Vorige week woensdag vloog ik naar San Diego voor Social Media Marketing World. Via Londen.
Roze wolken
In mijn hoofd was het geweldig, zo’n lange vlucht. Beetje cool rondhangen op luchthavens met de rest van de internationale crowd. Starbucks in je hand, laptop erbij. En natuurlijk ook gewoon heel productief zijn. Wie weet zou ik eindelijk mijn nieuwe boek gaan schrijven, dacht ik. Luchthavens zijn inspirerende plekken.
Starbucks was inderdaad leuk, rondhangen ook. Maar de reis van Londen naar San Diego duurde uiteindelijk meer dan 11 uur. En na een uur of twee realiseerde ik me al dat ik het helemaal niet leuk vind, zo lang in een vliegtuig.
Het grappige is dat ik als expat heel veel vloog en vrijwel altijd met kleine kinderen. Eerst 1, toen met 2 en toen met 3. Vliegen met kleintjes is een kunst op zich. En vaak dacht ik: wat zou het lekker zijn om gewoon in je eentje in het vliegtuig te zitten! Ongestoord films kijken, het leek me wel wat (uiteraard denk ik nu met weemoed terug aan die tijd als ik mensen met kleine kinderen op het vliegveld zie, want zo gaan die dingen).
Heel even was ik productief, in het vliegtuig. Ik schreef zowaar een paar conceptartikelen op mijn laptop. Maar toen ging ik me vervelen. Toch maar even dat vliegtuigscherm aan, dan.
4 films later waren we aan het landen. 4!
- Die van die 3 billboards
- Die van de Koningin en de man uit India
- Die van de moord op de Orient Express
- En nog eentje die ik ben vergeten.
Wel vermakelijk hoor. Maar dat vliegen zelf is gewoon helemaal niet zo leuk als ik dacht, van tevoren. Misschien omdat het al een tijdje geleden was dat ik zo’n lange reis had gemaakt.
De Amerikaanse droom
Het grappige is dat ik speelde met het idee om te gaan bouwen aan een merk in de VS. Ik wil er een van mijn boeken publiceren en (was het idee) dat gebruiken als springplank voor lezingen en workshops. Het is een grote markt – sowieso – en, belangrijker, er is ook een hele grote markt voor sprekers als ik.
Maar toen ik misselijk het vliegtuig uitkwam (vliegen is niet gezond voor een mens, als je het mij vraagt), vroeg ik me toch af of dat nou wel zo’n goed idee was. Of er niet andere nieuwe markten zijn die ik aan kan boren, dichter bij huis.
Toegegeven, het is geweldig om in San Diego het vliegveld uit te lopen. Ik was er wel eens eerder geweest, met mijn gezin, en herinnerde me weer hoe mooi ik het vond. Een blauwe lucht en palmbomen, geen jas nodig … niet slecht. En ook onderweg naar mijn airbnb in de taxi voelde ik me nog redelijk opgetogen. En toen ik een wandelingetje maakte in mijn buurt, op zoek naar een deli om wat te eten te halen, voelde ik me de koning te rijk.
Reiskoorts
Maar tijdens de conferentie – waarover morgen meer – kwam ik die eerste dag al twee mensen tegen die voorheen heel de VS rondreisden als sprekers en trainers. Eentje als jazz-instructeur en eentje als kunstenaar, die demonstraties gaf van art supplies op vakbeurzen en congressen (ze staan uitgebreid beschreven in mijn nieuwsbrief van vorige week). Beiden waren inmiddels succesvol overgeschakeld op online cursussen. Ze hadden allebei een online merk opgebouwd en verdienden hun geld gewoon vanuit huis.
Toen ik met een van hen aan het eten was ‘savonds vertelde ze mehoe blij ze was dat ze niet meer rond hoefde te reizen. En ik realiseerde me dat ik dat ook niet wilde, althans niet als ik er 11 uur voor in het vliegtuig moet zitten en 3 dagen jetlag voor moet hebben. En ik realiseerde me ook hoeveel mazzel ik heb.
Ik zit vaak maar een uurtje in de auto om bij een opdrachtgever te komen, hooguit 1,5, soms 2. Af en toe moet ik een keer een nachtje in België of Duitsland doorbrengen om op tijd te zijn bij een lezing, maar that’s it (en dat is geen straf!). Zelfs de kop van Noord-Holland, waar ik volgende week ben, is niet meer dan 1,5 uur rijden.
Verliefd op de droom
Iemand zei ooit tegen mij: mensen zijn verliefd op de droom. Ze denken dat ze iets willen maar ze weten niet hoe het echt is. Ze zien de realiteit niet. En soms valt die realiteit enorm tegen.
Tsja. Zo viel mijn Amerikaanse droom in duigen, zou je kunnen zeggen. Maar ik zie het meer andersom: ik realiseerde me hoe fijn het is om zo flexibel te zijn, voor geweldige opdrachtgevers te werken, lol te hebben in wat ik doe. Om geld te verdienen met wat ik leuk vind, lekker te kunnen reizen maar toch meestal thuis te kunnen eten en vrijwel iedere dag mijn kinderen naar school te kunnen brengen.
Misschien is het een bescheidener droom. Maar wel eentje om echt verliefd op te worden!
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Nou, reizen lijkt geweldig en dat is het soms ook, maar heel vaak ook niet. In mijn vorige baan was ik veel op reis, zeg maar zeker 10 dagen per maand, maar ook best wel vaak meer. Overal heen. US, Cananda, Brazilie, all over Europe, Indonesia, China, Korea, Hong Kong, noem maar op. Het klinkt exotisch, spannend en tuurlijk is het soms leuk , wanneer je de kans kreeg om een dag wat rond te kijken. Maar meestal zie je vooral het vliegveld, het hotel en het congrescentrum. En die zijn opvallend gelijk overal. Echt. En altijd weg, dingen van je kinderen missen, jetlegs, vies vliegtuig eten, saaie hotelkamers, elk gesprek is een netwerkgesprek… Pfoei. Nu hoef ik maar 3 of 4 keer per jaar. Wat een opluchting. Precies genoeg om me te kunnen verheugeb op ongeatoord douchen en slapen zonder gesnurk, maar vooral zo weinig dat ik mijn kinderen regelmatig naar school kan brengen, weten hoe al hun vriendjes eruit zien, misschien helpen bij sport of vrijwilligerswerk doen. Ik geniet ervan en mijn gezin wellicht nog wel meer. De mythr van het spannende internationale was er bij mij al snel vanaf. Anyway. You’re not alone
Ja gek he. Het klinkt zo geweldig. En ik weet dat F. (dezelfde nog!) het wel heel leuk vindt om te reizen. Hij vindt het gewoon leuk om in andere culturen te zijn, mensen te ontmoeten van over de hele wereld. En hij ziet vaak ook nog wel iets van het land, want hij in de VS gaat hij bijvoorbeeld met de auto van plek naar plek. Ik weet niet – hij vindt het gewoon leuk.
Maar ik vind het net als jij prima zo. Hoewel ik wel genoten heb van 3 dagen en nachten helemaal alleen zonder zorgtaken!!