Mijn zoontje en ik kijken films. Oude films. Beverly Hills Cop is zijn favoriet. Hij vindt Eddy Murphy de top. Maar er is ook een probleem, als je films kijkt met mijn zoontje, heb ik ontdekt: hij vindt bijna alle andere jaren 80 films te langzaam.
Als er niet binnen de eerste 5 minuten iets interessants is gebeurd, liefst met schieten natuurlijk, dan zapt hij terug naar het home screen van Netflix en zoekt iets anders. ‘Verhalen vertellen’ is voor hem niet: eerst een half uur de tijd nemen om het plot klaar te zetten, zoals in ‘Trading places’, de film die ik vanavond na enig overtuigen aan mocht zetten.
Nee, het plot moet direct duidelijk worden. En er moet snelheid in de film zitten.
I blame YouTube. Daar kijkt hij veel naar. Hij kijkt zowel ‘gewone’ youtubers die stunts uithalen als naar gamers die zijn favoriete games spelen. Sterker nog, veel van zijn ‘game time’ gaat op aan het kijken naar gamende YouTubers in plaats van aan zelf gamen.
Snelheid is de nieuwe norm, in content. Als je mensen tussen de 10 en 25 wil bereiken, kun je niet meer aankomen met een verhaal dat zo langzaam op stoom komt als Trading Places. Alleen omdat zijn moeder er naast zit en hem wijst op alle grappige details en waarom die belangrijk zijn, is hij bereid om te kijken en geduld te hebben.
Ik zie het ook aan andere dingen. Zo kijken mijn kinderen het liefst series op Netflix en geen films. Films duren lang. Series hebben variatie en afwisseling en je kunt eindeloos blijven kijken. Binge watching is voor hem gewoon ‘watching’. Maar binge watching gaat niet alleen om kijken wat je kunt, het gaat ook om afwisseling. Ze kijken liever 3 of 4 afleveringen van iets dan een film.
Netflix scoort ook hoge punten omdat ze nieuwe series introduceren op basis van iconen die ze al kennen. How to train a dragon, als serie. Of Skylanders – van de game – waarvan een hele serie is gemaakt. Pacman. En oude concepten in nieuwe jasjes, zoals Zig & Sharko, dat sterk doet denken aan dingen als RoadRunner maar dan moderner en met interessantere plots. Afleveringen van 20 minuten of een half uur, waar in de eerste minuten duidelijk is wat er gaat gebeuren, waar het over gaat.
In tegenstelling tot ‘Trading Places’, waarvan zelfs de voortiteling 5 minuten duurt (5 minuten! Da’s te lang voor een Instagramvideo!) en eigenlijk onbegrijpelijk is als je niet weet wat de film inhoudt.
We zijn vanavond met moeite gekomen tot het moment dat Winthorpe de cel ingaat en het eigenlijk pas leuk begint te worden.
We zullen zien of we nog verder komen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
En dan te bedenken dat de TV 10 jaar eerder nog trager was. Denk aan Zwiebertje. Destijds vond ik het niet erg, je wist niet beter. Nu is het ook voor mij irritant langzaam.
Zelf kijk ik overigens vooral on-demand. Dwz live-kijken vind ik een ramp, je kan dan niet voor- of achteruitschuiven. Ik begin wel eens live aan Nieuwsuur, maar dat hou ik vaak niet vol. Dus ga ik wat anders doen en kijk ik een uur later als het on-demand beschikbaar is en spring ik over alle dingen heen waar ik niets mee heb. Series en films kijk ik vrijwel niet en documentaires des te meer. Dan schuif ik ook wel eens achteruit om te zien wat ik eerder gemist heb. Waar ik bij een half uur Nieuwsuur in 10 minuten klaar ben kan 45 minuten Americanos bij mij 50 minuten nemen.
Voordeel is ook dat als iemand belt, ik de uitzending stilzet en later weer verder ga,
Neem aan dat dat ook met Netflix kan en ik vroeg me af of zoon doorspoelt als er saaie stukken zijn?
Ja kan ook bij netflix, dat voor- en achteruit spoelen. En zo vaak kijken als je wilt, dat ook. Hij spoelt wel eens door, dat klopt … maar alleen als hij de film al kent, volgens mij.