Ik heb een vriendin die vroeger, toen ze nog single was, graag verre reizen maakte met vriendinnen. Op zich leuk, natuurlijk, maar het wonderlijkste aan die reis was nooit de reis zelf maar haar gedrag 1 dag vantevoren.
Ze werkte toen al heel hard (nog steeds). Keihard. En op het aller-, allerlaatste moment ging ze pas zaken voor haar reis regelen. Kleren met lange of juist korte mouwen kopen – afhankelijk van de vakantiebestemming, medicijnen regelen of vaccinaties. Zonnebrand, boeken, bezoekje aan de kampeerwinkel, dat soort dingen.
Ze nam een extra halve dag vrij, dwong zichzelf met moeite om haar kantoor achter te laten en racete vervolgende op die middag door de stad om de laatste dingen te regelen.
Ik ben wel eens met haar meegegaan op zo’n laatste-middag-voor-de-verre-vakantie. Het was tegenovergestelde van een vakantie. Een soort wervelwind van activiteit.
Doodop begon ze aan haar reis.
Maar zelf had ik het ook, vakantiemoeheidssyndroom. Dat ik op de superrelaxte locatie in Griekenland of Malta aankwam en direct gek werd van het geluid van de buren, de disco of de taxichauffeur.
Een reisbegeleidster van de organisatie waar me mee vlogen vertelde me een keer dat ze het steeds meer zag: mensen die een week nodig hadden om zich te ontspannen op vakantie. Die de eerste week om de haverklap bij haar aan de deur stonden om te klagen over van alles en nog wat. En de tweede week pas echt tot rust kwamen en genoten.
Ik kon het me goed voorstellen.
Ik hoefde maar naar mijn eigen gedrag en dat van mijn vriendin te kijken om te weten dat het waar was.
Tegenwoordig heb ik geloof ik het omgekeerde.
Zodra de vakantie van mijn kinderen begint en het schoolschema is afgelopen, stort ik compleet in. Het is alsof alle energie wegebt. Alsof mijn lichaam zegt: bedankt voor het afgelopen jaar… *Engage reboot*
Het liefst zou ik in bed klimmen om er de hele dag in te blijven, niet een optie die nog bestaat sinds ik drie kleine jongens heb rondrennen. Maar als second best ga ik opeens boek na boek verslinden – bij mij is dat een teken van sterke behoefte aan mentale rust – en om 22:00 lig ik bijna te slapen op de bank.
Gek is dat. Zodra de druk er af is, is de druk er ook af.
Het voordeel is dat ik, tegen de tijd dat ik ‘op vakantie’ gaat, al relaxed ben. Ik maak me niet meer druk om de koffers en de auto en of ik genoeg zonnebrand hebt ingepakt.
Ben ik veel te moe voor.
Ik wens jou, mocht je morgen vertrekken op je verre vakantie of beginnen aan je staycation, géén pre-vakantie-wervelwind en wél heel veel rust!
Bij mij was het lange tijd zo dat ik al in de eerste week van de vakantie allerlei kwaaltjes kreeg. Verkoudheid, griepje, rugpijn. Dat soort zaken. Allemaal ook te maken met het wegstoppen of negeren van lichamelijke klachten gedurende de tijd dat je nog geen vakantie had.
Gelukkig is dat al vele jaren niet meer het geval. Ik heb een betere balans gevonden.
Elja, ik wens je een super-relaxte vakantie met je gezin. Dat je maar helemaal tot rust mag komen en de vrije tijd ervaart zoals die tijd hoort te zijn: vol van vrijheid 🙂
Ja! dat herken ik ook van vroeger. Kwaaltjes. ZIek worden. Heb ik ook niet meer (wel moe!).
Jij ook heerlijke vakantie!