Het zal wel een repatkwaaltje zijn, maar ik ben af en toe zo warrig.
Dat je het hebt over bagels, met een nieuwe Amerikaanse vriendin, en moet denken aan bagels, en hard moet nadenken – waar zag je die ook alweer? – en dan weer weet dat je met een andere vriendin in Istanbul ook wel eens bagels ging eten in een tentje vlakbij het winkelcentrum waar je wel eens kwam. Raar he, bagels in Istanboel. Of net zo raar als bagels in Wassenaar.
Weet je wel?
Dat warrige gevoel (waar ken ik dit van? waar zag ik dit eerder? Nederland? Hongarije? Chicago? Istanboel? Of toch Nederland), dat gaat nog niet weg.
Dat je in de lokale supermarkt loopt waar ze allemaal Amerikaanse producten hebben en niet meer precies weet wat nou Nederlands is en wat nou Amerikaans.
Dat je blij bent dat je black beans kunt vinden (gewoon tussen de blikjes met bonen, op zijn Hollands). Omdat je die in de VS hebt leren maken en eten.
Het andere rare is dat ik mijn kinderen dingen geef die ik vroeger zelf kreeg maar die zij niet kennen.
Ontbijtkoek. Limonade. Drop (vinden ze niet lekker). Krentenbollen (zijn ze nog niet echt enthousiast over). Bruine boterhammen met kaas.
Vandaag kwamen ze er achter dat alle kinderen in Nederland woensdagmiddag vrij zijn. En niet alleen zij. Ze konden het bijna niet geloven.
Iets dat ik weet, omdat ik hier kind was, maar zij niet!
Verwarrend hoor.
UPDATE Ik vergat nog: smeerkaas. smeerworst. (ik ga deze lijst nog aanvullen)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mijn jongens gaan op woensdagmiddag tot 14 uur naar school, sorry 😛
Ik vind het prachtig al die verhalen over de dingen die wij zo gewend zijn, maar die jullie weer opvallen doordat je jaren elders hebt gewoond. Ten aanzien van Bagels: je hebt blijkbaar de Bagels and Beans nog niet ontdekt hier? Het is volgens mij een Amerikaans concept, dat steeds vaker in NL opduikt. Hier in Enschede hebben we er zelfs al een.