Gistermiddag vertrok F. voor zijn werk naar het buitenland. Hij zit aan de andere kant van de wereld, dus het duurde 36 uur voor we elkaar weer spraken. Toen ik vanochtend wakker werd appte hij net dat hij naar bed ging. Juist nu ik app dat ik naar bed ga heeft hij tijd om te bellen. En terwijl ik verhaal na verhaal afratelde, dacht ik: er kan een boel gebeuren in 24 (of 36) uur.
Zo zag ik een fotootje van baby Bo net, in de whatsapp, de baby van een vriendin. Paar dagen oud, een ‘handvol’ zoals F. zei toen hij de foto net ook zag. Ik zat met smart te wachten op die eerste foto want het was allemaal best spannend. Maar met moeder en baby is alles goed.
Volgende verhaal waar F. aan moest geloven: gisteren haalde ik mijn moeder op voor een lunch met haar zus. Mijn tante woont in het buitenland en ik zie haar vrijwel nooit. Met mijn moeder is het nooit saai. Genoeg om te vertellen.
Wat ik niet verteld heb, maar wel waar is, is dat ik ook meer dan een uur aan het schrijven van een blog besteedde vanochtend. Alleen is het nog niet af en wil ik het nog niet publiceren voor ik er nog een keer naar gekeken heb.
Ook vergeten te vertellen: dat ik lekker op schema lig met mijn zwemtraining twee keer per week. Dat ik mijn zwemflippers weer terug heb gevonden (vorige week in het zwembad laten liggen). Dat ik mijn schouder voelde bij het zwemmen vandaag. Maar niet de vlinderslag heb gedaan.
(had hij het willen horen denk je?)
Ook niet verteld: ik haalde J. op van voetbal. En deed met hem een speurtocht in de auto, op zoek naar de reden dat de hele auto naar rotte banaan en zure melk ruikt (oorzaak nog onduidelijk). Ik denk niet dat ik veel medelijden zou krijgen van F. want ik ben geneigd om de zakken met lege melkpakken voor de recycling in de auto te laten liggen en dat is niet bevorderlijk voor de geur. Alleen heb ik dat dit keer toevallig niet gedaan – alles meteen braaf weggegooid – dus de stankbron is nog onduidelijk.
Anyway.
Toen aten we poffertjes. Voor de televisie (maar dat vertelde ik F. niet want dat is een discussiepuntje. Ssssttt).
Die stinkende auto was trouwens extra jammer omdat ik vandaag onverwacht iemand een lift gaf. Het was redelijk genant. Die lift, die gaf ik na het bijwonen van de ouderavond op de school van mijn oudste, die naar de tweede klas van de middelbare school is gegaan.
F. moest mijn geratel aanhoren (vanuit de auto, rijdend door de bergen) want over die ouderavond had ik wé van alles te vertellen. Over moeders die zich te veel zorgen maken en allerlei vragen stellen (ik niet). En over leraren die extreem relaxed zijn (‘we zullen zien of ze in de 4e voldoende hebben geleerd om in te stromen’). Maar daar ook weer een verhaal bij hebben waardoor ik heen en weer geslingerd word tussen ‘pak die kinderen toch eens wat meer aan’ en ‘dit is een goed doordachte Montessori-aanpak, just go with it’.
Ik ben niet zo goed in schoolbijeenkomsten onthouden en rapporteren. Helaas gebeurt het regelmatig dat F. op mijn verslag aangewezen is. Helaas voor hem bedoel ik, want meestal bestaat dat verslag meer uit vage gevoelens en indrukken dan concrete feiten.
Als het een 1 op 1 verhaal is, heb ik tegenwoordig mijn laptop er bij – ik kan blind typen – zodat hij het zelf kan teruglezen. Maar bij zo’n algemene bijeenkomst krijgt hij een relaas dat bestaat uit anekdotes, dingen die mensen zeiden, de paar feitjes die ik interessant genoeg vond om te onthouden en verder mijn gevoel over de bijeenkomst.
Feitelijk net als de rest van mijn verhalen vanavond over moeders, tantes, babies en stinkende auto’s (maar niet over poffertjes).
Hahaha.
Dat krijg je er van. De prijs van een zakenreis is dat hij mijn vage verhalen aan moeten horen en vanuit de tweedehand proberen te begrijpen wat er is gezegd en gebeurd.
En eerlijk is eerlijk: er kan een hoop gebeuren in 1 dag!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Aangevuld met deze blogpost moet F. toch een redelijk compleet beeld hebben gekregen wat hij allemaal gemist heeft daar aan de andere kant van de wereld.
Wat krijg jij daarvan mee, dat hij daar is? Ook verhalen, of eerder een fotoverslag? (sorry voor de misschien wat impertinente vraag, antwoord geven hoeft niet). Zelf vertel ik Inge meestal bij mijn terugkomst wat ik op mijn zakenreizen zoal beleefd/gezien heb. En tijdens mijn verblijf stuur ik vooral foto’s door zodat ze een beeld heeft.
Nope, geen verslagen, nauwelijks foto’s. Hij zit meestal in een andere tijdszone dus als hij wakker wordt of aan het ontbijt zit belt hij vaak even. Dan is het hier avond. Dan hoor ik wel even wat hij gedaan heeft maar meestal kom ik er niet aan toe om alles van mijn dag te vertellen. Ik hoor inderdaad achteraf meestal wel alle verhalen maar die van mij zijn vaak zo klein dat je ze vergeet als je ze niet direct vertelt (J. zei dit, J. zei dat, ik zag de moeder van die-en-die, koffie gedronken met M.). Er gebeurt zo veel op een dag …
Het is ook altijd maar heel kort, ons gesprek als hij weg is. En sommige dagen spreek ik hem helemaal niet! Hoog uit een ‘welterusten’ of ‘goedemorgen’ per whatsapp. Dus best gek eigenlijk. Ben er inmiddels aan gewend – hij gaat al sinds het begin van zijn loopbaan naar de VS en elders dus het is eigenlijk gewoon normaal hier.
Dat laatste klinkt heel herkenbaar. Inge toert voor haar werk door heel Nederland maar is in bijna alle gevallen ’s avonds weer thuis. Zelf ben ik voor mijn werk juist altijd in het buitenland en vaak voor een week of langer. Tijdens mijn verblijf beperken we ons ook tot een incenteel kort telefoontje en wat berichtjes via whatsapp. Pas thuis nemen we de voorgaande periode op ons gemak door. Zo gaat het al jaren naar volle tevredenheid.
Als je weg bent, ben je met andere dingen bezig merk ik zelf ook als ik reis. En omgekeerd is degene die thuis blijft met zijn of haar eigen leven bezig. Wij zijn er ook allebei tevreden mee. Het is alleen vervelend als er iets met de kinderen is en je eigenlijk zou willen overleggen.