Geheel per toeval zag ik net een tweet met een retweet met een link naar een blog waarin mijn blog van gisteren genoemd werd. En ook geheel toevallig sprak ik vandaag een vriendin die begon over mijn blogs, die ze allemaal leest via haar RSS-reader. En opeens werd iedere dag bloggen weer een stukje enger. Van praten in de ruimte werd het: gelezen worden.
Ik was gisteren een beetje inspiratieloos. Maar als je maar een podcastje of wat luistert heb je altijd wel iets te melden. Dus begon ik over de podcast die me die dag aan het denken had gezet.
Het was geen hoogstaand literair werk, dat blog. Maar voor mij persoonlijk was het wél waardevol. Het helpt me mijn gedachten aan te scherpen. Dat is wat dagelijks bloggen zo leuk maakt. Je hebt een idee en je gooit het de wereld in en met een beetje mazzel wordt het gelezen. Precies zoals het blog van gisteren beschrijft, eigelijk. Praten in de ruimte met de kans dat je idee gelezen wordt.
Maar als je dan echt gelezen wordt, dan schrik je toch weer een beetje he. Niet omdat het niet de bedoeling was (anders blog je niet). Maar omdat ik me gewoon niet realiseerde dat mensen die ik kén het lezen. Laat staan iedere dag!
‘Oh …’, zei ik tegen vriendin Petra vanochtend toen bleek dat ze alles op dit blog las, ‘dan zul je wel geschrokken zijn dat ik weer iedere dag ben gaan bloggen!’. Ze reageerde niet echt. Ze kent me precies zo lang als ik deze website heb want ze is mijn webhost en mijn webdesigner. Dus tsja. Maar toch.
En toen kwam ik ook nog Frank’s tweet tegen (Frank blogt ook) met een retweet van Ton (die ook blogt) die weer verwees naar Elmine’s blog. Ik schrok helemaal dat Elmine mijn blog had gelezen.
Dat is natuurlijk het mooie en het rare: je weet niet wie je blogs leest.
Maar nu weet ik het wel!
En het is geen reden om zenuwachtig te worden natuurlijk. Welnee…. integendeel.
😀
*zwaait naar Elmine en Petra*
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie