Ik heb de afgelopen twee dagen twee keer een blog post geschreven, en twee keer heb ik de post niet gepubliceerd. Een keer wel, maar toen heb ik hem weer offline gehaald (!).
Het ene was een verhaal over hoe ik me voel, hier in Istanbul. Hoe raar ik me voel. En hoe, tsja, ontheemd en ontworteld. Het is een verhaal vol verdriet en ontheemd-zijn. Het uitspreken is er kracht aan geven, of zo. Ik weet niet….leek me gewoon te heftig om te publiceren. Te persoonlijk.
Het andere verhaal ging over iemand die ik erg bewonder. Het was een hulde. Ik had het gepubliceerd, maar toen ik om 5 uur vanochtend (4 uur jullie tijd) wakker werd om Jamie een flesje te geven, dacht ik opeens: nee. Ik moet eerst weten of degene over wie het gaat, het wel wil. Het is niet iemand die het fijn vindt, complimenten.
Het ging op de een of andere manier over grenzen heen die niet alleen van mij waren. Er sprak heel veel emotie uit. Te veel. Niet dat jullie die emotie niet mogen zien, maar het vervelende was dat het eigenlijk mijn emotie was van iemand anders.
Henk Jan stelde voor om te bloggen over iets dat niemand van je weet, mocht ik niets weten om over te bloggen. Maar ik was al persoonlijk genoeg geweest.
Gek he. Je kunt te persoonlijk zijn. Je kunt grenzen overgaan van jezelf, en van een ander. En je kunt geen zin hebben om bepaalde gedachten de ether in te slingeren, of hoe dat ook heet.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Rianne zegt
Ik heb die tweede blog toevallig gelezen in google reader. Ik vond het een mooie blog… maar je hebt wel gelijk; je moet niet over andermans grenzen gaan. Alleen die van jezelf kun en mag je verleggen.
Carolien Geurtsen zegt
Heel herkenbaar!
en het is een van de redenen dat ik weer met een klein groepje sommige blogs vóo’r publiceren zou willen uitwisselen en feedbacken, deels uit zelfbescherming, dat een ander feedback geeft over hoe dit nu weer overkomt en deels ook stijltips – ik vind het langdradig of verlies mn aandacht enzo.
Het was gisteren extreem leuk om hier op het open podium mijn blog van gisteren voor te lezen en het kwam ook sterk bij me op om die van de dag ervoor over de WOT, inclusief daterape, voor te lezen. en toen dacht ik, lees hem hier in de meute nog maar even rustig door en beslis dan.
En ik voelde al lezende hoe mijn hart in mijn borstkas te keer begon te gaan en toen dacht ik, het was te vroeg, Niet omdat het alleen maar een jolige sfeer was, er was net daarvoor ook iets intiems en zeer persoonlijks voorgelezen, maar omdat het me nog te zenuwachtig maakte, en toen heb ik het losgelaten….
Zoals ik je stuk over (n)iemand las, vond ik het erg leuk, en herkende zelf niet over wie het ging, daar zou ik je gezegd hebben: lijkt meleuk als je dat publiceert, als je het mij gevraagd had natuurlijk. Van het andere weet ik dat niet.. 😉
Raymond Snijders zegt
Ik denk niet dat je echt te persoonlijk kunt zijn maar wel dat iedere schrijver grenzen heeft waarbij het gewoon niet meer prettig voelt als je daar overheen gaat. Als je voor een site of tijdschrift schrijft zit daar nog een redactie slag overheen die helpt bij het reflecteren op iets dat je geschreven hebt maar juist bij blogs moet je het alleen met jezelf zien te redden.
Tevreden zijn, trots zijn of dat iets goed voelt, dat zijn woorden die je gemakkelijk kunt gebruiken bij dingen die je doet maar waar je uiteindelijk nonstop mee bezig bent te verkennen wat er uiteindelijk voor zorgt dat je dat ook zo ervaart. Als het zo gemakkelijk was, dan deed iedereen het wel denk ik dan maar.
Je voelt je eigenlijk beter bij het niet plaatsen van die twee stukjes en dat lijkt me toch een prachtige leerervaring! De emoties die daar achter zitten, die kun je (en moet je kennelijk) op een andere manier kwijt. Misschien die blogpost die je offline gehaald hebt gewoon mailen naar de persoon in kwestie. Complimenten krijgen heeft niet alleen wat te maken met de gevoelens van de ontvanger maar ook met de gever ervan. Belangrijk!
lindakwakernaat zegt
Hoi meis,
Weet je ook waarom je je zo ontheemd voelt? Mis je Amerika? Of Nederland? Of is het de taal die je (nog) niet spreekt!?
Wat raar eigenlijk dat je dat te persoonlijk vind om te bloggen? Terwijl je dat bij een ander juist waardeert?
Tja en die blog over een ander…. die zou ik zelf ook eerst aan diegene laten lezen!
Dat doe ik hier iig altijd wel
Ik hoop dat je je snel een stuk prettiger voelt,en kan lachen over deze gevoelens.
Een hele dikke virtuele knuff
Mieneke zegt
Mijn Motivatieboek wordt uitgegeven. Ik las gisteren nog even terug wat ik allemaal had geschreven en ja, ik vond wat er stond heel persoonlijk. Ik ben duidelijk een grens over gegaan, maar het was mijn grens en hoewel ik het eng vind en me kwetsbaar voel, lijkt het ook een overwinning. Mijn grenzen zijn verlegd!
Natascha Vale zegt
Wat fijn dat je je grenzen herkent! Fijn weekend. Natascha
Runy zegt
Elja
k vind dat je wel over je eigen grenzen heen mag gaan en het mag publiceren maar niet over andermans grenzen als zij zich niet in de ether willen zien.
Als je het over jezelf gaat en niemand, partner of kind er last van heeft mag je heel persoonlijk worden.
Runy
Jacob Jan Voerman zegt
herkenbaar.
sommige grenzen vind je pas als je er op staat / over gaat.niks mis mee.
en sterkte deze onwennige periode.
heimwee is een krachtige emotie , in het klein al, laat staan waar jij in zit.
ik stuur je een virtuele hollandse knuffel