Het gebeurde gewoon, vandaag, aan de keukentafel: ik legde mijn zoontje uit hoe hij moest bloggen. Een trots moedermomentje, hoor, voor deze bloggende moeder. En een beetje vreemd.
Hij doet mee aan een Lego League project op school. En het was zijn beurt om te bloggen.
Hij zag er enorm tegenop. Hij is heel goed in een aantal dingen (rekenen, geschiedenis, aardrijkskunde), maar alles wat niet vanzelf gaat, maakt hem onzeker. Toen ik zei dat hij maar gewoon moest gaan schrijven, raakt hij een beetje in paniek. Want wat moest hij dan schrijven? Hij was niet goed in schrijven! Hij wist niet wat hij moest schrijven! (ik bespeurde toch ook weer die ambitie. Het moest wel goed zijn.)
Nou, zei ik, doe gewoon alsof je het mij vertelt, wat je de afgelopen week hebt gedaan met je groep. Ik wil het sowieso graag horen, want ik heb nog niet gehoord waar jullie gisteren aan hebben gewerkt. Hij begon over allerlei technische uitdagingen. Ik vroeg hem om ze nog iets verder uit te leggen. Dat vond hij maar stom, maar toen hij begon te praten, typte ik mee. Ik liet hem zien wat ik getypt had, drie regels, en vroeg of hij het na wou lezen.
En toen ging hij me nog meer uitleggen, al typende. Wat de uitdaging was en waarom dat zo was.
Door tegen me te praten, kon hij opeens wel bloggen.
Hij schreef 3 alinea’s, las het terug, en was verbaasd over zichzelf. Het was eigenlijk helemaal niet moeilijk, vond hij. En best leuk.
Of misschien verzin ik dat laatste er bij.
Bloggende moeders he. Zien wat ze willen zien. 🙂
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Oh wat leuk zeg. Het zou mijn zoon net zo vergaan, die kan er ook zo tegen opzien om iets te schrijven.
Hij doet trouwens ook mee met de Lego League, wie weet komen ze elkaar nog tegen.
Wel een goede skill om te hebben dat schrijven he? Moet hij ook bloggen voor zijn LEGO league?
Mooie ervaring voor beide! Is zijn blog al openbaar? 🙂
En wat leuk dat hij mee mag doen met de Lego League.
Ik weet niet of het ze het blog actief verspreiden, ik denk van niet. Dus ik heb de link er maar uitgelaten 🙂 Ja tof he. Het is heel goed voor hem om zo’n uitdaging te krijgen.
Dat lijken mij mooie ervaringen. Ik heb geen kinderen, maar bedacht niet zo lang geleden dat ik ruim 40 jaar terug al blogde. Ik was toen notulist van een jongeren vereniging. Ondanks dat mijn Nederlands op de Mavo rond een 3 schommelde had ik er geen moeite mee. De eerste keer had ik er een woordgrapje in gezet en bij het oplezen kreeg ik de lachers op m’n hand. Dus daar ben ik mee doorgegaan. 😉 Mijn moeder is ook jaren secretaris van een vrouwenvereniging geweest en maakte daar ook zeer regelmatig de notules voor. Ik heb die nooit gelezen en ik denk dat zij nooit mijn notules uit die tijd heeft gelezen. Ze wist waarschijnlijk niet eens dat ik die maakte. Achteraf denk ik dat ze dat vast erg leuk had gevonden.
Ik had later wel veel moeite met het maken van verslagen tijdens mijn stages. Uiteindelijk maar het halve aantal ingeleverd. De beoordelaars waren echter zo enthousiast dat ze allemaal dubbel telden. Nu zou ik die verhalen zo uit m’n mouw schudden, maar toen zat ik er enorm mee. Idd een lat die ik veel te hoog legde.
Ja, je had het misschien veel makkelijker gevonden dan je dacht. Gek is dat he, hoe we onszelf zo tegen laten houden. Hoewel jij het er dus toch goed vanaf bracht!