt ze aan de straatstenen niet kwijt, zie verderop, maar ach, leuke test). Ik had de ‘luxe’ variant. Die zou ik je niet aanraden want die zijn niet van papier maar van karton. Heel dik dus. Niet zo makkelijk in je visitekaarthoudertje, kan ik je vertellen. Maar het ziet er wel heel mooi uit. En het valt op.
Hopelijk wordt mijn vergissing in het bestellen van die luxe variant beloond doordat het een soort verzamelaarsitems worden. Want achterop heb ik een aantal van mijn mooiste foto’s laten afdrukken. Een mini-portfoliootje van 6 foto’s.
Ze arriveerden op Earth Day.
Om me er aan te herinneren dat visitekaartjes onzin zijn, milieu onvriendelijke dingen zijn en iedereen ze toch weggooit. Ik had niet eens gekeken of er een milieuvriendelijke variant was van gerecycled papier. Stom stom stom. Zo bezig met het maken en snel bestellen dat ik mijn principes vergat.
Maar ik ben er toch blij mee. Ik heb er een paar uit gedeeld. Op verzoek.
En ik heb er ook eentje aangeboden aan iemand die hem weigerde. Hij deed niet aan visitekaartjes. Ik kon het me levendig voorstellen en ik bewonder zijn principes. Maar ik was toch een beetje teleurgesteld, geloof ik.
Nu maar hopen dat mensen ze bewaren en er nog eens naar kijken…anders zijn die arme bomen toch voor niets omgehakt. 🙁
Ik heb hele mooie – tweetalige – kaartjes. In West-Europa krijg ik ze aan de straatstenen niet kwijt. In de VS lukt het nog wel – vooral aan wat oudere blanke heren :-). In het (minder) verre Oosten en Duitsltalige landen lukt het prima. Krijg je ook een hele bubs, die scan ik dan voor mijn evernote bestand en dan gaan ze bij het oud papier… tsja.
ja zonde eigenlijk toch??????
Vorige maand heb ik nog een hele doos vol met van die kaartjes gekregen omdat de International Biggles Association volgend jaar 25 jaar bestaat en ik als bestuurslid dus toch flink aan het netwerken mag. Geen idee wat ik met al die visitekaartjes moet. Voor de tijd van de smartphones deed ik weleens iets met bierviltjes maar visitekaartjes deel ik zelden uit en krijgen doe ik ze ook nog maar weinig. Ik wissel net als Peter zo snel mogelijk mailadressen uit en de kaartjes komen dan op een stapeltje te liggen waar ik zelden naar kijk. Al merkte ik laatst bij het uitruimen van mijn portemonnee dat er toch veel inzaten.
Het is niet gek om ze in een bestand te zetten, bijv. via Evernote? Kan nog eens van pas komen!!
Voor mijn werk heb ik visitekaartjes, maar die zijn niet meer in zwang. Vaak gaat aan een afspraak mailcontact vooraf en dan heb je alle gegevens eigenlijk al. Ik zie er wel veel bloggers mee rondlopen, maar aangezien ik bloggen zie als hobby, zie ik er de noodzaak niet van in.
Ja? Veel bloggers ja?? Grappig vind ik dat. Een soort poging om hun online zichtbaarheid zichtbaar te maken in de offline wereld….behoefte om ook daar te laten zien wie je bent of zo??
Tja, of iets om uit te delen te hebben tijdens bloggersmeetings?
Totdat ik in het Verre Oosten kwam heb ik ze zeer weinig gebruikt. Dwz een stuk of 10 per jaar en vaak vergat ik ze mee te nemen. In het Verre Oosten was het wel anders. Je werd bedolven onder die kaartjes, iedereen gaf ze aan elkaar tot de mensen achter de bar aan toe. Moeiteloos raak je daar een doosje (van 250) per week kwijt. Hun kaartjes vond ik overigens leuker met op de ene kant Chinese tekens en de andere kant in het Engels. Toch vind ik de onze wel pracktischer als ze een witte gladde achterkant hebben waar je wat op kan schrijven. Een fotootje is ook handig om later weer iemand te herinneren.
Zelf heb ik ooit (schat 14 jaar geleden) een privékaartje gemaakt met daarop m’n persoonlijke website, telefoonnummer en mailadres. Die heb ik vrijwel niet uitgedeeld en omdat ik moeite heb om mezelf te promoten. Tegenwoordig heb ik een anoniem blog en dan zijn dergelijke kaartjes ook niet echt nuttig. 😉
Tegenwoordig heb ik ze dus niet meer aangezien ik gestopt ben met werken voor een betaalde baan. Kan me voorstellen dat tegenwoordig een korte (en phonetisch logische) twitternaam praktischer is.
Wat grappig van die kaartjes. Man, 250 per week??? Wat ik meestal doe, ipv kaartjes, is opschrijven wie ik ontmoet heb en ze als ik weer thuis ben een LinkedIn verzoekje sturen waarin ik nog even terugkom op wat we besproken hebben. Zo zit iedereen in mijn database en zij in de mijne. Net zo handig!
(ik ben een fotootje van mezelf helemaal vergeten…wat stom he? Dat was wel heel slim geweest!!)
Bij Philips waar ik gewerkt heb en en nu bij Emerson was het lange tijd de gewoonte dat bij iedere functieverandering je weer een nieuwe stapel visitekaartjes kreeg. Hoeveel van die dingen ik wel niet weg heb moeten gooien…
Gelukkig is het nu op vrijwillige basis en steeds meer onder strikte voorwaarden plus ook nog eens een veel kleiner aantal. Zelf gebruik ik ze niet meer en neem ze ook nog maar zelden aan omdat ik ze toch kwijtraak of er niet aan denk wanneer ik op zoek ben naar een persoon uit mijn netwerk.
Gewoonlijk wissel ik snel een email uit wanneer ik iemand leer kennen zodat hij/zij in mijn contacten wordt opgeslagen 🙂
Maar tegelijkertijd ben ik wel nieuwsgierig geworden naar jouw visitekaartje De Luxe. Wanneer spreken we een keertje af? 😉
PS: Ik lig wat achter met het lezen van je blog vanwege (voor de verandering) drukte op mijn werk. Maar dat haal ik de komende dagen wel weer in. Ik zie dat je een hoop leuke en creatieve dingen gedaan hebt de afgelopen dagen. Ben ik benieuwd naar!
Ik miste je al!!
Ik loop ook achter bij jou!! Zelfde redenen.
Ja roep maar Peter! Dan krijg je er een!!!
Is er binnenkort een blogpraat meetup of iets dergelijks?
weet niet? Lijkt me leuk!
ik heb al jaren geen kaartjes meer. Ze waren een keer op en ik heb nooit meer nieuwe besteld. Nooit gemist ook eerlijk gezegd!
Ik ook niet. Ik had ze gewoon niet moeten laten maken!!!! Nou goed. Het was de event-stress zullen we maar zeggen…