Denk ik veel over na de laatste tijd, over ‘verwachtingen’.
Verwachtingen maken meer kapot dan je denkt.
Hoe meer ik er op let, hoe meer ik het zie.
Verwachtingen zijn niet alleen vervelend voor jezelf maar ook voor die ander, die aan de jouwe moet voldoen. En dat niet kan. Niemand kan dat ooit, aan je verwachtingen voldoen. Hoe meer je verwacht, hoe minder groot de kans dat het loopt zoals je wilt.
Het geeft ook een hoop stress, aan andermans (onuitgesproken maar aangevoelde) verwachtingen voldoen. Denk maar aan al die films en boeken die gaan over verwachtingen van ouders. Van mannen van wie verwacht wordt dat ze in de voetsporen van hun vaders treden. Van vrouwen van wie verwacht wordt dat ze braaf trouwen en dan liefdevolle huismoeders worden.
Dat vrouwen wel werken maar niet meer dan 3 dagen. Dat mannen stoer zijn en niet huilen. Dat je huis aan kant is als er bezoek komt. Dat je jezelf niet aan een boom bindt om die te redden van de gemeentelijke tuinlieden. Dat je je best doet op school. Dat je trouwt, een huis koopt, kinderen krijgt.
Nou ja. Zo gaat het maar door.
Kerst is de ultieme verwachtingendesillusie wat dat betreft. Ga maar na hoeveel mensen er tegen elkaar hebben staan schreeuwen vandaag, juist vandaag. Omdat ze bang waren dat hun verwachtingen niet uit zouden komen. Dat het eten niet perfect zou zijn. Dat een gezinslid geen zin had om mee te doen aan een spelletje. Dat het zilver niet gepoetst was. Dat de creme fraiche niet ingekocht was.
Verwachtingen maken meer kapot dan je lief is.
Ik neem me regelmatig voor om geen verwachtingen te hebben van mijn man en mijn kinderen en mijn familie en mijn vrienden. Mede door dat ik het heel lastig vindt om al die verwachtingen te voelen van de mensen om mij heen. Ik wil dat niet terug doen, snap je.
Dat is best lastig hoor, geen verwachtingen hebben.
Er is ook zoiets als vertrouwen hebben. Ambitie hebben. Desinteresse.
Waar ligt daarmee vergeleken de grens met verwachtingen hebben of juist nul verwachtingen hebben?
Ik weet het niet.
Maar ik probeer deze kerst de verwachtingen te managen en laag te houden.
Dat maakt het voor iedereen een stuk relaxter.
Eens Robert. Niet voldoen aan je eigen verwachtingen is extreem frustrerend. Helaas ben ik daar heel goed. Het gevoel hebben tekort te schieten.
De zgn kerst-verwachtingem Juks!!!!
Gewoon gezellig met elkaar, en toen mijn ouders in Spanje overwinterden , vierden we het Pasen! 😉
Eens, maar ik denk dat veel mensen vooral lijden onder de verwachtingen die we van onszelf hebben. We leggen allereerst voor onszelf de lat (te) hoog. Beïnvloed door anderen, de media (zie rond kerst de eindeloze reeks kookprogramma’s met de meest ingewikkelde gerechten, of de datingshows: “Niemand mag met kerst alleen zijn”), de schreeuwers op Twitter die vinden dat ze iets bereikt hebben omdat ze meer dan 60 uur in de week werken, of 3000 volgers hebben of “weer” een nieuwe klant scoorden. Enzovoort.
Ik las niet zo lang geleden een boekje van Bas Haring, met de ironisch bedoelde titel “Voor een echt succesvol leven” (aanrader). Haring zegt iets als: we dwingen onszelf in hoge snelheid de drukke hoofdwegen naar de ultieme bestemmingen te volgen, met alle stress en kans op ongelukken van dien. Terwijl je – bewust, of door omstandigheden gedwongen – ook een zijstraat kan inslaan, die weliswaar doodloopt, maar waar het op een bankje aan het water en in de zon wel heel aangenaam toeven is.
Je realiseren dat een zonnig, doodlopend straatje goed genoeg voor je is, neemt veel overspannen verwachtingen over jezelf weg. En – bonus! – dan kijk je ook met veel minder verwachtingen naar anderen.
Helemaal met je eens. Verwachtingen zetten het leven te veel op scherp. Ze beperken de toekomstmogelijkheden doordat al vastgelegd is wat er uit moet komen. Er is geen ruimte voor spontaniteit of impulsief handelen meer.